„Przemówże, dziewczyno!
I nie odchodź stąd,
Och, jakiż to smutek z oczów twych spłynął
Tą żałobną łzą?”*

Żyjesz sobie z dnia na dzień, pogodzony z własnym losem. Przecież ważne, że ma się dach nad głową i co zjeść. Ale co jeśli jest się wyjątkowym, co jeśli posiada się coś co zmieni całe Twoje życie, Twoje i może całego świata. Zapomniane wróci…

Mearad gdy była mała straciła rodziców podczas wojny. Trafia do siola, gdzie jest poniżana, bita i musi pracować ponad ludzkie siły. Teraz ma 16 lat, niewolnictwo nauczyło ją, że może liczyć tylko na siebie, mieszka w strasznych warunkach, nic nie posiada, a i czystości nie ma co wspominać. Dziewczyna cały czas marzy o wolości, ale wie, że ucieczka jest nie możliwa więc godzi się ze swoim losem. Do czasu… Pewnego dnia spotyka Cadvana, jest on barden Lirigonu. Bard pomaga szesnastolatce uciec i podczas tego okazuje się, że ona ma wielki dar. Moce te jeśli się w niej obudzą sprawią, że będzie potężna.
Tych dwoje wyrusza w niebezpieczną podróż pełną czyhających na nią mrocznych istot, które chcą użyć daru nastolatki. Podczas tej podróży dziewczyna nabiera ogłady, staje się mniej dzika, zaczyna dbać o siebie i zaczyna rozumieć co to zaufanie i przyjaźń. Mearad uczy się też siebie na nowo i uwalnia moce w niej drzemiące.
Jak dziewczyna sobie poradzi w nowej sytuacji? Poradzi sobie z tym co posiada? Co spotka ją podczas ucieczki i co ważne ile będzie jeszcze musiała tak uciekać? Wybierze dobro czy zło?

Mam mieszane uczucia co do tej książki, niby mi się podoba, ale zabrakło mi tu akcji i intryg. Podróżnicy cały czas uciekają, uciekają, uciekają… Brak mi tu akcji, napięcia. Croggon miała świetny pomysł, ale go nie wykorzystała, a szkoda. Czy tylko mi kojarzyło się to z Tolkienem? Ma się wrażenie, że to już było. Jestem fanką dialogów, a tu było ich bardzo mało, za to przeważały opisy, które niestety nudziły. Koniec trochę uratował powieść bo coś zaczęło się dziać. Mam wielką nadzieję, że kontynuacja będzie lepsza, ponieważ ta seria ma potencjał.
Postacie są przewidywalni, od razu widać kto jest dobry, a kto zły. Można szybko przewidzieć co bohaterowie zrobią. Jedynie może Cadvan jest trochę tajemniczy, stwarza pozory, które mogą zmylić.
„Dar” jest napisany przeciętnym językiem co sprzyja szybkiemu czytaniu, ale niestety mnie ta lektura nie wciągnęła. Zabrakło mi czegoś co by mnie przyciągało i trzymało przy książce. Mam nadzieje, że to się poprawi, ponieważ na chwilę obecną jest to przeciętna powieść, ale z potencjałem ;)

*str. 11

„Przemówże, dziewczyno!
I nie odchodź stąd,
Och, jakiż to smutek z oczów twych spłynął
Tą żałobną łzą?”*

Żyjesz sobie z dnia na dzień, pogodzony z własnym losem. Przecież ważne, że ma się dach nad głową i co zjeść. Ale co jeśli jest się wyjątkowym, co jeśli posiada się coś co zmieni całe Twoje życie, Twoje i może całego świata. Zapomniane wróci…

Mearad gdy była mała...