Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pod koniec książki przeczytałem taką oto sentencję wikariusza Andrzeja "Powołanie zostawia piętno. Każdy z eksów nosi w sobie pęknięcie". Na co sobie w duchu odpowiedzialem "gówno prawda!". No bo jestem też eksem, byłem w seminarium diecezjalnym, potem wstąpiłem do zakonu, wyjechałem na misję, zostałem wyswiecony w Ameryce Łacińskiej, chociaż dzisiaj jestem człowiekiem niewierzącym, mam córkę i oczywiście żonę. Dlaczego piszę o tych szczegółach osobistych w miejscu, które jest raczej przeznaczone na recenzję tej książki? No bo uważam, że nie można się do niej odnieść bez jakiegoś osobistego doświadczenia, które w Polsce jest jakby wszechobecne. Utwierdziła mnie w tym recenzja jednego czytelnika, który ocenił tę pozycję na 1 punkt tylko dlatego, że powielała ona jakoby negatywne stereotypy o duchownych (jakby to właśnie ci duchowni nie mówili tutaj sami o sobie). Tak więc w moim odczuciu jest to reportaż bardzo smutny. Żal mi tych wszystkich moich byłych współbraci, którzy pomimo tych wszystkich przeciwności zachowują swoją wiarę, chociaż inni tylko jej pozory, i są przez to nieszczęśliwi. Uważam bowiem, że ta wiara właśnie jest źródłem tej frustracji i niezadowolenia. Kiedy zaś już człowiek się z niej uwolni, to może spojrzeć w przeszłość bez żalu i dostrzec nawet pozytywne aspekty swoich doświadczeń. Polecam gorąco ten reportaż.