Carlos Ruiz Zafón to autor, którego nie trzeba przedstawiać żadnemu molowi książkowemu. Wielu z nas zetknęło się z tym nazwiskiem przynajmniej przy okazji czytania recenzji, albo promocji jednej z książek wyżej wspomnianego autora. Jeżeli chodzi o mnie nazwisko pisarza o którym mowa prześladowało mnie okrutnie - momentami bywało tak, że wszędzie je widziałam i słyszałam. Zatem jak tylko nadarzyła się możliwość otrzymania "Więźnia nieba"* skorzystałam z niej bez wahania:)
Ale zacznijmy od początku:
"Więzień nieba" chyba już zawsze będzie budził we mnie pozytywne skojarzenia. Głównie dlatego, że moje pierwsze spotkanie z Zafón'em najprawdopodobniej zapoczątkowało fascynację jego powieściami (Światła września czekają już na swoją kolej; poza tym chcę w przyszłości sięgnąć m.in. również po Grę anioła i Cień wiatru). Poza tym ta książka w jakiś nie do końca określony sposób wpływała na mnie bardzo pozytywnie. Nosiłam ją ze sobą niemal wszędzie i czytałam tam, gdzie tylko miałam możliwość. Więzień nieba w cudowny sposób powodował, że stres wywołany szukaniem pracy odpływał gdzieś w niebyt przynajmniej na kilka chwil. Natomiast historia Fermina i nastój Barcelony sprzed lat pochłonął mnie na tyle, że z nosem w książce robiłam sobie nawet herbatę. Książka ta stała się dla mnie swego rodzaju ucieczką do świata, w którym czułam się bezpiecznie na tyle by móc dzięki niemu odetchnąć pełną piersią i nabrać sił na walkę z szarością mojej codzienności. W sumie słowa Zafón'a, że świat staje się bardzo mały, kiedy nie masz się gdzie podziać (s.131), momentami były bardzo adekwatne do mojej rzeczywistości. Czasem ów świat w moim przypadku ograniczał się tylko do łóżka, bądź też ławki w parku i Więźnia nieba, w którym miałam utkwiony wzrok przez kilka długich chwil. Te momenty pozwalały mi uciec nie tylko przed stresem, ale również, przed moimi własnymi demonami, które podążają za mną wszędzie - niezależnie od tego czy przeprowadzam się do Brukseli, czy tylko do Warszawy.
W tym czasie, kiedy tak trudno było mi rozstać się z powyższą powieścią miałam wrażenie, że moje współlokatorki zaczęły się na mnie dziwnie patrzeć, a mianowicie tak jakbym była jakimś nietypowym i bardzo rzadkim zjawiskiem. Cóż wygląda na to, że mój pobyt w stolicy jakoś przełamał ogarniający mnie marazm czytelniczy, a moja droga do książkoholizmu zaczęła znów toczyć się po równi pochyłej. Jednakże mniejsza o to, bo podobno uzależnienie od książek to niegroźny nałóg i to jeszcze taki, który paradoksalnie zbliża ludzi oraz sprawia, że łatwiej im wejść w jakąś interakcję. Dlaczego o tym wspomniałam? Otóż wczoraj siedzę kulturalnie w Parku Łazienkowskim i czytam sobie Więźnia... nie zawadzając nikomu. W pewnym momencie słyszę nad sobą głos jakiegoś starszego pana w wieku okołoemerytalnym, który zadał mi jakieś pytanie (już nie pamiętam czego ono dotyczyło). Szczerze mówiąc w pierwszym odruchu pomyślałam, że zaraz sobie pójdzie i kulturalnie odpowiedziałam, ale niestety miał ochotę na dłuższą rozmowę. Czerwona lampka zapaliła mi się w momencie kiedy usiadł obok mnie i po chwili usłyszałam zaproszenie na kawę. Wtedy postanowiłam kulturalnie wymiksować się z rozmowy i skierować w inne miejsce, które pozwoli mi spokojnie dokończyć lekturę. Wracając do domu myślałam sobie, że jednak podrywanie na książkę o którym rozmawiałam kilka dni wcześniej z koleżanką jest możliwe - jednakże w moim przypadku wymaga dopracowania;p. A może po prostu wybrałam złe miejsce? Nie mam pojęcia. Generalnie starszy pan ma u mnie plusa za odwagę zagadania i wyjścia z taką a nie inną propozycją do dużo młodszej od siebie kobiety. Tymczasem mam wrażenie, że zawsze kiedy sięgnę po coś, co wyszło spod pióra autora Więźnia nieba będę z lekkim uśmiechem na twarzy przypominać sobie powyższą sytuacje.
Reasumując - magia powyższej książki sprawia, że w momencie, kiedy czytelnik odkrywa, iż nie ma już nic dalej pojawia się pewien niedosyt oraz pragnienie kontynuowania czytania historii, która wciąga już od pierwszych stron. Tak bynajmniej było w moim przypadku. Dzięki Zafón'owi zobaczyłam, że można pięknie pisać nie tylko o przyjaźni, zazdrości i trudnych doświadczeniach, ale również o samych książkach. To jaki świat pokazał mi autor Więźnia nieba spowodowało, że chcę sięgnąć po inne jego książki. Nie wiem, czy ta powieść jest lepsza czy gorsza od dwóch pozostałych z cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek, ale jeżeli są one na podobnym poziomie to nie dziwię się, że premiera tej powieści była tak bardzo oczekiwana.
* Wybaczcie, że nie ma nawiasów wszędzie tam, gdzie powinny być, ale kopiowałam tekst z mojego bloga, gdzie np. tytuły zaznaczyłam kursywą. Postaram się wstawić tu nawiasy w pierwszej wolnej chwili;)

Carlos Ruiz Zafón to autor, którego nie trzeba przedstawiać żadnemu molowi książkowemu. Wielu z nas zetknęło się z tym nazwiskiem przynajmniej przy okazji czytania recenzji, albo promocji jednej z książek wyżej wspomnianego autora. Jeżeli chodzi o mnie nazwisko pisarza o którym mowa prześladowało mnie okrutnie - momentami bywało tak, że wszędzie je widziałam i słyszałam....