Na tej części kończę męczarnię z Maerad z Pellinoru. Zmęczyłam ją i naprawdę nie interesują mnie jej dalsze losy.
Duży minus za niepełną mapę. Pierwszy raz spotkałam się z takimi brakami. Nie ma na niej ponad połowy wymienionych miejsc.

Na tej części kończę męczarnię z Maerad z Pellinoru. Zmęczyłam ją i naprawdę nie interesują mnie jej dalsze losy.
Duży minus za niepełną mapę. Pierwszy raz spotkałam się z takimi brakami. Nie ma na niej ponad połowy wymienionych miejsc.

a więc: podróż,opisy,podróż,opisy,podróż,opisy,akcja,itd.tak mniej więcej można opisać schemat książki. Mało się dzieje...

a więc: podróż,opisy,podróż,opisy,podróż,opisy,akcja,itd.tak mniej więcej można opisać schemat książki. Mało się dzieje...

Zdecydowanie lepsza część od poprzedniej. Autorka długo podtrzymuje napięcie i zdecydowanie tak konstruuje akcję, że nie do końca wiadomo co niedługo się wydarzy. Należy spodziewać się dużego zaskoczenia :)

Zdecydowanie lepsza część od poprzedniej. Autorka długo podtrzymuje napięcie i zdecydowanie tak konstruuje akcję, że nie do końca wiadomo co niedługo się wydarzy. Należy spodziewać się dużego zaskoczenia :)

Druga cześć serii Księgi Pellinoru pochłonęła mnie do reszty, piękne opisy przyrody, zawiłe losy bohaterów, wartka akcja i te zwroty akcji ❤️tu jest wszystko dla fana fantastyki. .

Druga cześć serii Księgi Pellinoru pochłonęła mnie do reszty, piękne opisy przyrody, zawiłe losy bohaterów, wartka akcja i te zwroty akcji ❤️tu jest wszystko dla fana fantastyki. .

Bardzo rzadko zdarza się, by kolejne części serii książek wciągały nas i zaskakiwały w ten sam sposób, co pierwsza. Zwykle przyzwyczajamy się już do bohaterów, potrafimy odruchowo określić, co stanie się w kolejnej części, która postać zginie, a która przeżyje ze względu na to, iż żyć musi. To rzecz naturalna w literaturze fantastycznej i bardzo trudno jest ją obalić, wyjść poza margines, którego istnienia wielu pisarzy nawet nie podejrzewa. Alison Croggon się to to udaje.

„Zagadka” jest równie dobrą książką, co „Dar”, a w przypływie entuzjazmu pozwoliłbym sobie stwierdzić, iż jest jeszcze lepsza. Razem z bohaterami przemierzamy krainę wyspiarzy (która aż prosi się o to, by nazwać ją mianem drugiego Skellige) oraz lodowate kraje północne. Obie te lokacje mają swój własny urok, są przedstawione w sposób barwny i ciekawy. Czytelnika nie nawiedzają tutaj myśli, iż owe krainy zostały zaaplikowane jako zapychacze, tylko po to, by główna bohaterka zwiedziła świat, zaś sama fabuła nie okazała się zbyt uboga. Opisy świata przedstawionego są dużym atutem tej książki.

Kolejnym plusem, który przemawia za sięgnięciem po kolejną część serii, jest różnorodność postaci. O ile w „Darze” były napisane poprawnie i interesująco, w „Zagadce” pobudzają one wyobraźnie i przekraczają granice wytyczone przez innych autorów. Nie chcę zdradzać niczego więcej, jednak po książkę powinien sięgnąć każdy, kto ma problem z wymyśleniem i poprawnym przedstawieniem naprawdę ciekawej, głębokiej postaci w uniwersum fantastycznym. Od Alison można się tego uczyć!

W recenzji „Daru” bardzo skarżyłem się na dodatki do opowieści. Tutaj moje stanowisko się nie zmienia. Dalej uważam je za niepotrzebne i pozbawione racji bytu, zaś wymyślone do nich przypisy w pewien sposób zdradzają zakończenie serii. Muszę przyznać, iż tym razem zerknąłem na nie tylko pobieżnie, nie wczytując się w całość (znalezione tam opisy bohaterów, których poznałem z lektury powieści sprawiły, że tylko pokręciłem oczami),trudno mi zatem stwierdzić obiektywnie, czy jest to warte aż takiego potępienia.

Podsumowując, „Zagadka” jest książką przynajmniej tak samo dobrą, co „Dar”. Można w niej ujrzeć wiele zwrotów akcji, których próżno szukać w innych dziełach fantastycznych. Nie są to przy tym zwroty błahe i iluzoryczne — problemy dotykające bohaterów będą się za nimi ciągnąć przez naprawdę długi czas, wpływając na całość serii. Polecam sięgnąć po książkę każdemu, komu „Dar” choć trochę przypadł do gustu. Wstawiam dziewięć gwiazdek na dziesięć, gdyż dodatkowa zawartość nie należy do dobrze wykonanych, zaś kilka fragmentów musiałoby być ciekawszych, by z czystym sercem wysnuć idealną dziesiątkę.

Bardzo rzadko zdarza się, by kolejne części serii książek wciągały nas i zaskakiwały w ten sam sposób, co pierwsza. Zwykle przyzwyczajamy się już do bohaterów, potrafimy odruchowo określić, co stanie się w kolejnej części, która postać zginie, a która przeżyje ze względu na to, iż żyć musi. To rzecz naturalna w literaturze fantastycznej i bardzo trudno jest ją obalić, wyjść...

Będzie krótko ;) Zagadka pod każdym względem przewyższa swoją poprzedniczkę "Dar". Akcja jest szybka, pełna zwrotów a zachowania bohaterów nieprzewidywalne. Komu trudno było przebrnąć przez Dar na Zagadce się nie zawiedzie ;)

Będzie krótko ;) Zagadka pod każdym względem przewyższa swoją poprzedniczkę "Dar". Akcja jest szybka, pełna zwrotów a zachowania bohaterów nieprzewidywalne. Komu trudno było przebrnąć przez Dar na Zagadce się nie zawiedzie ;)

Pierwsza połowa książki napisana według bardzo nudnego schematu, po którym nie spodziewałam się żadnego zwrotu akcji. Na szczęście tym razem znowu się myliłam, zostałam wbita w fotel na kilka dni i z niecierpliwością chłonęłam każdy rozdział.
Na niekorzyść książki, język nie jest wymagający. Mimo wielu barwnych opisów, słowa i zwroty są powielane, albo wydają się nie pasować do sytuacji. Mam wrażenie, że może być to kwestia złego przełożenia.
Mimo, że książka kierowana jest bardziej do młodzieży, niż do starszego grona czytelników, z pewnością sięgnę po kolejną część i mam nadzieję, że tym razem też się nie zawiodę.

Pierwsza połowa książki napisana według bardzo nudnego schematu, po którym nie spodziewałam się żadnego zwrotu akcji. Na szczęście tym razem znowu się myliłam, zostałam wbita w fotel na kilka dni i z niecierpliwością chłonęłam każdy rozdział.
Na niekorzyść książki, język nie jest wymagający. Mimo wielu barwnych opisów, słowa i zwroty są powielane, albo wydają się nie...

Ciąg dalszy lepszy niż początek, oby tak dalej... Dużym plusem jest fakt, że tom 2 rozpoczyna się dokładnie w miejscu gdzie zakończył się tom 1, dzięki temu nie musimy się zastanawiać co się wydarzyło, że inaczej się rozpoczyna kontynuacja, daję to ciągłość historii. Początek trochę smętny, ale później pojawia się wiele niespodzianek, a im bliżej końca tym więcej zaskoczeń. Takie właśnie książki lubię, że są nieprzewidywalne i potrafią naprawdę zaskoczyć. Niespodziewane spotkania, rozstania, miłości i radości oraz wiele, wiele magii. Polecam ale tylko w połączeniu z tomem 1.

Ciąg dalszy lepszy niż początek, oby tak dalej... Dużym plusem jest fakt, że tom 2 rozpoczyna się dokładnie w miejscu gdzie zakończył się tom 1, dzięki temu nie musimy się zastanawiać co się wydarzyło, że inaczej się rozpoczyna kontynuacja, daję to ciągłość historii. Początek trochę smętny, ale później pojawia się wiele niespodzianek, a im bliżej końca tym więcej zaskoczeń....

Dużo lepsza niż pierwsza część, choć nareszcie pojęłam czemu przy czytaniu pierwszej miałam wrażenie chaosu. Autorka bardzo dziwnie opisuje kolejność wydarzeń, w momencie pożegnania nagle wraca do planowania wyprawy po czym znowu powraca do pożegnania. Można się do tego przyzwyczaić choć na początku powoduje niepotrzebny chaos i zamęt.

Dużo lepsza niż pierwsza część, choć nareszcie pojęłam czemu przy czytaniu pierwszej miałam wrażenie chaosu. Autorka bardzo dziwnie opisuje kolejność wydarzeń, w momencie pożegnania nagle wraca do planowania wyprawy po czym znowu powraca do pożegnania. Można się do tego przyzwyczaić choć na początku powoduje niepotrzebny chaos i zamęt.

To już druga księga Pellinoru, czyli po raz drugi znalazłam się w cudownym świecie- właściwie z niego nie wyszłam, bo zaczęłam od razu jak tylko skończyłam ,,dar".

Niesamowity świat wciąż nie zawodzi. Mearad to niesamowicie ciekawa postać, choć bardzo dumna. Płakałam rzewnymi łzami przy scenie z lawiną, ale oczywiście nie wytrzymałam i musiałam mieć pewność, że mój ulubiony bohater przeżyje!

Nie uśmiecha mi się wcale wcielenie się tym razem w Hema, dużo bardziej lubię historię z perspektywy Mearad. Jednak cóż, przebrnę, by znów poczytać o zmaganiach mojej ulubionej dwójki w czwartej księdze Pellinoru, niesamowitej, godnej polecenia każdemu, serii.

To już druga księga Pellinoru, czyli po raz drugi znalazłam się w cudownym świecie- właściwie z niego nie wyszłam, bo zaczęłam od razu jak tylko skończyłam ,,dar".

Niesamowity świat wciąż nie zawodzi. Mearad to niesamowicie ciekawa postać, choć bardzo dumna. Płakałam rzewnymi łzami przy scenie z lawiną, ale oczywiście nie wytrzymałam i musiałam mieć pewność, że mój...