Oszukana. Tak mniej więcej można streścić moje uczucia po przeczytaniu "The Bone Queen." Gdzieś przez pierwsze 2/3 naprawdę oczekiwałam, że może lekko na wyrost, ale dam tej powieści 7. Skończyło się, cóż, jak widzicie.

Styl był zdystansowany, staroświecki, ale miało to swój urok po tak długiej przerwie. Jednak z czasem ciągłe opisy stały się nużące, podobnie jak uporczywe streszczanie przez autorkę jak to bohaterowie wstają, ubierają się, jedzą i tak dalej. Podejrzewam, że gdyby wyciąć tak z 15% prozy bez zmiany niczego innego to już lektura byłaby o wiele przyjemniejsza. Nie w tym jednak tkwi szkopuł.

Lekkie spoilery.

Generalnie, czytałam - kiedyś, dawno temu - główną serię Pellinoru. Nie pamiętam z niej wiele, oprócz tego, że uwielbiałam Cadvana a nie cierpiałam głównej bohaterki, która zakrawała na Mary Sue. Pamiętam do dzisiaj, że irytowało mnie, jak to ona była super i wszystko umiała najlepiej i miała najmocniejszą magię i w ogóle była naj.

Do czego piję? A no do tego, że to miała być część Cadvana. Tymczasem im dalej w las, tym mniejszą rolę pełnił, zastąpiony przez jedną z pobocznych dotąd bohaterek, która co prawda jest spośród nich najmniej doświadczona, ale jednak jest też okazuje się specjalna i najlepsiejsza. No powtórka z rozrywki, tylko tym razem w jednym tomie zamiast czterech. Masakra.

Koniec spoilerów.

Ogólnie autorka nie umie w opisy walk ani specjalnie w magię. Na początku bardzo mi się podobał klimat, jednak im dalej w las, tym bardziej cesarz był nagi - ewidentne było, że autorka po prostu wymyśla sobie jak magia działa w miarę potrzeby. Złole wyciągają zaklęcia z rękawa zdolne pokonać nawet i dziesiątki znakomicie wyszkolonych dobrych magów i nawet ciężko powiedzieć, że łamią zasady, bo w sumie to zasad w ogóle nie ma. Generalnie tęskno mi było do takiej bardziej klasycznej magii ala Światło i Ciemność i zaklęcia, ale ta powieść też dokładnie mi przypomniała, czego jako dwunastolatka czy około tak nie cierpiałam. Magia magią, ale w świecie przedstawionym powinny być zasady ponad "bo teraz potrzebuję tak dla fabuły."

Tyle no. Pewnie mogłabym się rozwodzić nieco dłużej, ale chcę już zapomnieć o tym doświadczeniu. Przez spory czas było takie 6.5, potem 2 na zakończenie, powiedzmy no że dam to 5 z samego tylko faktu, że była to jednak odmiana po książkach, jakie ostatnio wychodzą. Ale szczerze mówiąc, to 5 chyba też jest nieco na wyrost.

Oszukana. Tak mniej więcej można streścić moje uczucia po przeczytaniu "The Bone Queen." Gdzieś przez pierwsze 2/3 naprawdę oczekiwałam, że może lekko na wyrost, ale dam tej powieści 7. Skończyło się, cóż, jak widzicie.

Styl był zdystansowany, staroświecki, ale miało to swój urok po tak długiej przerwie. Jednak z czasem ciągłe opisy stały się nużące, podobnie jak uporczywe...