Po tym jak zauroczył mnie „Drwal” całkowicie przepadłam za twórczością Witkowskiego i wielką przyjemnością dawkuję ją sobie co jakiś czas. Wprawdzie do wspomnianego wyżej „ideału” zbliżyło się tylko najnowsze „Tango” – czyli michaśkowy kryminał retro, ale próbuję, smakuję, poszukuję nadal. Tym razem przyszedł czas na kultowe „Lubiewo” w nowej rozszerzonej wersji. Wiele o tej książce słyszałam i sporo po niej sobie obiecywałam. Tym bardziej, że Lubiewo leży po sąsiedzku z Międzyzdrojami, więc może i „Lubiewo” padnie niedaleko od „Drwala”? Niestety, to był zbyt duży skrót myślowy.

Sądziłam, że przeczytam powieść mającą rozbudowaną fabułę w „charakternym” stylu Michaśki, z elementami komicznymi, które rozbawiają, aż po głośny śmiech, lecz tymczasem „Lubiewo” okazało się mieć raczej charakter reportażu, mającego na celu przedstawienie szerszemu gronu tajemniczego, pikantnego i kontrowersyjnego środowiska homoseksualistów aż od czasów PRLu. Przy czym największą uwagę autor poświęca najbliższej sobie (gdyż do nich należy) grupie „ciot”.

Książka składa się więc z luźnych opowieści bądź też rozmów między Michaśką a jej kumpelami-ciotkami. Tematyka – czy może raczej MONOtematyka – dotyczy oczywiście barwnego, wyuzdanego życia „nocnego”, gdzie luj ściele się gęsto, a chuć bucha z rozgrzanego… narządu przyczyniającego się do nierządu. Dziewczyny wspominają stare dobre i niedobre czasy z rozbawieniem, z sentymentem i z tęsknotą. Były wtedy przecież młode, pełne optymizmu i świat stał przed nimi otworem...

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Po tym jak zauroczył mnie „Drwal” całkowicie przepadłam za twórczością Witkowskiego i wielką przyjemnością dawkuję ją sobie co jakiś czas. Wprawdzie do wspomnianego wyżej „ideału” zbliżyło się tylko najnowsze „Tango” – czyli michaśkowy kryminał retro, ale próbuję, smakuję, poszukuję nadal. Tym razem przyszedł czas na kultowe „Lubiewo” w nowej rozszerzonej wersji. Wiele o...

Bezkompromisowa, prawdziwa, momentami szokująca i smutna....

Bezkompromisowa, prawdziwa, momentami szokująca i smutna....

Książka przeczytana ponownie po latach. Za pierwszym razem czytanie jej było przyjemnością, akcja budziła ciekawość, język buchał, szło płynnie tak bardzo, że skończyłem czytać w jeden wieczór. Powrót okazał się zawodem, wygląda na to, że książka jest inna tzn. znajdują się w niej fragmenty, których w ogóle nie rozpoznałem, wydaje się, że autor wprowadził dużo zmian w tekście i być może w konstrukcji powieści. Trudno mi ocenić skalę zmian, bo nie posiadam już pierwszego wydania, ale te wszystkie modyfikacje nie wyszły książce na dobre.

Książka przeczytana ponownie po latach. Za pierwszym razem czytanie jej było przyjemnością, akcja budziła ciekawość, język buchał, szło płynnie tak bardzo, że skończyłem czytać w jeden wieczór. Powrót okazał się zawodem, wygląda na to, że książka jest inna tzn. znajdują się w niej fragmenty, których w ogóle nie rozpoznałem, wydaje się, że autor wprowadził dużo zmian w...

Lubię tę książkę, nie tylko za świetny język i dowcip, ale także za jej szczerość, brak lukru, bezpośredniość, nic nie jest tu wygładzone. Jest to bardzo naturalistyczna opowieść. W dobie sztuczności i kreacji takie powieści się czyta z wielką chęcią, bo tu nic nie jest udawane.
Trochę taki kij w mrowisko, bo niektórzy nie są przyzwyczajeni do takiego obrazu osoby homoseksualnej.
Rożumiem też, że dla niektórych może to być zbyt wiele, ludzie mają różne wrażliwości, niektórym trudno znieść świat pozbawiony filtra ochronnego. Lektura tej książki pokazuje również, pewną warunkowość tolerancji (swoją drogą okropne słowo, gdyż stawia drugą stronę na niższej pozycji, nie na równi, no bo ktoś kogoś toleruje)co poniektórych osób. A to tak nie działa, nie można powiedzieć, "ok, żyj sobie, mnie to nie przeszkadza, akceptuje to, ale pod warunkiem że.." i tu pada np. "że będziesz życ w monogamicznym związku i nie będziesz się kolorowo ubierać".
Pokazuje rownież w jakimś stopniu ciasnotę umysłową, bo niektórzy czytając tę powieść, sprowadzają wszystkich gejów do jednego schematu, tutaj ukazanego. A ludzie queerowi są bardzo zrożnicowani, podobnie jak osoby heteroseksualne. Mam wrażenie, że trzeba to nieustannie powtarzać.
Zauważyłem też, że niektórzy traktują ją czysto humorystycznie, humor tam jest, ale warto zdać sobie sprawę, że życie osoby homoseksualnej w PRL-u nie bylo łatwe. Nie był to czas łaskawy dla homoseksualistów. Swietny cytat:
"Jak my sobie dajemy radę?
Ano jest trudno. Raz - samotnym się jest całe życie, dwa - biedniutko, na uboczu, na emeryturze, poza głównym nurtem rzeczywistości. A i jak kto młodszy, to też jakby poza. Podwójny margines, bo raz że człowiek biedny, a dwa, że ciota. Więc trzeba sobie
wytworzyć swój mały świat."

Myślę sobie też, że zawsze istniała grupa ludzi, niekoniecznie tylko homoseksualnych, która miała skłonność do ryzykownych zachowań seksualnych. Ciekawe też, iż bywa, że czasem ludzie są pełni pogardy i czują się lepsi od tych, którzy zyją na marginesie, marginesie albo w sposób ogólnie nie do przyjęcia czy też nie mile widziany w społeczeństwie, a jednak chętnie czytają o ich zyciu, to ich fascynuje i ciekawi.

Wracając bezpośrednio do "Lubiewa". Książka wciąga. Bohaterom wręcz się trochę współczuje, jest w tym duży życiowy tragizm, że aby zaspokoić swoją seksualną chuć, muszą dopuszczać się do różnego rodzaju podstępów. Z drugiej strony dopada człowieka oburzenie i niezgoda, gdy dokonują czynów karalnych i wykazują się brakiem solidarności ze sobą nawzajem.

Niektóre z opowiadań i tekstów bardziej udane i zabawniejsze, niektóre trochę mniej. Jednym z moich ulubionych jest według mnie bardzo życiowy tekst pt. "Jacutin", o zakupie leku na wszy łonowe. Równie dobrze mogłoby to dotyczyć jakiegoś innego leku, to sytuacja dosyć chyba standardowa, przez co bardzo życiowa, wstyd, który się odczuwa w aptece, gdy trzeba powiedzieć nazwę leku bądź na co dany lek potrzebujemy.
Jak również "Pissuaresa z Dworca Głównego".

Nie można nie wspomnieć o nowej, fantastycznej okładce.

A robotnicy budowlani bywają w swojej surowej męskości naprawdę atrakcyjni.

"Lubiewo" to pierwsza powieść pana Michała Witkowskiego po którą sięgnąłem i z wielką chęcią sięgnę po kolejne. Niepotwarzalna i wyjątkowa.

Lubię tę książkę, nie tylko za świetny język i dowcip, ale także za jej szczerość, brak lukru, bezpośredniość, nic nie jest tu wygładzone. Jest to bardzo naturalistyczna opowieść. W dobie sztuczności i kreacji takie powieści się czyta z wielką chęcią, bo tu nic nie jest udawane.
Trochę taki kij w mrowisko, bo niektórzy nie są przyzwyczajeni do takiego obrazu osoby...

W sieci piszą o niej: „Biblia polskiego queeru”, „rewelacyjna”, „intrygująca”, „obrazoburcza” „wywrotowa”, „cierpka”. Książkę Michała Witkowskiego „Lubiewo” – która długo czekała na półce na swoją kolej – mogę określić wieloma słowami i z pewnością należą również do nich „pikantna, momentami zabawna, groteskowa, przegięta,”, ale także „toporna, prostacka, wulgarna”. Jest też przejmująco smutna. Odbieram ją jako opowieść o ludziach goniących za zaspokojeniem własnego popędu. Nic innego się w zasadzie nie liczy, tylko pikiety i koleżanki piosenkarki oraz luje. Niemniej nieczęsto mam możliwość tak całkowitego zanurzenia się w świat środowiska homoseksualistów schyłku PRLu. Być może dlatego ta książka jednak może być interesująca.

W sieci piszą o niej: „Biblia polskiego queeru”, „rewelacyjna”, „intrygująca”, „obrazoburcza” „wywrotowa”, „cierpka”. Książkę Michała Witkowskiego „Lubiewo” – która długo czekała na półce na swoją kolej – mogę określić wieloma słowami i z pewnością należą również do nich „pikantna, momentami zabawna, groteskowa, przegięta,”, ale także „toporna, prostacka, wulgarna”. Jest...

Biblia polskiego queeru

Biblia polskiego queeru