Zaczyna się spokojnie, nawet sielsko, na wiejskim weselu Ale już od początku wiemy, że w życiu głównego bohatera zaszło coś burzliwego. Cofając się w czasie opisuje on swoje życie, pracę w pewnym ministerstwie, różnorodne zależności polityczne, niuanse, gierki.W momentach napięcia pojawia się statek podwodny pod jego dowództwem, coś w rodzaju mechanizmu obronnego? snu na jawie?gry umysłowej?. Atmosfera powoli się zagęszcza, następuje pewien zwrot i nowa (utrzymywana w tajemnicy publicznej) praca w komisji zapobiegania katastrofom ekologicznym. Lars czuje się jak kafkowski bohater w "Procesie" (choć jest osobą decyzyjną ),mnożą się niejasności, niedopowiedzenia, atmosfera nieracjonalności. Cechą stylu autora jest to, że zgrabnie łączy różnorodne formy: raz jest to wątek obyczajowy, raz analiza tematu, raz sytuacja groteskowa lub na granicy rzeczywistości, raz elementy sensacyjne , czy błyskotliwe refleksje z wtrąconych zdarzeń.

Zaczyna się spokojnie, nawet sielsko, na wiejskim weselu Ale już od początku wiemy, że w życiu głównego bohatera zaszło coś burzliwego. Cofając się w czasie opisuje on swoje życie, pracę w pewnym ministerstwie, różnorodne zależności polityczne, niuanse, gierki.W momentach napięcia pojawia się statek podwodny pod jego dowództwem, coś w rodzaju mechanizmu obronnego? snu na...

W opisie książki stoi jak byk "Bohaterem "Święta rodzinnego" jest Lars Troang, urzędnik ministerialny średniego szczebla; z nie znanych sobie przyczyn zostaje mianowany dyrektorem generalnym tajnego urzędu ochrony środowiska". Otóż wiedz, drogi czytelniku, że wspomniana historia ma miejsce gdzieś w drugiej połowie powieści, pierwszą bohater męczy się bez sensu jako urzędnik, a my razem z nim bo ani to ciekawy bohater, ani nie ma nic niezwykłego do powiedzenia. Gdy już dojdziemy do kwestii ochrony środowiska i podejmowania osobistego ryzyka w celu wykazania źródła zatruć robi się nieco ciekawej, ale dalej raczej przeciętnie. A dlaczego "święto rodzinne"...? Bo całość oglądamy z perspektywy bohatera na takim przyjęciu, równie nudnym co jego uczestnicy. Co to wnosi do powieści? Również niewiele. Ogółem nie jest to powieść skrajnie zła, ale nie jest też specjalnie dobra i nie pozostaje długo w pamięci.

W opisie książki stoi jak byk "Bohaterem "Święta rodzinnego" jest Lars Troang, urzędnik ministerialny średniego szczebla; z nie znanych sobie przyczyn zostaje mianowany dyrektorem generalnym tajnego urzędu ochrony środowiska". Otóż wiedz, drogi czytelniku, że wspomniana historia ma miejsce gdzieś w drugiej połowie powieści, pierwszą bohater męczy się bez sensu jako...