Zachwyciły mnie wszystkie trzy książki Gustafssona , które przeczytałam(także Wełna i Święto rodzinne),ale ta jest po prostu małym arcydziełem. Jest kompletna, pięknie napisana, pełna treści i arcy-mądra. Dzięki pomysłowi kompozycyjnemu, czyli dziennikowi umierającego na raka bohatera, autor uzyskał dwie rzeczy. Swobodny przepływ miedzy teraźniejszością i wspomnieniami a także naturalną możliwość wplatania refleksji egzystencjalnych. Wszystko jest bardzo prawdziwe, bez patosu,nieprzegadane.Jednocześnie skrzy się od obserwacji psychologicznych, społecznych i pięknych opisów codzienności. Dodatkowym wyróżnikiem, który stanowi wartość sam w sobie, jest przejmujący obraz odczuć cielesnych i emocji człowieka, który odczuwa silny ból i staje w obliczu ostateczności.

Zachwyciły mnie wszystkie trzy książki Gustafssona , które przeczytałam(także Wełna i Święto rodzinne),ale ta jest po prostu małym arcydziełem. Jest kompletna, pięknie napisana, pełna treści i arcy-mądra. Dzięki pomysłowi kompozycyjnemu, czyli dziennikowi umierającego na raka bohatera, autor uzyskał dwie rzeczy. Swobodny przepływ miedzy teraźniejszością i wspomnieniami a...

"Ale to tutaj to moje właściwe życie. Złe czy dobre, samotne czy przyjemne, jest to moje właściwe życie. I teraz coś, coś silniejszego ode mnie, silniejsze niż wszystkie trybunały i rządy, i władze, próbuje mi to odebrać."

"Samotność rośnie we mnie jak kompost. Wschodzą z niej najdziwniejsze rośliny. Zwątpienie."

"I od rana ten sam strach, że te bóle powrócą. Przez całą zimę dręczyły mnie bóle. Obecnie cierpię dokładnie tak samo ze strachu przed bólem. Obserwuję bardzo uważnie samego siebie: czy stałem się słabszy, czy chodzę z większym wysiłkiem, czy pójście do sklepiku męczy mnie bardziej niż przedtem. Unikam jeżdżenia samochodem, nie tyle dla zaoszczędzenia benzyny, ile żeby wystawić siebie samego na próbę. Oznacza to stratę całego przedpołudnia, ale nie wiem tak dokładnie, co miałbym w innym razie począć z tym czasem.
Człowiek to dziwne stworzenie, zawieszone między zwierzęciem a nadzieją."

cytaty pochodzą z książki

"Ale to tutaj to moje właściwe życie. Złe czy dobre, samotne czy przyjemne, jest to moje właściwe życie. I teraz coś, coś silniejszego ode mnie, silniejsze niż wszystkie trybunały i rządy, i władze, próbuje mi to odebrać."

"Samotność rośnie we mnie jak kompost. Wschodzą z niej najdziwniejsze rośliny. Zwątpienie."

"I od rana ten sam strach, że te bóle powrócą. Przez całą...

Krótka książka, ale niezwykle ciężka emocjonalnie (co za truizm).
Wywarła na mnie podobne wrażenie, co 'Głód" Hamsuna.


Co do komentarza Lili - nie wiem czy jest jakaś inna możliwość odpowiedzi na opinie, ale jeśli nadal Cię to trapi to na okładce jest rysunek przedstawiający rzeźbę Nike z Samotraki. Książka została wydana w serii Nike wydawnictwa Czytelnik i wszystkie książki z tej serii mają taką samą okładkę, tylko w różnych kolorach.

Krótka książka, ale niezwykle ciężka emocjonalnie (co za truizm).
Wywarła na mnie podobne wrażenie, co 'Głód" Hamsuna.


Co do komentarza Lili - nie wiem czy jest jakaś inna możliwość odpowiedzi na opinie, ale jeśli nadal Cię to trapi to na okładce jest rysunek przedstawiający rzeźbę Nike z Samotraki. Książka została wydana w serii Nike wydawnictwa Czytelnik i wszystkie...

Były nauczyciel umiera w samotności na raka snując w dzienniku wspomnienia z życia. Pięknie napisane, ale przygnębiające.

Były nauczyciel umiera w samotności na raka snując w dzienniku wspomnienia z życia. Pięknie napisane, ale przygnębiające.

W SKRÓCIE:

Czym różni się śmierć pszczoły od śmierci pszczelarza? – zapytuje Gustafsson i pisze całą książkę, w której szuka na odpowiedzi. Już na samym wstępie kreśli słowa, które zostaną ze mną na długo: opisuje, jak to jest, kiedy umiera rój. Śmierć pojedynczej pszczoły pozostaje bez znaczenia tak dla niego, jak i dla samego roju, a nawet dla samej zainteresowanej. Ale śmierć roju jest jak śmierć psa, rodzi pustkę i ciszę, wyraźne poczucie braku. Jak to porównać ze śmiercią człowieka?

Bohater Gustafssona, tytułowy pszczelarz, trawiony nieuleczalną chorobą, prowadzi skrzętne zapiski w dzienniku. To okazja do bacznego przyglądania się sobie samemu, szukaniu „ja” i gdybaniu na temat bycia jako takiego. Bo pytając o śmierć, trzeba przede wszystkim zrozumieć bycie. Poszukiwania są kompulsywne i nieuporządkowane, mnóstwo myśli, próba usystematyzowania przeszłości, dziwne gdybania o sobie, o zwierzętach, o świecie, opisy bólu, szukanie granic między ciałem i duszą… Na wszystko kładzie się surowa, szorstka forma dziennika, przeplatana wydarzeniami z codziennego życia.

Kaliber myśli i ich rozmach jest tutaj porażający, tym bardziej, że ukryte są pod dziennikowym tworzywem i wymagają od czytelnika skrupulatnego łuskania i poszukiwań, stałego wytężenia myśli i wzroku. Z książki, jeszcze długo po lekturze, wciąż wypływa żywy strumień wniosków, myśli i niepokoju. Ciągnie, prowokuje, wymaga.

WERDYKT: CZY CZŁOWIEK CNOTLIWY WINIEN SIĘGNĄĆ? BEZWZGLĘDNIE!

paweł.

W SKRÓCIE:

Czym różni się śmierć pszczoły od śmierci pszczelarza? – zapytuje Gustafsson i pisze całą książkę, w której szuka na odpowiedzi. Już na samym wstępie kreśli słowa, które zostaną ze mną na długo: opisuje, jak to jest, kiedy umiera rój. Śmierć pojedynczej pszczoły pozostaje bez znaczenia tak dla niego, jak i dla samego roju, a nawet dla samej zainteresowanej. Ale...

Gustafsson strzela z ciężkiego kalibru. Jego bohater, szykując się na rychłą (albo i nie rychłą, kto to wie) śmierć, pchany jakimś oddolnym przymusem, być może samą biologią, kompulsywnie szuka, sam do końca nie wiedząc czego. Szuka "ja" i jakichś dziwnych odpowiedzi z tym "ja" związanych.

Patrzy na pszczoły ginące setkami w idealnej obojętności, żywe owady sprzątają te martwe, jak zepsute maszyny. Czym różni się umieranie człowieka, od umierania pszczoły? Być może odpowiedzi na to pytanie szuka bohater. Choć pytań jest sporo, czasu jest mało, ciało ma swoje ograniczenia, więc poszukiwania są nieporadne, pośpieszne. Może nawet rozpaczliwe, choć osobiście odbieram tę opowieść jako jaśniejącą, przynajmniej pod koniec.

Gustafsson w tej prozie wylewa tyle poetyki i serwuje takie obrazy, że zostawię je sobie w pamięci na długo jeszcze. Do tego głębia jego myśli, niedopowiedzenia i ta niezwykła, skandynawska surowość. Rzecz jest niezwykła!

Gustafsson strzela z ciężkiego kalibru. Jego bohater, szykując się na rychłą (albo i nie rychłą, kto to wie) śmierć, pchany jakimś oddolnym przymusem, być może samą biologią, kompulsywnie szuka, sam do końca nie wiedząc czego. Szuka "ja" i jakichś dziwnych odpowiedzi z tym "ja" związanych.

Patrzy na pszczoły ginące setkami w idealnej obojętności, żywe owady sprzątają te...

Czy może mi ktoś powiedzieć, co znajduje się na okładce tej książki? Przez te trzy dni co ją czytałam nie mogłam tego rozszyfrować. :)

Czy może mi ktoś powiedzieć, co znajduje się na okładce tej książki? Przez te trzy dni co ją czytałam nie mogłam tego rozszyfrować. :)