Lubię czytać książki o ludziach niepełnosprawnych. Być może dlatego, że sama jestem jedną z nich? Jeszcze bardziej lubię zatapiać się w tych, które przedstawiają pozytywne aspekty życia. Spytacie pewnie, w jaki sposób życie osób niepełnosprawnych może mieć swoje blaski? Przecież one najczęściej narzekają na jego monotonię oraz że nie wszystko są w stanie same zrobić. Wbrew pozorom może, a książka „Blondyn i Blondyna” przedstawiająca zapiski z bloga jej autorki potwierdza tą tezę.
Magdalena Kulus, autorka bloga blondyniblondyna.blox.pl, jest rodowitą Tyszanką, którą rozpiera wewnętrzna energia. Niestety, jej temperament uwięziony jest w ciele, które opanowała choroba nazywana rdzeniowym zanikiem mięśni(w skrócie SMA). To przez nią nie jest w stanie chodzić, siedzieć, nawet trzymać prosto głowy czy też podnieść z podłogi długopis, który właśnie jej upadł. Mimo to ukończyła studia magisterskie na wydziale filologii polskiej na Uniwersytecie Śląskim i podjęła studia doktoranckie. Nie jest jej łatwo, ale wie, że jest ktoś, na kogo może liczyć. Pewnego wrześniowego dnia 2007 roku w jej domu pojawia się pies rasy golden o imieniu Igor. Jest to specjalnie przeszkolone zwierze, które podaje jej lekarstwa z szafki, leżącą w oddali komórkę, długopis, a nawet ściąga jej skarpetki i poprawia opadniętą głowę za pomocą specjalnej tasiemki. Jednym słowem robi wszystko to, czego Magda nie jest w stanie zrobić sama.
Książka jest zbiorem blogowych zapisków Magdy od 7 września 2007 roku do 27 sierpnia 2010. Nie jest to dziennik, ale luźnie zapisku autorki na temat minionych dni. Niektóre opatrzone są późniejszą adnotacją Magdy, nawiązującą do danego wpisu. Przy wielu z nich wybuchałam autentycznym śmiechem, inne wręcz mnie zdumiewała. Igor dał się poznać zarówno jako troskliwy opiekun swojej pani, jak i psiak skory do figli. Poza tym poznajemy codzienne życie autorki, jej wypady na uczelnie, na wieś, pracę jako wolontariuszka w tyskich przedszkolach czy też rodzinne spotkania. Dzięki temu czytelnik przekonuje się, że życie osoby mającej bezwładne ciało nie musi ograniczać się do siedzenia w domu, że jeśli ona faktycznie tego chce, to może być takie samo, jak jej zdrowych rówieśników. Jestem pełna podziwu uporu Magdy, choćby w takich sprawach jak zdobywanie zaświadczenia o możliwości uczestnictwa Igora w Mszach świętych(na co proboszcz jej parafii nie wyrażał zgody). A jednocześnie jestem godna dla tej kobiety, która pomimo wielu przeciwności losu i niepewnego jutra pnie się do przodu. Myślę że niejeden niepełnosprawny mógłby brać z niej przykład.

Lubię czytać książki o ludziach niepełnosprawnych. Być może dlatego, że sama jestem jedną z nich? Jeszcze bardziej lubię zatapiać się w tych, które przedstawiają pozytywne aspekty życia. Spytacie pewnie, w jaki sposób życie osób niepełnosprawnych może mieć swoje blaski? Przecież one najczęściej narzekają na jego monotonię oraz że nie wszystko są w stanie same zrobić. Wbrew...