Przezabawne. Sporo autokreacji, ale też wyraźnej szczerości.

Przezabawne. Sporo autokreacji, ale też wyraźnej szczerości.

Trochę zakręcona, ale ogólnie polecam

Trochę zakręcona, ale ogólnie polecam

Mnie ta książka wciągnęła na poziom, na który nigdy nie wejdę. Zabrała mnie w świat energii, koncertów, narkotyków i szybkiego życia – całkowicie przeciwnego do tego, które mam. Czerpie z doświadczenia- bo o to chodzi. Te obrazy, które moja wyobraźnia podsuwała mi podczas czytania, ekscytowała mnie na tyle, że chłonęłam je jak gąbka. Ta książka, to nie tylko opis życia Keitha. Ta książka to jak jazda na speedzie przez czasy, do których nigdy nie dane mi będzie się cofnąć. Podoba mi się też może dlatego, że zawsze twierdziłam, że w poprzednim życiu byłam hipisem – na zielonej łące pełnej ludzi, wolnego seksu i niesamowitych obrazów po zażytych narkotykach.

Mnie ta książka wciągnęła na poziom, na który nigdy nie wejdę. Zabrała mnie w świat energii, koncertów, narkotyków i szybkiego życia – całkowicie przeciwnego do tego, które mam. Czerpie z doświadczenia- bo o to chodzi. Te obrazy, które moja wyobraźnia podsuwała mi podczas czytania, ekscytowała mnie na tyle, że chłonęłam je jak gąbka. Ta książka, to nie tylko opis życia...

To już któraś z kolei moja autobiografia danego muzyka i nie do końca jestem zadowolony. Cechą wspólną tego typu autobiografii (być może nie wszystkich) jest to, że są dość mocno chaotyczne, a przede wszystkim brakuje w tym pewnego porządku, chronologii, etapów (jak to w historii). Srogo się zawiodłem na autobiografii N. Younga oraz S. Taylora z Aerosmith.
Tu jednak rzecz ma się lepiej. K. Richards można napisać, że to swój chłop, dystans do życia i na pewno lepszy talent literacki. Jeżeli faktycznie w większej części pisał to sam (Fox jest tu współautorem) no to "szacun".
Jeżeli ktoś od tej książki oczekuje konkretnych, szczegółowych opisów czy recenzji poszczególnych albumów to nie ma tu czego szukać. Oczywiście jakiś tam procent tego jest, ale niewiele.
Duży nacisk położony na relacje autor - M. Jagger, ale kogoś to dziwi? Rolling Stones mimo, że więcej niż kwartet to tak naprawdę jest to duet.
Sporo o uzależnieniu od narkotyków, o tym co się brało, co się piło. Są też obalone mity (m. in. o tym słynnym przetaczaniu krwi).
Autor zawarł też kilka historii o swoich związkach z kobietami, które delikatnie rzecz ujmując do łatwych nie należały.
To co mnie trochę męczyło to dość duży nacisk na technikę gry na gitarze. Chyba za dużo teorii muzycznej jak na autobiografię, ale w końcu to gitarzysta.
Generalnie dobrze się to czytało, bardzo tak swojsko. Polecam!

To już któraś z kolei moja autobiografia danego muzyka i nie do końca jestem zadowolony. Cechą wspólną tego typu autobiografii (być może nie wszystkich) jest to, że są dość mocno chaotyczne, a przede wszystkim brakuje w tym pewnego porządku, chronologii, etapów (jak to w historii). Srogo się zawiodłem na autobiografii N. Younga oraz S. Taylora z Aerosmith.
Tu jednak rzecz...

Kocham muzykę i kocham tego brzydala, feee.... Co to była za historia! Mick zabronił, Keith nie posłuchał, wydał! Tamten też próbował, ale co tu kryć nie bardzo wyszło, jak te dinozaury rocka rodem z Jury czy Kredy jeszcze się ruszają nie wiem, chciałbym, bardzo nawet, może niekoniecznie używać, ale widzieć to wszystko na własne oczy...

Kocham muzykę i kocham tego brzydala, feee.... Co to była za historia! Mick zabronił, Keith nie posłuchał, wydał! Tamten też próbował, ale co tu kryć nie bardzo wyszło, jak te dinozaury rocka rodem z Jury czy Kredy jeszcze się ruszają nie wiem, chciałbym, bardzo nawet, może niekoniecznie używać, ale widzieć to wszystko na własne oczy...

Rewelacyjny pomysł z opublikowaniem książki o Stonsach 😀 Aż żałuję, że dopiero teraz poznałam tych aktualnie osiemdziesięcio latków. Będąc 2 lata temu na ich koncercie byłam pełna podziwu dla 4 energicznych staruszków. Wiedziałam, że ich życie pełne było alkoholu i narkotyków. Przyznam szczerze, że nie interesowała mnie ścieżka kariery estradowej chłopaków z Anglii. Aż tu wyzwanie u Ejotka "Zarost" i tylko dwie książki pasujące do hasła o Freddiem Mercurym bądź o Keithcie Richards. Wybór był łatwy znając przyczyny śmierci tego pierwszego wolałam szalone życie i muzyczną ucztę z drugim rockowym człowiekiem.
Książkę polecam fanom Stonsów jak i osobom chcącym poznać narodziny nowego nurtu muzycznego, pracy młodych chłopców nad doskonaleniem gry . Nie zabrakło Humorystycznych sytuacji. Czas poświęcony na autobiografię uważam za pożyteczny.

Rewelacyjny pomysł z opublikowaniem książki o Stonsach 😀 Aż żałuję, że dopiero teraz poznałam tych aktualnie osiemdziesięcio latków. Będąc 2 lata temu na ich koncercie byłam pełna podziwu dla 4 energicznych staruszków. Wiedziałam, że ich życie pełne było alkoholu i narkotyków. Przyznam szczerze, że nie interesowała mnie ścieżka kariery estradowej chłopaków z Anglii. Aż tu...

Keith Richards napisał jedną z najlepszych autobiografii rockowych, jakie miałem okazję czytać. Nieasmowite życie, którym można by obdzielić kilka osób, opisane ze swadą i bez ściemy,

Keith Richards napisał jedną z najlepszych autobiografii rockowych, jakie miałem okazję czytać. Nieasmowite życie, którym można by obdzielić kilka osób, opisane ze swadą i bez ściemy,

W książce "Życie" Kith Richards opisuje... swoje życie. Nie spodziewajmy się tutaj wielkiej literatury - książka jest momentami chaotyczna, dużo przeskoków czasowych, nazwisk i miejsc, jednak jest również niesamowicie interesująca, ciekawie opowiedziana i prawdziwa. Jedyny minus za polskie tłumaczenie - coś co brzmi dobrze po angielsku i jest powiedzonkiem nie należy tłumaczyć dosłownie...

W książce "Życie" Kith Richards opisuje... swoje życie. Nie spodziewajmy się tutaj wielkiej literatury - książka jest momentami chaotyczna, dużo przeskoków czasowych, nazwisk i miejsc, jednak jest również niesamowicie interesująca, ciekawie opowiedziana i prawdziwa. Jedyny minus za polskie tłumaczenie - coś co brzmi dobrze po angielsku i jest powiedzonkiem nie należy...

Jak można zatytułować własną autobiografię po prostu „Życie”? Kogo obchodzi czyjeś tylko „życie” opisane na 550 stronach? To przejaw pychy czy wręcz przeciwnie? Po prostu trzeba być Keithem Richardsem, bo niczyje życie nie może być aż tak fascynujące.

To nie jest typowa biografia czy autobiografia. To opowieść napisana w niesamowicie swobodnym stylu. Język jest bardziej mówiony niż pisany. A niezły gawędziarz z tego Keitha. Tak jak każda opowieść "Życie" pełne jest dygresji i nie zawsze trzyma się chronologicznego porządku. To tak jakby usiąść z Keithem Richardsem przy barze i w obłokach papierosowego dymu i słuchać historii jego życia. A ten pan naprawdę ma o czym opowiadać.

Oczywiście duża część tej książki dotyczy The Rolling Stones. Można znaleźć tu sporo gorzkich słów na temat Briana Jonesa i ma się wrażenie, że zasłużył na każde z nich. Obrywa się też Jaggerowi. Keith pisze, że bardzo trudno przyjaźnić się z jego Błyszczącym Bliźniakiem, ale nadal są kumplami. Pewnie już zawsze będą, choć Keith i Mick są jak ogień i woda. Nikki Sixx powiedział kiedyś, że wielkie zespoły rozwalają 3 rzeczy: ego, dragi i kobiety. Dlaczego więc Stones wciąż istnieją? Myślę, że to dzięki Keithowi. Ego nie podejmuje za niego decyzji. On nie daje się wodzić za nos kobietom. Nie utonął w bagnie show biznesu. I, jakkolwiek by to głupio nie brzmiało, do używek ma całkiem zdrowy stosunek. Ogólnie fajny z niego gość.

Keith Richards nazywa siebie „wieśniakiem z Dartford”. Nie ma wykształcenia ani takiego obycia w wyższych sferach jak Mick Jagger. Jest jednak ujmująco skromny, szczery i prostolinijny. Czytając jego opowieść, trudno uwierzyć, że to słowa jednego z największych gitarzystów wszech czasów. Nie tworzy bariery między sobą, a czytelnikiem. Mam wrażenie, że bardzo łatwo się z nim zaprzyjaźnić.

Zdziwiło mnie to, że Keith niewiele napisał o śmierci Briana Jonesa i swojego syna. Potem jednak uświadomiłam sobie, że to dlatego, że stara się patrzeć na jasne strony życia. Jest bardzo pozytywnym człowiekiem o wielkim sercu. Myślę, że nie ma dnia, w którym nie myśli o swoim malutkim synku, który umarł we śnie w swoim łóżeczku, ale nie pozwolił, żeby ta tragedia zdominowała jego życie.

Keith Richards w chwili ukazania się tej książki miał 68 lat. Co mogło jeszcze wydarzyć się do tej pory? I co jeszcze się wydarzy? Mam nadzieję, że przed nim jeszcze wiele przeżytych w zdrowiu lat. I wiele zwalających z nóg gitarowych riffów.

Jak można zatytułować własną autobiografię po prostu „Życie”? Kogo obchodzi czyjeś tylko „życie” opisane na 550 stronach? To przejaw pychy czy wręcz przeciwnie? Po prostu trzeba być Keithem Richardsem, bo niczyje życie nie może być aż tak fascynujące.

To nie jest typowa biografia czy autobiografia. To opowieść napisana w niesamowicie swobodnym stylu. Język jest bardziej...

Pozycja raczej obowiązkowa dla fanów Stonesów. Zdążyłem już zauważyć, że w autobiografiach gwiazdy skupiają się bardziej na swoim życiu osobistym niż twórczości i tutaj jest podobnie. Gitarzysta Stonesów opisuje tutaj swoje dzieciństwo, młodość, poznanie JaGgera i utworzenie Stonesów. Pierwsza część książki jest moim zdaniem ciekawsza. W drugiej części jest więcej smęcenia i przeciągania. Ja uwielbiam biografie/autobiografie rockowe jak i Stonesi ( według liczby odsłuchań) są moim ulubionym zespołem więc subiektywnie jedna gwiazdka leci więcej. Jednak dla mniej wtajemniczonych polecam na początek Biografie Gigantów Rocka i dopiero potem tą pozycje.

Pozycja raczej obowiązkowa dla fanów Stonesów. Zdążyłem już zauważyć, że w autobiografiach gwiazdy skupiają się bardziej na swoim życiu osobistym niż twórczości i tutaj jest podobnie. Gitarzysta Stonesów opisuje tutaj swoje dzieciństwo, młodość, poznanie JaGgera i utworzenie Stonesów. Pierwsza część książki jest moim zdaniem ciekawsza. W drugiej części jest więcej smęcenia...