Od tygodnia wybieram lektury w bardzo nietypowy sposób, mianowicie czytam tylko te z odpowiednio dużą czcionką. „Nie do wybaczenia” może się taką pochwalić. A ponadto lektura tej pozycji sprawia naprawdę wiele przyjemności i odpręża.

Główną bohaterką powieści jest specjalistką od DNA w centrum Delfy. Jej praca polega na dostarczaniu policji dowodów winy, które mordercy nieopatrznie pozostawili na miejscu zbrodni. Jest bardzo oddana swojej pracy, bo ma ona dla niej charakter osobisty – wiele lat wcześniej ktoś bestialsko zamordował jej ukochaną siostrę. Doktor Voss ma w środowisku nieposzlakowaną opinię, a jej zeznania w sądzie bardzo często przyczyniają się do wydania wyroków skazujących.

Jeden wieczór rozpoczyna serię przerażających wydarzeń, które mogą nie tylko pogrzebać jej karierę zawodową i reputację, ale przede wszystkim zagrażają życiu kobiety oraz członkom jej rodziny. Kim jest tajemniczy i groźny morderca? Dlaczego tak bardzo mu zależy na pozbyciu się Mii? Jak daleko się posunie, by zrealizować swój zamiar?

W życiu Mii pojawia się detektyw Ric Santos. Prowadzi śledztwo w sprawie morderstw popełnianych przez wyjątkowo sadystycznego mordercę. Szybko zdaje sobie sprawę, że doktor Voss jest w jakiś sposób z tym tajemniczym kimś związana, a jej życiu grozi ogromne niebezpieczeństwo. Ric bardzo angażuje się w śledztwo, jak i w relację z Mią. Czy uda mu się rozwiązać sprawę, zanim dojdzie do najgorszego?

Zdecydowanie lepiej oceniłabym tę książkę, gdyby nie dwa mankamenty. Jeden dla mnie niewybaczalny – podczas lektury wciąż natykałam się na powtórzenia i drobne błędy stylistyczne. Odniosłam wrażenie, że korekta lekko przysnęła w godzinach pracy. Bardzo tego nie lubię, według mnie taka sytuacja pokazuje brak szacunku dla czytelnika.

Drugi zarzut to zakończenie. Powieść rozwija się w równym tempie, wszystko dzieje się po kolei, aż tu nagle… się kończy. Zupełnie nagle, zupełnie bez pomysłu. Odniosłam wrażenie, że autorkę gonił termin i nie miała już czasu dopracować ostatnich rozdziałów. Ogromne rozczarowanie. Kilkanaście stron więcej i byłoby o wiele lepiej. A tak czuję ogromny niedosyt. Szkoda.

Reasumując, książkę czyta się łatwo, lekko i przyjemnie, szczególnie, gdy przymknie się oko na niedociągnięcia korekty. Jednak zakończenie powinno zostać poprawione, bo sprawia wrażenie wymuszonego i napisanego mocno „na siłę’.

Od tygodnia wybieram lektury w bardzo nietypowy sposób, mianowicie czytam tylko te z odpowiednio dużą czcionką. „Nie do wybaczenia” może się taką pochwalić. A ponadto lektura tej pozycji sprawia naprawdę wiele przyjemności i odpręża.

Główną bohaterką powieści jest specjalistką od DNA w centrum Delfy. Jej praca polega na dostarczaniu policji dowodów winy, które mordercy...