Przeczytawszy pierwszy zbiorek opowiadań tego autora z 2004 roku (Zresztą latem wszystkie kwiaty są takie piękne) i zachwyciwszy się nim nieledwie, od razu zabrałem się za zbiór drugi i ostatni zarazem, jak dotąd, z roku 2011.
O ile w przypadku pierwszej książki dawały się we znaki - nieliczne, ale jednak obecne - niewielkie błędy stylistyczne, potknięcia tu i tam, tak w "Kaznodziejach", zawierających równie lapidarne i równie precyzyjnie skonstruowane opowiadania, nie sposób dopatrzyć się ani jednego uchybienia - czuje się natychmiast, że autor dojrzał, znalazł swoją najlepszą formę, a i może lepszego redaktora.
Szkoda, że poza światem teatralnym (Bizio napisał szereg sztuk scenicznych) pisarz ten jest mało znany i nie wymienia się go w gronie tych najznamienitszych, bo z pewnością do nich należy. Mam nadzieję na więcej jego prozy, szczególnie opowiadań, które mogę porównać do tekstów Etgara Kereta -są równie błyskawiczne i precyzyjne jak u Kereta, tyle że pozbawione tego keretowskiego podszytego rozpaczą poczucia humoru. Krzysztof Bizio pisze bardzo poważnie, i bardzo poważnie od czasu do czasu wali czytelnika w głowę czymś o wadze sporego kowadła. I bardzo dobrze!

Przeczytawszy pierwszy zbiorek opowiadań tego autora z 2004 roku (Zresztą latem wszystkie kwiaty są takie piękne) i zachwyciwszy się nim nieledwie, od razu zabrałem się za zbiór drugi i ostatni zarazem, jak dotąd, z roku 2011.
O ile w przypadku pierwszej książki dawały się we znaki - nieliczne, ale jednak obecne - niewielkie błędy stylistyczne, potknięcia tu i tam, tak w...