Butcher bałamuci…Przez moment "Pełnia księżyca" zdaje się podążać podobnym torem do "Frontu burzowego", jednak to wrażenie - na szczęście - znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki (choć w tym wypadku adekwatna byłaby laska maga). Irytujące uczucie, że coś działo się przez miesiące leżące pomiędzy wydarzeniami przedstawionymi w obu tomach, zrekompensowane zostaje podejrzeniem, że w pełnię księżyca grasują nie tylko wilki… To byłoby zbyt proste. W międzyczasie Butcher rozbudowuje znanych bohaterów, dorzucając nowych, których pojawienie się nie wróży nic dobrego, aż w końcu sam Dresden zaczyna wątpić w zbiegi okoliczności.

Wilkołaki, hexenwolfy, likantropy, loup-garou - tym razem walka dobra ze złem przestaje być tak klarowna. Dresden, skonfrontowany z i tak nadszarpniętym zaufaniem, staje w oko w oko ze swoim człowieczeństwem. Prawie, bo on sam nie chciałby sobie spojrzeć w duszę. Ciekawe, dlaczego…? Jego przeszłość majaczy wprawdzie tu i ówdzie, ale na dokładniejszy rekonesans nie ma czasu, bo akcja gna. W przeciwieństwie do pierwszej części, "Pełnia księżyca" zawiera więcej eskalacji, w których czytelnik zapomina równomiernie oddychać albo wręcz czuje odór zaschniętej krwi. Butcher, sięgając do pradawnych wierzeń zachodnioeuropejskich, tworzy własne wariacje kreatur, co samo w sobie gwarantuje napięcie. Doprowadzony do skrajności Dresden wchodzi w labilne role, które ujawniają skrywane dotychczas zakamarki jego duszy. Dzieję się tyle, że trudno sobie wyobrazić dalej…

Ten mag ma potencjał. Jeśli kogoś zaintrygował już "Front burzowy", nie trzeba go będzie namawiać na kontynuację. Akta Dresdena zapowiadają się na serię wybitną, a autorowi udała się postać, którą chce się odkrywać. Co oczywiście nie znaczy, że da się zrozumieć, wręcz przeciwnie. Podobało mi się, podoba i śmiem liczyć na więcej. Wątpię, żeby Butcher rozczarował. Póki co, polecam z podwójną siłą.

Butcher bałamuci…Przez moment "Pełnia księżyca" zdaje się podążać podobnym torem do "Frontu burzowego", jednak to wrażenie - na szczęście - znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki (choć w tym wypadku adekwatna byłaby laska maga). Irytujące uczucie, że coś działo się przez miesiące leżące pomiędzy wydarzeniami przedstawionymi w obu tomach, zrekompensowane zostaje...