Długo nie mogłam się zabrać za napisanie tej recenzji. W sumie to nadal nie bardzo wiem co mam napisać i wcale nie dlatego, że książka mi się nie podobała. Wręcz przeciwnie, trafiła w najczulszy „punk emocjonalny” jaki każda z nas posiada lub będzie posiadać – miłość macierzyńską. Wiem, że to trochę dziwne sformułowanie, ale nie potrafię ująć tego inaczej żeby było poprawnie gramatycznie, a jednocześnie oddawało to co chcę przekazać. Tak się nie da, więc będzie po mojemu (:P).

Kinga jest osobą bezdomną, ale to nie to sprawia, że kobieta nienawidzi swojego życia i własnej osoby. Przeszłość nie daje jej spokoju, dlatego Bezdomna dochodzi do wniosku, iż nie warto się tak dłużej męczyć. Śmierć będzie najlepszym zadość uczynieniem za jej winy. Dlatego właśnie w Wigilijną noc zamyka się w śmietniku mając za towarzystwo jedynie butelkę wódki i garść tabletek. Gdy łyka połowę przyniesionego asortymentu do jej otępiałego już mózgu dociera impuls zrozumienia, że razem z nią, w śmietniku zamknięty jest także kot, który nie da rady przetrwać tej mroźnej nocy żywy jeżeli Kinga go nie wypuści. Kobieta wszelkimi siłami próbuje chociaż na chwilę pokonać własną słabość aby uratować zwierzaka. Jednak nim jej to się udaje, w drzwiach śmietnika staje Aśka. W dziwnym impulsie zaprasza ona do siebie Bezdomną węsząc przy tym doskonały materiał na artykuł mogący pomóc jej w odbiciu się od dziennikarskiego dna. Jednak nigdy nie spodziewałaby się tego, że Kinga dobrze ją zna, a tajemnica jaką w sobie skrywa jest mroczna do granic możliwości.

Jak chyba wszyscy już wiedzą Bezdomna to druga powieść Kasi Michalak, która wchodzi w skład Serii z czarnym kotem. Autorka porusza w niej bardzo ważne tematy, nie tylko dotyczące bezdomności (w niewielkim stopniu), ale także depresji i psychozy poporodowej. Oba te stany emocjonalne, jak sama nazwa wskazuje, mogą dotknąć każdą z nas i zamiast cieszyć się ze szczęścia jakim jest nowonarodzone maleństwo, będziemy żyły w ciągłym strachu co odbije się (nawet w najgorszy z możliwych sposobów - śmierć) na naszym dziecku.

Przyznaję się bez bicia, że nim zabrałam się za czytanie, najpierw naczytałam się mnóstwa pozytywnych opinii na temat tejże książki, ale żadna z nich nie mogła mnie przygotować na taką burzę emocji jaka się we mnie rozpętała w trakcie lektury Bezdomnej. Niby powinnam się tego spodziewać, bo to przecież nie pierwsze spotkanie z twórczością Kasi, ale tego po prostu nie da się przewidzieć. Każda powieść autorki napisana jest co prawda tak samo lekkim i plastycznym językiem, który wciąga nas w czeluści fabuły od samego początku, więc nie sposób się od niej oderwać. Jednak mimo to, każda jest zupełnie inna. Niosą ze sobą nie tylko różne przekazy, ale także zupełnie odmienne bagaże emocjonalne. W Bezdomnej jest da się go po prostu zmierzyć. W tym wypadku nie da się nie płakać. Nie raz, nie dwa, miałam momenty, że przestawałam widzieć tekst z powodu łez, ale to nie powstrzymało mnie przed dalszym brnięciem w tragiczną historię Kingi. Przecierałam po prostu oczy i czytałam dalej.

Podsumowując. Bezdomna to lektura, która pozostaje z nami na bardzo długi czas. O przekazie w niej zawartym nie da się nie myśleć bez ściśniętego serca. Być może nie udało mi się oddać wszystkiego co czułam w trakcie czytania, ale mam nadzieję, że to co jest, zachęci osoby nieznające jeszcze tej historii do szybkiego nadrobienia zaległości.

Długo nie mogłam się zabrać za napisanie tej recenzji. W sumie to nadal nie bardzo wiem co mam napisać i wcale nie dlatego, że książka mi się nie podobała. Wręcz przeciwnie, trafiła w najczulszy „punk emocjonalny” jaki każda z nas posiada lub będzie posiadać – miłość macierzyńską. Wiem, że to trochę dziwne sformułowanie, ale nie potrafię ująć tego inaczej żeby było...