Za mną półtoramiesięczna przerwa w czytaniu książek Dicka - dawnom takiej rozłąki nie znosił! Zatem jak to panatadeuszowe dziecię, do zdrowia przywrócone cudem, wracam do ukochanego mego autora!
I od pierwszych chwil zachwyt - ciężko go wyjaśnić, chodzi o pewien specyficzny rodzaj narracji, z jednej strony zupełnie skupiony na przedmiotach i materii, z drugiej otwarcie przechodzący do wewnętrznych odczuć bohaterów.

I tak oto bohater, Joe Fernwright, myśląc z wzrastającą częstotliwością o śmierci, wiedzie swoje bezcelowe życie, zamieszkuje miniaturowy pokój z wyświetlaną za oknem iluzją pięknego krajobrazu, po wyjściu zamieniającego się jednak w przeżarty totalitaryzmem świat. Właśnie w to bezcelowe życie, znienacka i bez ostrzeżenia wpycha się przedstawiciel pewnej potężnej rasy (technicznie rzec można - półbóg) i proponuje wylot, gdzieś na drugi koniec galaktyki, i prace renowacyjne przy odnowieniu świątyni pewnego bóstwa. Takie rzeczy tylko u pana Dicka!
Na miejscu dostajemy zgrabnie napisaną powiastkę o walce dobra ze złem, istnieniu opozycyjnych sił w tej materii, wszystko skąpane w dziwnej, pozaziemskiej mitologii z całym mnóstwem odwołań do naszych, ziemskich wierzeń.

Osobny akapit poświęcony postaciom, a w zasadzie tylko jednej z nich - Willisowi - pozaziemskiemu androidowi, który już na wstępie zawstydza bohaterów, lepszą od nich znajomością ziemskiej literatury i muzyki. Razem z Willisem, Dick przemyca na pokład olbrzymi ładunek humoru. Kulminacją jest narzekanie robota, który żołądkuje się na radio: "grają właśnie Dziewiątą Beethovena. Potem reklama na temat podpasek. Potem kawałek z Parsifala Wagnera. Potem o maści na odciski..." i tak dalej i tak dalej - półstronicowe narzekanie! Teraz, w 46 lat po napisaniu książki, czuję się tak samo ilekroć włączam jakiekolwiek radio! I niechże ktoś powie że Dick nie był wizjonerem!



Historia prosta, momentami naiwna, z pewnością "niższa półka" w twórczości Dicka, jako że był nierówny, mimo to świetne postaci, HUMOR, ten dickowy, gęsty klimat i błyskotliwe uwagi na temat religii, każą mi myśleć o niej zamiast zaledwie "może być" - aż "bardzo dobra". Polecam!

Za mną półtoramiesięczna przerwa w czytaniu książek Dicka - dawnom takiej rozłąki nie znosił! Zatem jak to panatadeuszowe dziecię, do zdrowia przywrócone cudem, wracam do ukochanego mego autora!
I od pierwszych chwil zachwyt - ciężko go wyjaśnić, chodzi o pewien specyficzny rodzaj narracji, z jednej strony zupełnie skupiony na przedmiotach i materii, z drugiej otwarcie...