Pierwsza część mi się bardziej podobała, chociaż początek "Wiosny w Różanach" zaczął się obiecująco - od tragicznych wydarzeń w życiu trzydziestoletniej Zosi, które dawały nadzieję na jej wewnętrzną przemianę, na to, że w końcu wydorośleje. No cóż, z mentalnej trzynastolatki przekształciła się w mentalną dwudziestolatkę. To zawsze jakiś postęp.
W kontynuacji "Drogi do Różan" autorka zbyt mocno popuściła wodze fantazji. Zbyt wszystko pogmatwała.
Niektóre wątki można byłoby spokojnie wywalić, jak np. odnalezienie "dziadunia" we Włoszech i romans Zosi (a raczej przypadkowy seks) ze znacznie starszym Leszkiem Pomianem-Lackowskim. Wynudziłam się przy tym przeokropnie. Tak samo, jak i przy opisach przygotowania różnych potraw. Przepisy z premedytacją pomijałam w czytaniu, bo zwyczajnie mnie nie interesuje gotowanie, chociaż rozumiem, że były one istotne dla fabuły książki.
Na tym zakończę przygody z Różanami.

Pierwsza część mi się bardziej podobała, chociaż początek "Wiosny w Różanach" zaczął się obiecująco - od tragicznych wydarzeń w życiu trzydziestoletniej Zosi, które dawały nadzieję na jej wewnętrzną przemianę, na to, że w końcu wydorośleje. No cóż, z mentalnej trzynastolatki przekształciła się w mentalną dwudziestolatkę. To zawsze jakiś postęp.
W kontynuacji "Drogi do...

Bardzo sympatyczna opowieść z gatunku rodzinnych. Jakby się czytało pamiętnik

Bardzo sympatyczna opowieść z gatunku rodzinnych. Jakby się czytało pamiętnik

Tak jak pochłonęłam pierwszą ,tak i drugą część i wyczekiwałam wówczas na kolejne, jednak później autorka skupiła się na akcji przedstawianej tu w retrospekcjach...
W każdym razie druga część Różan trzyma poziom pierwszej, także dla mnie bomba!!

Tak jak pochłonęłam pierwszą ,tak i drugą część i wyczekiwałam wówczas na kolejne, jednak później autorka skupiła się na akcji przedstawianej tu w retrospekcjach...
W każdym razie druga część Różan trzyma poziom pierwszej, także dla mnie bomba!!

Błyskotliwe dialogi, piękne opisy przyrody, przyjaźń i miłość. W sam raz na urlop, lato czy handrę.

Błyskotliwe dialogi, piękne opisy przyrody, przyjaźń i miłość. W sam raz na urlop, lato czy handrę.

Książki na lato.
W trakcie czytania pierwszego tomu w pewnym momencie utknęłam (trochę mnie przynudziła),ale po kilku dniach przerwy dokończyłam i ciurkiem przeczytałam drugą część.
Lekkie powieści, sympatyczni (lub niektórzy mniej ;-)) bohaterowie, sielski klimat, ale nie przesłodzony. Trochę radości, trochę smutku, kiepskich często wyborów życiowych, ale i szczęśliwych też. W sumie więcej niż się spodziewałam siegając po te książki i nie żałuję zakupu.

(lato 2012)

Książki na lato.
W trakcie czytania pierwszego tomu w pewnym momencie utknęłam (trochę mnie przynudziła),ale po kilku dniach przerwy dokończyłam i ciurkiem przeczytałam drugą część.
Lekkie powieści, sympatyczni (lub niektórzy mniej ;-)) bohaterowie, sielski klimat, ale nie przesłodzony. Trochę radości, trochę smutku, kiepskich często wyborów życiowych, ale i szczęśliwych...

Kolejny tom wspaniałej serii zaliczam do udanych. Książka bardzo mi się podobała i wywarła na mnie ogromne wrażenie. A po przeczytaniu książki można wyciągnąć wiele wniosków oraz refleksji.
Polecam

Kolejny tom wspaniałej serii zaliczam do udanych. Książka bardzo mi się podobała i wywarła na mnie ogromne wrażenie. A po przeczytaniu książki można wyciągnąć wiele wniosków oraz refleksji.
Polecam

Wiele lat temu, gdy jeszcze nie prowadziłam bloga, przeczytałam "Drogę do Różan". Pamiętam, że książka wtedy bardzo mi się podobała. Niedawno zorientowałam się, że wyszedł piąty tom serii i postanowiłam wrócić do Różan, maleńkiej miejscowości pod Krakowem.

Zosia Borucka za sprawą Krzysztofa odzyskała rodzinny dom. Oboje spodziewają się dziecka. Szczęście jednak nie trwa długo. Zosia traci kolejną kochaną osobę, a wkrótce jej życie i ona sama stają się puste. Kobieta popada w depresję, chudnie w oczach i nikogo nie chce widzieć. W takiej sytuacji na ratunek przybywają przyjaciele, a konkretnie Marianna, która zwabia do pomocy Eryka, wciąż zakochanego w Zosi.

Początek powieści to tak naprawdę historia wokół Marianny, silnej kobiety sukcesu, dążącej wytrwale do celu, którym okazuje się relacja z mężczyzną. Jak to zwykle w takiej sytuacji bywa, po drodze pojawia się kolejny pretendent do łask powabnej Marianny.

Potem autorka skupia uwagę na dzienniku niani przenoszącym czytelnika do lat wczesnego komunizmu w Polsce. A na koniec fabuła odnosi się do Zosi, która powoli wychodzi z depresji i odrętwienia, niespodziewanie wyjeżdża do Chorwacji.



Wiosna w tytule ma - moim zdaniem - znaczenie przenośne, bo większość akcji rozgrywa się zimą. Tak jak wiosną przyroda budzi się do życia, tak zmienia się Zosi nastawienie do życia i uświadamia sobie ona to, co wcześniej było nie do pomyślenia.



Historia sama w sobie ciekawa, choć sposób jej przedstawienia mnie nie porwał. Miałam nawet chwile, kiedy książka mnie nudziła. Cieszę się, że ją skończyłam. Szczerze przyznam, że chyba wolałabym, by autorka bardziej skupiła się na przebojowej Mariannie. Zosia była dla mnie dziewczynką, która nagle się obudziła i nie wiedziała, w jakim świecie przebywa, a potem znienacka staje się atrakcyjną kokietką. Mało to przekonujące.

Poza tym nie przepadam za tak nieżyciowymi książkami. Wszyscy mają mnóstwo pieniędzy. Mogą sobie pozwolić na wojaże po świecie, kilka domów w różnych miejscach, podgrzewaną balię w zimowym ogrodzie, czekoladki z Lyonu, kolejne butelki szampana lub innych drogich win, pracę i przerwy w niej wtedy, kiedy ma się na to ochotę. A gdzie prawdziwe życie? Bo na nie nie składa się jedynie jakieś nieszczęście, które nagle nas spotkało. Życie to przede wszystkim codzienność, a "Wiosna w Różanach" od codzienności jest daleka.

Być może na mój osąd wpłynęło tych kilka lat, które dzieliło lekturę pierwszego tomu od drugiego... Być może innym czytelniczkom książka się spodoba...

Wiele lat temu, gdy jeszcze nie prowadziłam bloga, przeczytałam "Drogę do Różan". Pamiętam, że książka wtedy bardzo mi się podobała. Niedawno zorientowałam się, że wyszedł piąty tom serii i postanowiłam wrócić do Różan, maleńkiej miejscowości pod Krakowem.

Zosia Borucka za sprawą Krzysztofa odzyskała rodzinny dom. Oboje spodziewają się dziecka. Szczęście jednak nie trwa...

Niestety Marianna znalazła adoratora i straciła swój urok. Zosia "fajtłapa bez kręgosłupa" dopiero pod koniec książki przejrzała na oczy.
Tak więc chyba na tym zakończę czytanie tej sagi.

Niestety Marianna znalazła adoratora i straciła swój urok. Zosia "fajtłapa bez kręgosłupa" dopiero pod koniec książki przejrzała na oczy.
Tak więc chyba na tym zakończę czytanie tej sagi.

Pierwsza część mnie nie zachwyciła, zastanawiałam się, czy czytać kolejne części. Teraz już wiem, że choć książka rozwija się wolno z pewnością jest warta przeczytania.
Wiosna w Różanach bardziej przypadła mi do gustu. Może dlatego, że było tam mniej Zosi, a więcej charyzmatycznej Marianny.
Może dlatego, że Zosia po tragedii, jaka ją spotyka przechodzi wolną przemianę. A może dlatego, że w dalszym ciągu mogłam obserwować życie Zuzanny. I ta część jest zdecydowanie najbardziej interesująca.
I nie zapominam też o smacznych przepisach kuchennych:)

Pierwsza część mnie nie zachwyciła, zastanawiałam się, czy czytać kolejne części. Teraz już wiem, że choć książka rozwija się wolno z pewnością jest warta przeczytania.
Wiosna w Różanach bardziej przypadła mi do gustu. Może dlatego, że było tam mniej Zosi, a więcej charyzmatycznej Marianny.
Może dlatego, że Zosia po tragedii, jaka ją spotyka przechodzi wolną przemianę. A...

Podobnie, jak poprzedni tom - miło sympatycznie i pachnąco.

Podobnie, jak poprzedni tom - miło sympatycznie i pachnąco.