Wprawdzie nie miałem tak barwnych doświadczeń wyniesionych z podróży do ZSRR, ale z przyjemnością wczytywałem się w kolejne perypetie i etapy jego przejazdu do raju na ziemi. Pamiętam zamknięte drzwi i okna i żołnierzy ulokowanych na końcu wagonów, którzy mieli pilnować, by ktoś z pasażerów przez przypadek nie postanowił zostać (opuścić) tego miejsca marzeń. I pamiętam też sytuacje, kiedy ktoś nieopacznie, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji, w którymś z sąsiednich wagonów otworzył jakimś cudem okno w przedziale i wyrzucił przez okno skorupki od jajek. To gwałtowne hamowanie pociągu i trwające kilka godzin poszukiwania wyrzuconych przedmiotów (swoją drogą absurdalne, bo bardzo mnie to zastanawiało: kto to widział, i co widział, i czemu tak zareagował, w końcu skorupki od jajek nie są jakoś szczególnie groźne dla sytemu, a jednak), i przeglądanie przedziałów, by odnaleźć sprawców. Rzeczywistość, która budziła strach, dziś śmiech, a tak naprawdę pokazywała w krzywym zwierciadle, co można było zrobić z człowiekiem. Tytułowa fototapeta to tak naprawdę zatrzymane w naszej pamięci migawki, wspomnienia z tego, co przychodzi do nas przez całe nasze życie, a co zapisujemy i wklejamy na ścianę. Pewnie kiedy przyjdzie nam się rozstawać z tym światem to uzyskamy, jak w kalejdoskopie, szybki przegląd najważniejszych wydarzeń, a nasza fototapeta będzie bodźcem przypominającym nam to, co było. Zwykłe i codzienne rzeczy, które w bieżącym doświadczeniu umykają nam, mogą po latach nabrać szczególnego znaczenia, mogą nas odsyłać do zdarzeń, które utrwaliliśmy jako nieistotne czy nieważne a które jednak zmieniły bieg naszego życia. Bogactwo emocji i wrażeń odżywa pod wpływem chwili. Witkowski jest bacznym obserwatorem świata. I ma w sobie ten inteligentny pisarki pazur, który ze zwykłego tematu jakim jest wizyta u lejarza z podejrzeniem raka na jądrze, potrafi stworzyć trzymającą w napięciu opowieść. Zbiór opowiadań w niniejszej książce jest swoistą fototapetą, to połączone, wspólnie zachowane z różnego okresu życia Autora autobiograficzne wątki, których jedynym celem jest pokazanie jak wiele elementów może się składać na naszą życiową historie - tapetę. I jak z różnych perspektyw czasowych patrzenie i postrzeganie rzeczywistości może się zmieniać. Inaczej widzi coś dziecko, inaczej młody człowiek, a jeszcze z innego punktu spojrzy dorosły. To pokazuje, że świat jest różnobarwny i wielowymiarowy. Witkowski należy do pokolenia lat siedemdziesiątych, które odżyło po siermiężnych latach gomułkowskich i zaczęło korzystać z małej gierkowskiej odwilży, a zwłaszcza cieszyć się towarami w sklepach, które jak grzyby po deszczu zaczęły zapełniać dotychczas puste sklepowe półki. Jednocześnie Polacy zaczęli korzystać z możliwości zagranicznych wyjazdów, a te oczywiście połączone były z przewozem nielegalnych rzeczy na sprzedaż, by w ten sposób podreperować domowy budżet. Marzenie o lepszym życiu sprawiało, że znikały wszelkie hamulce i opory, i łączono przyjemność wyjazdu z ciężką pracą, bo była to jedyna szansa na zmianę. Z perspektywy dziecka mogło to wszystko wyglądać dziwnie i śmiesznie, dla dorosłych była to walka o byt i przyszłość rodziny. To cień polskiego, i nie tylko komunizmu, który tak traktował człowieka i do takich działań go zmuszał, to jednocześnie też cień w opowieściach Autora, bo jego uwaga skupiona jest na fotografiach pamięci, potrzebnych mu dla budowania własnego obrazu świata wspomnień. Polska rzeczywistość, widziana z wrocławskiego podwórka wraz z całym skomplikowanym systemem wzajemnych relacji i układów żyje swym rytmem, i my przez moment możemy oczami Autora zobaczyć jak te puzzle tworzą jego świat. To ciekawa podróż w znane, a jednak nieznane obszary, bo będące jego własnym indywidualnym doświadczeniem, z którym pragnie się z nami podzielić zapraszając nas na wspomnienia z jego fototapety.

Wprawdzie nie miałem tak barwnych doświadczeń wyniesionych z podróży do ZSRR, ale z przyjemnością wczytywałem się w kolejne perypetie i etapy jego przejazdu do raju na ziemi. Pamiętam zamknięte drzwi i okna i żołnierzy ulokowanych na końcu wagonów, którzy mieli pilnować, by ktoś z pasażerów przez przypadek nie postanowił zostać (opuścić) tego miejsca marzeń. I pamiętam też...