Nie dałam rady tego przeczytać, choć miałam jak najlepsze chęci. Po 100 stronach nadal nie czułam tej książki, akcja rozwijała się w ślimaczym tempie, a ja miałam coraz większy mętlik w głowie.
Przyznaję ze wstydem, że poległam też na barierze językowej. Nie rozróżniałam imion męskich od żeńskich, a w 1/3 książki nadal nie pamiętałam jak ma na imię główny bohater. Ba, do tej pory nie umiem nawet poprawnie powtórzyć imienia i nazwiska autora! Nie do końca przemawiało też do mnie islandzkie poczucie humoru. Abstrahując jednak od różnic językowo - kulturowych, po prostu nie porwała mnie fabuła. Podstarzały Święty Mikołaj zamordowany w eleganckim hotelu okazuje się byłą megagwiazdą chóru chłopięcego - taki wątek mógłby zapowiadać naprawdę ciekawą historię, ale w wykonaniu Arnaldura Indridasona nawet nie jestem ciekawa mordercy.
Ksiązkę polecam osobom wytrwałym, bardziej otwartym na nowości i może o większym zmyśle poznawczym niż mój - prawdopodobnie nie jestem w stanie docenić tego autora bo brakuje mi tych właśnie cech.

Nie dałam rady tego przeczytać, choć miałam jak najlepsze chęci. Po 100 stronach nadal nie czułam tej książki, akcja rozwijała się w ślimaczym tempie, a ja miałam coraz większy mętlik w głowie.
Przyznaję ze wstydem, że poległam też na barierze językowej. Nie rozróżniałam imion męskich od żeńskich, a w 1/3 książki nadal nie pamiętałam jak ma na imię główny bohater. Ba, do...