Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli lubisz klimaty z filmów "K-Pax" i "Moja macocha jest kosmitką", to na pewno spodoba Ci się ta książka. Ja jestem zachwycona, mimo że od lat czytuję niemal same krwawe kryminały i taki gatunek jak "Ludzie" mocno odbiega od kręgu moich literackich zainteresowań.
Dawno nie miałam w ręce książki od której nie mogłam się oderwać i mimo sporej objętości (500 stron) przeczytałam ją w jeden wieczór. To bardzo zabawna opowieść o życiu na Ziemi z punktu widzenia przybysza z bardziej zaawansowanej galaktyki. Do tego lekka forma, ładne wydanie i świetny pies Newton. Ciekawostką jest też to, że książka to efekt terapii autora - pisząc, leczył nerwicę lękową.
Głównym (choć w trakcie opisanych wydarzeń już niestety nieobecnym w świecie żywych) bohaterem jest Andrew Martin, wybitny i genialny fizyk, Ziemianin. Kiedy udaje mu się udowodnić przełomową teorię która może mieć wpływ na olbrzymi skok cywilizacyjny Ziemian, zaniepokojeni tym przedstawiciele obcej cywilizacji - Vonnadorianie - uśmiercają go, a na jego miejsce wysyłają swojego przedstawiciela, który jako sobowtór naukowca ma za zadanie zniszczyć wszystkie ślady efektów jego pracy naukowej. Szybko okazuje się jednak, że wybraniec nie jest idealnym podwładnym, a ta misja nie jest dla niego bynajmniej nagrodą, ale zesłaniem za niesubordynację. Nowy Andrew popełnia wiele błędów i nie jest całkowicie posłuszny rozkazom zwierzchników, w wyniku czego postanawia odmówić wykonania rozkazów i zostać na tej przedziwnej prymitywnej planecie, która w równym stopniu go zadziwia i fascynuje... Nie muszę chyba dodawać że zderzenie dwóch cywilizacji jest bardzo zabawne.
Książka świetnie nadaje się na prezent. U mnie doskonale sprawdziła się jako odświeżający przerywnik wśród czytanej od dawna mocnej literatury.
Gorąco polecam!!!!

Jeśli lubisz klimaty z filmów "K-Pax" i "Moja macocha jest kosmitką", to na pewno spodoba Ci się ta książka. Ja jestem zachwycona, mimo że od lat czytuję niemal same krwawe kryminały i taki gatunek jak "Ludzie" mocno odbiega od kręgu moich literackich zainteresowań.
Dawno nie miałam w ręce książki od której nie mogłam się oderwać i mimo sporej objętości (500 stron)...

Przeczuwam, że Andreas Franz zostanie jednym z moich ulubionych autorów. Wśród bardzo kiepskich kryminałów na które ostatnio trafiałam, ta książka błyszczy jak diament.
Przede wszystkim bardzo ciekawa jest konstrukcja fabuły: sylwetkę mordercy czytelnik zna od początku i śledzi akcję dwutorowo, jednocześnie od strony sprawcy i organów ścigania. Motywy sprawcy są czytelnikowi znane i w pewnym sensie usprawiedliwione, przez co jest nawet dość pozytywną postacią. Choć zostaje anonimowy aż do zaskakującego końca. Także grupa ścigających go policjantów na czele z klnącą jak szewc bałaganiarą budzi dużą sympatię. Wszystkie postaci są bardzo wyraźne. Objętość książki jest w sam raz, czyta się ją bardzo dobrze, zaciekawia od samego początku. Polecam gorąco.

Przeczuwam, że Andreas Franz zostanie jednym z moich ulubionych autorów. Wśród bardzo kiepskich kryminałów na które ostatnio trafiałam, ta książka błyszczy jak diament.
Przede wszystkim bardzo ciekawa jest konstrukcja fabuły: sylwetkę mordercy czytelnik zna od początku i śledzi akcję dwutorowo, jednocześnie od strony sprawcy i organów ścigania. Motywy sprawcy są...

Ze zdumieniem odbieram zachwyty nad twórczością duetu o nazwie Erik Axl Sund. Trylogia o Victorii Bergman to jeden z większych znanych mi gniotów literackich, niewiele więcej spodziewałam się też po "Śmiercionośnym upominku" i niestety było tak jak przewidywałam: kolejna marketingowa bańka mydlana z niestrawnym zakalcem w środku. Czy ktoś naprawdę uważa to za dobrą literaturę?
Tandetny jest już sam tytuł. Forma do przewidzenia: krótkie rozdziały, narracja w czasie teraźniejszym, styl reportażowy jakby autorzy znów pomylili powieść ze scenariuszem. Obawiam się, ze to już będzie ich znakiem rozpoznawczym. O treści napiszę tylko tyle, że do tej pory mam po niej literacką niestrawność.
Nie polecam, szkoda czasu.

Ze zdumieniem odbieram zachwyty nad twórczością duetu o nazwie Erik Axl Sund. Trylogia o Victorii Bergman to jeden z większych znanych mi gniotów literackich, niewiele więcej spodziewałam się też po "Śmiercionośnym upominku" i niestety było tak jak przewidywałam: kolejna marketingowa bańka mydlana z niestrawnym zakalcem w środku. Czy ktoś naprawdę uważa to za dobrą...