Nie mogę wyjść z podziwu nad tym, jak Dick, poruszając się w światach zupełnie zwykłych, szarych, beznadziejnych i pełnych codzienności, pozwala swej wyobraźni na wykreowanie rzeczy, od których człowiek oderwać się nie może.
Czas poza czasem, zaczyna się od sceny, w której bohater popycha wózek z ziemniakami, później ziemniaki te przerzuca i układa. I już to pierwsze zdanie zawiera w sobie całą surowość, całą szorstkość z jaką przyjdzie nam zapoznawać się z kolejną - znów naszą, niby bliską, wygiętą jednak - rzeczywistością. Z bohaterami, których dramaty rozgrywają się na poziomie chęci posiadania lepszego samochodu, konieczności pozostania w domu i odbębnienia jakichś swoich rytuałów, przyjęcia w gościnę nie do końca mile widzianych sąsiadów.
I gdzie tu cała ta porywająca głębia, oszałamiająca wyobraźnia? Tuż tuż, pod kolejnym ziemniakiem, zaraz za rogiem, czeka i lada rozdział - ba - lada strona da o sobie znać. Człowiek pomyśli - "o, dobre, czytam dalej" - i będzie czytał dalej. I wówczas znów pomyśli - "o wciórności!" - dokładnie tak pomyśli.

Głównym bohaterem jest więc człowiek, któremu w życiu, z jednej strony nie wyszło - ma czterdzieści sześć lat, nie ma własnej rodziny, mieszka z siostrą, jej mężem i ich synem, nie pracuje - utrzymuje się z rozwiązywania krzyżówek. Nie tak powinno wyglądać życie odpowiedzialnego, niemalże pięćdziesięcioletniego mężczyzny. Ale jest jeszcze druga strona - otóż Ragle Gumm (bo tak ów jegomość się zowie) jest swego rodzaju bohaterem - bohaterem w swoim małym świecie - wśród fanów gazetowego konkursu, którzy mają go za idola, rozpoznając go, dokądkolwiek się nie uda.
Jest człowiekiem dziwnym i ekscentrycznym, oraz - jak się później okazuje - paranoicznym. Fakt, że jest publicznie rozpoznawany, powoli, krok po kroku, utwierdza go w przekonaniu, że jest najważniejszym indywiduum całego uniwersum. Wszyscy wiedzą kim jest, wszyscy ustępują mu miejsca, darzą szacunkiem.
Jakże wielkim zaskoczeniem okazuje się fakt, że na prawdę stanowi on obiekt zainteresowań wielu ludzi - i to nie tylko w okolicy - z każdym rozdziałem Ragle bliższy jest pewności, jakoby całe jego życie było w jakiś sposób kontrolowane - przez kogo? Nie ma pojęcia. Zatem obarcza za to wszystko ICH. Kim są ONI i czy w ogóle można o NICH powiedzieć, że są? Ciężko powiedzieć - czytelnik zostaje bowiem rzucony na pożarcie typowo dickowej rzeczywistości, w której to, że coś jest oczywiste, wcale nie oznacza, że jest oczywiste.
Czy Ragle rzeczywiście jest śledzony przez jakichś enigmatycznych jegomości, mieszających się w jego życie? A może jest tylko paranoikiem z manią wielkości, widzącym w sobie pępek świata? A może rzeczywiście jest pępkiem świata - najważniejszym jego mieszkańcem i stąd ta wyjątkowa Raglocentryczna wizja rzeczywistości?

Wszystko wyjaśnia się, gdy Gumm postanawia uciec, wyrwać się ze swego domu, z sąsiedztwa, dzielnicy i miasta. Odkrywa wówczas, że świat nie jest do końca taki, jakim wydawał mu się do tej pory...

Świetne stadium paranoi - rodzącej się powoli, z biegiem opowieści sięgającej jednak coraz głębiej, z czasem zamazującej umiejętność odróżnienia prawdy od urojeń. Po zderzeniu wszystkiego z nie do końca prawdziwym, a przynajmniej robiącym wrażenie nieprawdziwego światem...
Przywodzi na myśl pewien, słynny film, którego tytułu jednak nie przytoczę. Myślę jednak, że wszyscy którzy lekturę mają już za sobą, dobrze wiedzą o czym piszę.
Wracając do książki - warto, na prawdę warto.

Nie mogę wyjść z podziwu nad tym, jak Dick, poruszając się w światach zupełnie zwykłych, szarych, beznadziejnych i pełnych codzienności, pozwala swej wyobraźni na wykreowanie rzeczy, od których człowiek oderwać się nie może.
Czas poza czasem, zaczyna się od sceny, w której bohater popycha wózek z ziemniakami, później ziemniaki te przerzuca i układa. I już to pierwsze...