Spodziewałem się wspomnień o cieple domowego ogniska i więzach łączących kochającą się rodzinę. W zamian otrzymałem nieuświadomiony (chyba) lament autorki za utraconym i zmarnowanym dzieciństwem. W tej książeczce widać poszukiwanie (we wspomnieniach) miłości rodzicielskiej, ale obraz, który się wyłania, pokazuje dziecko traktowane raczej obojętnie, wręcz odtrącane (szczególnie przez matkę), żyjące na marginesie świata rodziców. Nieprzypadkowo najpiękniejsze zdania w książce poświęcone są przedmiotom. To właśnie one tworzą cieplejszą część wspomnień autorki, to one nasiąknięte są atmosferą domu, jako milczący strażnicy i powiernicy tajemnic, obserwatorzy zabaw i trudów dorastania dziecka. Przedmioty tworzą tą pewną, stałą część domu; coś, na czym można się oprzeć, przy niestałości uczuć rodziców. W sumie dookoła nich obraca się narracja książki. Autorka próbuje tłumaczyć trudny kontakt z rodzicami, ich chłód emocjonalny, traumatycznymi przeżyciami z okresów wojny. Często odnosi się do Holocaustu, próbuje przenosić psychiczne rany wojny na późniejszą niemożność uzewnętrzniania uczuć. Sprawia to jednak wrażenie nieco rozpaczliwej obrony pamięci rodziców przed samą sobą, szukania dla nich usprawiedliwień przez stęsknione miłości dziecko.
Smutna książeczka. Jednak nie z powodu treści zamierzonej przez autorkę, tylko z powodu tęsknoty i żalu, przebijających gdzieś spomiędzy zdań, którymi nieporadnie próbuje wmówić sobie przebaczenie.
Nie zdobyłem się na ocenę tej książki, tak jak nie potrafiłbym ocenić czyjegoś listu, czy stronicy wyrwanej z pamiętnika. Cudze wzruszenia, melancholia, nostalgia, garść wspomnień, są jak przedmioty w opuszczonym domu – można im się przyjrzeć, ale brakuje odwagi, aby coś zabrać dla siebie, a coś odrzucić jako bezwartościowe.

Spodziewałem się wspomnień o cieple domowego ogniska i więzach łączących kochającą się rodzinę. W zamian otrzymałem nieuświadomiony (chyba) lament autorki za utraconym i zmarnowanym dzieciństwem. W tej książeczce widać poszukiwanie (we wspomnieniach) miłości rodzicielskiej, ale obraz, który się wyłania, pokazuje dziecko traktowane raczej obojętnie, wręcz odtrącane...