Szkoda że tak wybitny pisarz pozostaje w Polsce kompletnie nieznany. Jest jedynym laureatem Nobla który pisał po hebrajsku i był obywatelem Izraela (a nie z USA czy Austrii). Wszyscy zachwycają się np. Canettim a nikt nie zna Agnona. Wielka szkoda.

Szkoda że tak wybitny pisarz pozostaje w Polsce kompletnie nieznany. Jest jedynym laureatem Nobla który pisał po hebrajsku i był obywatelem Izraela (a nie z USA czy Austrii). Wszyscy zachwycają się np. Canettim a nikt nie zna Agnona. Wielka szkoda.

Ortodoksyjny żydowski syjonista-modernista, hebrajskojęzyczny Tomasz Mann, w jednej z nowelek oprowadzi cię, niczym Wergiliusz, po piekle - i nie dziw się, że specjalne miejsce zarezerwowane jest tam dla uczonych i pobożnych mężów, którzy (niestety!) czy to z niefrasobliwości, czy z powodu nagłego oświecenia ośmielili się dzielić komentarzami z sąsiadami podczas czytania Tory w bożnicy.
Agnon dorastał w Buczaczu, ale w jego utworach, przynajmniej w tym tomie, nie ma wiele dobrze znanej z literatury jidysz sentymentalno-funeralnej atmosfery biednego sztetla, jest za to sporo scholastyki i Talmudu, a bohaterami są głównie zanurzeni po uszy w świętych księgach rabini. Dla tych czytelników, których nie pociągają archaizujący, szkatułkowi narratorzy, dywagujący o ustępach Gemary, gdy życie przecieka im przez palce, pozostaje opowiadanie "Ejdo i Ejnam", zamieszczone pod koniec tomu (a także w nowszym wyborze prozy Agnona, który niedawno trafił na rynek). Tu dostajemy lunatyków, nieoczekiwane spotkania w niespodziewanych miejscach, zaginione i na nowo odkryte książki i cywilizacje, których być może nigdy nie było oraz, oczywiście, klęskę osobistą ślepnącego erudyty. To tu najłatwiej o przywołanie Borgesa, do którego porównania są - jak wiadomo - jednym z najbardziej bezczelnych i prostackich chwytów recenzenckich. Tyle że Borges Nobla nie dostał, a Agnon - i owszem. I kto jest lepszy, ślepy bibliotekarzu, hę?

Ortodoksyjny żydowski syjonista-modernista, hebrajskojęzyczny Tomasz Mann, w jednej z nowelek oprowadzi cię, niczym Wergiliusz, po piekle - i nie dziw się, że specjalne miejsce zarezerwowane jest tam dla uczonych i pobożnych mężów, którzy (niestety!) czy to z niefrasobliwości, czy z powodu nagłego oświecenia ośmielili się dzielić komentarzami z sąsiadami podczas czytania...