Ależ ja z tą książką mam problem!! Bo czyta się świetnie, tak lekko i przyjemnie, jak stare książki Chmielewskiej (ja, jako znawca, który przeczytał do tej pory aż jedną wiem, co piszę), dzieje się w lato nad morzem (a teraz bezśnieżna zima jest, więc nostalgia uderza), a dodatkowo jest taka... pozytywna. No i trupy są, wątek ekologiczny, bunkry się pojawiają i generalnie to taka książka idealna na urlop. Ale ludzie kochani, do dwusetnej strony jest fajsko, naprawdę fajsko. I fabuła się rozwija sympatycznie, i jakieś tam wątki poboczne migają i bohaterów sporo się robi, a od dwusetnej, jak się pojawia motyw rozwiązywania misternej zagadki kryminalnej, wszystko siada. A siada do tego stopnia, że superhiperprzegenialny detektyw nic nie rozwiązuje, bo mu się sprawa sama wyjaśnia, a wszystko gna w tak zawrotnym tempie, że aż dziw bierze, że to ta sama, leniwa książka co na początku!

No i dlatego mam problem, bo jak na kryminał to jest to cienkie, jak barszcz, ale za to idealnie pasuje to pozycji czysto wakacyjnych i chyba tylko tak należy "Sierpniowe kumaki" traktować, jak wakacyjną odskocznię od rzeczywistości (nawet jeśli czyta się w zimie). Tak, czy inaczej, czasu spędzonego z tą pozycją nie żałuję, bo za dobrze się bawiłem.

Ależ ja z tą książką mam problem!! Bo czyta się świetnie, tak lekko i przyjemnie, jak stare książki Chmielewskiej (ja, jako znawca, który przeczytał do tej pory aż jedną wiem, co piszę), dzieje się w lato nad morzem (a teraz bezśnieżna zima jest, więc nostalgia uderza), a dodatkowo jest taka... pozytywna. No i trupy są, wątek ekologiczny, bunkry się pojawiają i generalnie...