Wrzesień się kończy, a co za tym idzie, mam coraz więcej roboty na głowie. Projekty, olimpiady, zwykła nauka, codzienne przypominanie o maturze… To wszystko powoduje u mnie dwa odbicia. Pierwsze chce usiąść nad tym wszystkim i ogarnąć w taki sposób, by zaspokoić głód ambicji, z drugiej strony natomiast marzy mi się zaciszny kątek z górą książek. Niestety, coraz częściej zauważam, że kieruję się tym pierwszym sposobem. Boli mnie to, bo książek mam teraz dużo, a czasu mało. Zmieni się to pod koniec października, mam nadzieję.
Książkę, jaką dzisiaj chciałam Wam przedstawić sporo ludzi zainteresowanych ostatnio popularnymi tytułami pewnie zna. Mam na myśli Cień Węża Ricka Riordana. Autora znam od długiego czasu, już chyba w drugiej albo trzeciej gimnazjum dorwałam Złodzieja Pioruna. Tak też zaczęło się moje zainteresowanie kompletowaniem serii.
Rick Riordan urodził się i wychował w Teksasie. Ma żonę i dwóch synów, którzy zainspirowali go do napisania książek. Zdobył sporo nagród i jest jednym z popularniejszych pisarzy książek o tematyce młodzieżowej. Głównie znany z serii o półbogu, greckim herosie Percym Jacksonie, oraz serii o rodzeństwie uwikłanym w zagadki świata mitologii egipskiej (Kroniki Rodu Kane).

Długo zbierałam się w sobie, zanim w końcu zakupiłam trzecią część trylogii Kronik Rodu Kane. A to nie miałam pieniędzy, a to byłam tak zajęta podciąganiem ocen, że jedyne o czym marzyłam to sen. W końcu jednak zebrałam się w sobie i gdy tylko mama weszła ze mną do empiku, powiedziałam sobie: kupujesz ją!
Przeczytałam w dosłownie dwa wieczory; gdyby nie nauka, ogarnęłabym ją w jeden dzień. Tęskniłam za piórek pana Riordana, za postaciami które wykreował. Dlatego z wielką niecierpliwością czekałam na przerwy w szkole, by móc przeczytać chociaż stronę czy dwie.

Odkąd młodzi magowie Carter i Sadie Kane nauczyli się, jak postępować ścieżką starożytnych egipskich bogów, wiedzieli, że odegrają ważną rolę w przywracaniu Maat – porządku – w świecie. Nie spodziewali się jednak, że świat stanie się aż tak bardzo chaotyczny. Wąż Chaosu, Apopis, uwolnił się i grozi zniszczeniem świata za trzy dni. Magowie są podzieleni. Bogowie znikają, a ci, którzy pozostali, są słabi. Walt, jeden z najzdolniejszych uczniów Cartera i Sadie, ma przed sobą krótkie życie i już czuje, że jego siły słabną. Ziya jest zbyt zajęta opieką nad zgrzybiałym bogiem słońca Ra, żeby naprawdę pomóc. Czego może dokonać dwójka nastolatków i grupka ich jeszcze młodszych uczniów?
Być może istnieje sposób na powstrzymanie Apopisa, jest on jednak tak trudny, że może kosztować Cartera i Sadie życie – nawet jeśli im sie powiedzie. Aby mieć szanse powodzenia, muszą zaufać psychotycznemu magowi, że ich nie zdradzi albo, co gorsza, nie pozabija. To zadanie jest szaleństwem. Cóż, oni są szaleni.Zabawne sytuacje, niezapomniane potwory, nieustannie zmieniająca się drużyna przyjaciół i wrogów – w Cieniu węża tempo akcji nigdy nie zwalnia; trzeci tom jest wciągającym i w pełni zadowalającym dopełnieniem trylogii Kronik Rodu Kane.*


Jestem w pełni zadowolona z tego, co Rick stworzył tym razem. Sytuacja Sadie i Cartera wydawać by się mogła beznadziejna, jednak dali radę. Po raz kolejny wielkie wrażenie wywarła na mnie dbałość o szczegóły, zwłaszcza te związane z mitologią. Sama bardzo interesuję się starożytnymi kulturami i wiem co nieco, ale chylę czoło przed pieczołowitością autora i jego ambicją, by czytelnik oprócz wspaniale spędzonego czasu wyniósł z tej książki również wiedzę. Bo w taki sposób naprawdę o wiele lepiej przyswoić wiedzę.
Okładka jest zdecydowanie najlepsza ze wszystkich dotychczasowych, szkoda tylko że część taka krótka. Podział narracji na dwóch bohaterów występował od początku i lubię ten zabieg. Zmienia bieg akcji, chociaż osobiście wolałam rozterki Cartera. Ogólnie był dla mnie lepszą postacią, wciąż nie mogę pozbyć się wrażenia tej głupiej Sadie z pierwszej części - pustej rozpieszczonej laluni. I sam pomysł na zakończenie, cały ten wątek z Anubisem i Waltem… Nie, po prostu nie! Rick chciał uszczęśliwić wszystkich, a tak naprawdę zostawił mnie w konsternacji, bo już sama nie rozumiem, kto to w końcu był. Po raz kolejny zakochałam się w Amosie, jego postawie i ambicji. Podobnie ucieszyłam się na widok Bastet i Besa. Dwójka moich ulubionych bogów.
Cała książka wywołała we mnie pozytywne odczucia, aczkolwiek czuję lekki niedosyt. Tak jak pisałam wcześniej, zakończenie związane z Sadie i jej ‘trójkącikiem’ jest dla mnie zbyt przesłodzone, wolę chyba książki z drastycznymi wątkami. Cieszę się również, że książka się skończyła - takich historii nie można ciągnąć w nieskończoność, bo potem nie chce się człowiekowi ich czytać. Cała trylogia pięknie prezentuje się na półce i wierzę, że za jakiś czas z przyjemnością do niej wrócę, bądź też zarażę ‘bakcylem’ młodszą siostrę, która już poznała serię o bogach greckich.

Wrzesień się kończy, a co za tym idzie, mam coraz więcej roboty na głowie. Projekty, olimpiady, zwykła nauka, codzienne przypominanie o maturze… To wszystko powoduje u mnie dwa odbicia. Pierwsze chce usiąść nad tym wszystkim i ogarnąć w taki sposób, by zaspokoić głód ambicji, z drugiej strony natomiast marzy mi się zaciszny kątek z górą książek. Niestety, coraz częściej...