Zgadzam się z komentarzami, że książka miała potencjał, ale zabrakło warsztatu. Historia mogła być naprawdę ciekawa. Niestety bardzo drażnił mnie styl, dialogi i mnóstwo wykrzykników. Jednak patrząc na wiek autorki, należą się tu brawa za stworzenie dość spójnej, ciekawej i długiej opowieści.

Zgadzam się z komentarzami, że książka miała potencjał, ale zabrakło warsztatu. Historia mogła być naprawdę ciekawa. Niestety bardzo drażnił mnie styl, dialogi i mnóstwo wykrzykników. Jednak patrząc na wiek autorki, należą się tu brawa za stworzenie dość spójnej, ciekawej i długiej opowieści.

Podeszłam do tej pozycji z wyjątkowo pozytywnym nastawieniem, licząc na interesującą przygodę w świecie egipskich bogów, wykreowanym przez uzdolnioną, nastoletnią autorkę. Szczerze? Doczytałam tę powieść do końca wyłącznie z poczucia obowiązku: skoro wydałam na nią prawie czterdzieści złotych, musiałam zapoznać się z zawartością – inaczej równie dobrze mogłabym wyrzucić te pieniądze w błoto. Dawno nie czułam takiej ulgi, odkładając ukończoną pozycję na półkę... Autorka wywołała we mnie irytację już na samym początku, przedstawiając postaci dziewcząt jako idiotki w butach na wysokich obcasach, dla których największą obawą jest złamanie paznokcia. Nie znoszę książek powielających stereotypy! Główny bohater - Oliver - to najbardziej odpychająca postać literacka, z jaką kiedykolwiek miałam do czynienia. Złośliwy, zadufany w sobie i przekonany o własnej wyższości chłopak nie przechodzi żadnej metamorfozy, dzięki której czytelnik mógłby go polubić i dopingować w dążeniu do celu. Jedynym plusem "Władcy piasków" okazały się fragmenty z udziałem salaawy - odwaga, z jaką broniła swego pana, sprawiła, że poczułam do niej sympatię, gdy tylko pojawiła się na kartach powieści. Podsumowując: nie wyobrażam sobie, że miałabym brnąć w to dalej, sięgając po kolejne części „Ksiąg Ankh”. Zwykle staram się dokończyć rozpoczęte serie, lecz w tym przypadku poprzestanę na pierwszym tomie. Jednocześnie życzę młodej autorce jak najlepiej - być może kolejne historie pióra Elizy Drogosz obronią się same, bez konieczności zakładania fałszywych kont, nieuczciwie podnoszących ocenę na portalach literackich.  

Podeszłam do tej pozycji z wyjątkowo pozytywnym nastawieniem, licząc na interesującą przygodę w świecie egipskich bogów, wykreowanym przez uzdolnioną, nastoletnią autorkę. Szczerze? Doczytałam tę powieść do końca wyłącznie z poczucia obowiązku: skoro wydałam na nią prawie czterdzieści złotych, musiałam zapoznać się z zawartością – inaczej równie dobrze mogłabym wyrzucić te...

Dawno nie czytałam czegoś tak słabego. Kolejne potwierdzenie, że z debiutami nie ma sensu się spieszyć. To mogła być dobra książka. Zabrakło warsztatu.

Dawno nie czytałam czegoś tak słabego. Kolejne potwierdzenie, że z debiutami nie ma sensu się spieszyć. To mogła być dobra książka. Zabrakło warsztatu.

Daję tyle, bo w kilku momentach śmiałam się na głos. Choć niekoniecznie w tych momentach, w których chciałaby autorka. Przykro mi, ale Eliza Drogosz powinna była poczekać z wydawaniem czegokolwiek. I za bardzo przypomina Kroniki Rodu Kane.

Daję tyle, bo w kilku momentach śmiałam się na głos. Choć niekoniecznie w tych momentach, w których chciałaby autorka. Przykro mi, ale Eliza Drogosz powinna była poczekać z wydawaniem czegokolwiek. I za bardzo przypomina Kroniki Rodu Kane.

Kurcze, coś poszło nie tak. Why? NIe wiem czy to wina rodziców, co chcieli zabłysnąć córką i opłacili wydanie czy coś innego, ale zrobili jej krzywdę. Taki gniot będzie z nią kojarzony, a wystarczyło doszlifować warsztat i za trzy, cztery lata wydać coś lepszego.
Trzy gwiazdki za pomysł i fajną okładkę.

Kurcze, coś poszło nie tak. Why? NIe wiem czy to wina rodziców, co chcieli zabłysnąć córką i opłacili wydanie czy coś innego, ale zrobili jej krzywdę. Taki gniot będzie z nią kojarzony, a wystarczyło doszlifować warsztat i za trzy, cztery lata wydać coś lepszego.
Trzy gwiazdki za pomysł i fajną okładkę.

Widzę zdjęcie okładki - wow! coś dla mnie, muszę przeczytać. Czytam opis książki i już coś mi nie gra. Stylistyka leży i kwiczy, jakie wydawnictwo napisało takie streszczenie? A nie, to ze strony autorki. Czytam komentarze i znajduje fragment książki - Boże, to jest straszne! Zero stylu i jakiejkolwiek logiki.

Widzę zdjęcie okładki - wow! coś dla mnie, muszę przeczytać. Czytam opis książki i już coś mi nie gra. Stylistyka leży i kwiczy, jakie wydawnictwo napisało takie streszczenie? A nie, to ze strony autorki. Czytam komentarze i znajduje fragment książki - Boże, to jest straszne! Zero stylu i jakiejkolwiek logiki.

Nie zabardzo mi się podobała, średnio napisana. Magiczna młodzież w szkole już była, a tu nie pojawiło się nic ciekawego ani godnego uwagi. Bohaterowie nijacy. Niby sam pomysł ciekawy ale coś za mocno zalatuje Rickiem Riordanem. Co prawda jakoś mi szczególnie nie przeszkadza,ta pozycja. Przy czym nadal nie polecam. Są książki zadecydowanie lepsza niż ta i lepiej im poświęcić uwagę.

Nie zabardzo mi się podobała, średnio napisana. Magiczna młodzież w szkole już była, a tu nie pojawiło się nic ciekawego ani godnego uwagi. Bohaterowie nijacy. Niby sam pomysł ciekawy ale coś za mocno zalatuje Rickiem Riordanem. Co prawda jakoś mi szczególnie nie przeszkadza,ta pozycja. Przy czym nadal nie polecam. Są książki zadecydowanie lepsza niż ta i lepiej im...

Niedawno gdy sięgałam po powieść miałam małe obawy. W końcu próbowałam z nią już wcześniej, ale przeczytałam zaledwie kilka stron i okazało się, że jednak nie mam na ochoty. Bałam się, że okaże się być nudna i zacznę żałować impulsywnego zakupu. Do tego autorka jest młodą osobą, zaledwie kilka lat ode mnie starszą, a do takich mam raczej dystans - kilka razy już się zawiodłam. Jednak temat mnie zaciekawił - no hej, egipscy bogowie, których lubię od zawsze! W końcu sięgnęłam po książkę i przewracałam kartki z szybkością burzy piaskowej! Powieść wgniotła mnie w kanapę i pomimo tego, że nie jest bardzo górnolotna, to czasem miło przeczytać coś typowo dla nastolatków.

Władca Piasków to pierwszy tom Ksiąg Ankh - magicznej dwutomowej serii o egipskich bogach. Z powieści na pierwszy plan wysuwa się dwójka bohaterów. Sonia to całkowicie zwyczajna dziewczyna z Krakowa, która w egipskim muzeum doznaje wizji, której nie rozumie, a która ma znacznie zmienić jej spojrzenie na świat. Oliver natomiast to typowy gburowaty nastolatek, który staje się naszym superbohaterem z pustyni (nie pytajcie, ok?).

Eliza Drogosz przedstawia nam niesamowity świat, w którym egipscy bogowie odradzają się po latach uśpienia w ciałach niczego nieświadomych nastolatków. Młodzi bogowie nie zdają sobie sprawy ze swojego nadzwyczajnego pochodzenia. Są raczej mało boscy i potężni, ale w kontekście tego całego odrodzenia jedynie dodaje im to magii. Nie wiem czy taki był zamiar autorki, czy to wina małego doświadczenia w zakresie kształtowania postaci, ale wyszło interesująco!

Młodzi bohaterowie stają przed obliczem żądnego władzy odrodzonego Ra, dla którego powrót niewolnictwa to dopiero początek zabawy. Czy naszym bohaterom uda się uciec przed bogiem słońca? Jaki jest prawdziwy cel zorganizowania "Na piaskach egipskiej pustyni"?

Książka bardzo mnie zaciekawiła i wciągnęła. Spodziewałam się czegoś znacznie gorszego, więc Władca Piasków naprawdę mnie miło zaskoczył. Na jednej z półek już grzecznie na mnie czeka kolejny tom pełen piaskowych przygód. Już nie mogę się doczekać, gdy go zacznę (chociaż w tej chwili nie mam na niego ochoty 😛).

W sumie to jedyne co mi się nie podoba to okładka. Jak kolorystyka nawet nawet, tak wykonanie... Według mnie wygląda jak zlepek kilku zdjęć, tak powiedzmy do dwudziestu minut w GIMPie. Nie moje klimaty z tą okładką, a szkoda, bo tak upycham ją z tyłu regału - gdyby była ładna to grzałaby miejsce w pierwszym rzędzie 😃.

~ Aisak z ukochanehistorie.blogspot.com

Niedawno gdy sięgałam po powieść miałam małe obawy. W końcu próbowałam z nią już wcześniej, ale przeczytałam zaledwie kilka stron i okazało się, że jednak nie mam na ochoty. Bałam się, że okaże się być nudna i zacznę żałować impulsywnego zakupu. Do tego autorka jest młodą osobą, zaledwie kilka lat ode mnie starszą, a do takich mam raczej dystans - kilka razy już się...

Muszę przyznać iż na początku miałem błędne wyobrażenie o tej książce. Myślałem iż akcja książki dzieje się w starożytnym Egipcie a tymczasem jest to teraźniejszość. Książka jest pełna akcji i momentami jej szybkość przypomina mi pióro Ricka Riordana i jego cykl o bogach olimpijskich. Bohaterowie są również dość ciekawi i chętnie czyta się zarówno elementy z przyspieszonym tempie oraz te w których autorka pozwoliła czytelnikowi nieco odetchnąć. Może i cała mitologia egipska została potraktowana bardzo lekko jednak ta niewielka część jest wystarczająca by obudzić ciekawość w czytelniku i nakłonić go do poszukania informacji w innych miejscach. Bardzo przypadł mi do gustu styl pióra autorki, te trochę ponad 400 stron przeczytałem w dwa dni a prawdopodobnie mógłbym ten czas skrócić o 1/4. Autorka w satysfakcjonujący sposób zamknęła część pierwszą i umieściła zwrot akcji dzięki któremu od razu chce się sięgnąć po drugi. Jeśli będziecie mieli możliwość zapoznania się bliżej z tą książką to nie wahajcie się.

Zapraszam również na mój blog:
https://ksiazki-czytamy.blogspot.com/

Muszę przyznać iż na początku miałem błędne wyobrażenie o tej książce. Myślałem iż akcja książki dzieje się w starożytnym Egipcie a tymczasem jest to teraźniejszość. Książka jest pełna akcji i momentami jej szybkość przypomina mi pióro Ricka Riordana i jego cykl o bogach olimpijskich. Bohaterowie są również dość ciekawi i chętnie czyta się zarówno elementy z przyspieszonym...

https://krytyk.com.pl/literatura/recenzja-ksiazki-wladca-piaskow-i-tomu-serii-ksiegi-ankh-autorka-eliza-drogosz/

"Autorka powieść opublikowała w wieku lat 17 (a napisała w wieku 14!) i przyznać muszę, że jest (a właściwie: mógłby być) to jeden z ciekawszych debiutów młodzieżowych, z jakim miałam ostatnio do czynienia. Wielka, wielka szkoda, że powieścią nie zajęło się jakieś bardziej zaangażowane w swoje projekty wydawnictwo. Książka ma pewne problemy, ale nie czarujmy się – gdy do wydawnictwa trafia propozycja od dziecka i propozycja ta wydaje się rokować, to należałoby poświęcić jej więcej uwagi. Zwłaszcza, jeżeli wydawnictwo dostaje za to pieniądze. „Władca Piasków” aż roi się od błędów językowych, momentami wręcz zawstydzających, do czego (co smutne) zaczynam się do tego przyzwyczajać, bo dobrych korektorów zwyczajnie w biznesie brakuje. Interpunkcja z nadmiarem wykrzykników frustruje. Niemniej gwoździem do trumny entuzjastycznego przyjęcia powieści jest jej redakcja".

https://krytyk.com.pl/literatura/recenzja-ksiazki-wladca-piaskow-i-tomu-serii-ksiegi-ankh-autorka-eliza-drogosz/

"Autorka powieść opublikowała w wieku lat 17 (a napisała w wieku 14!) i przyznać muszę, że jest (a właściwie: mógłby być) to jeden z ciekawszych debiutów młodzieżowych, z jakim miałam ostatnio do czynienia. Wielka, wielka szkoda, że powieścią nie zajęło się...