Daleko od miłości

Po sukcesie książki opisującej kulisy prezydentury Lecha Kaczyńskiego autorzy pokusili się o opis rządów Donalda Tuska. Rzeczowo i merytorycznie przybliżają czytelnikom karierę Premiera, ukazują relacje panujące w rządzie i partii oraz dzielą się z nami różnymi detalami i ciekawostkami (części z nich nawet nie pamiętałem np. wyprawa Tuska i jego żony do Ameryki Łacińskiej na koszt podatników). Niestety mimo wszystko brak książce polotu i iskry, która sprawiałaby, że książkę chce się czytać. Mam wrażenie że autorzy skupili się za bardzo na treści i faktach, a zapomnieli o emocjach, które towarzyszą czytaniu. Mnie (choć mówię to z bólem) lepiej czytało się "Daleko od Wawelu". Mimo wszystko warto przeczytać.

Po sukcesie książki opisującej kulisy prezydentury Lecha Kaczyńskiego autorzy pokusili się o opis rządów Donalda Tuska. Rzeczowo i merytorycznie przybliżają czytelnikom karierę Premiera, ukazują relacje panujące w rządzie i partii oraz dzielą się z nami różnymi detalami i ciekawostkami (części z nich nawet nie pamiętałem np. wyprawa Tuska i jego żony do Ameryki Łacińskiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przypisuję się Bismarckowi powiedzenie że ludzie nie powinni widzieć jak robi się kiełbasę i politykę. Poznanie sekretów kuchni może okazać się straszna dla niektórych i powodować u nich katharsis. Jednak nie bójmy się jej odkryć -" Prawda nas wyzwoli" .
Odkryciem dla mnie była książka -Daleko od Wawelu - gdzie autorzy zakreślili prezydenturę ś.p. Lecha Kaczyńskiego i pokazali jego dwór i sposób pracy kancelarii prezydenckiej. Tak samo jest w ich kolejnej książce Daleko od miłości, gdzie na warsztat został wzięty przyszły "król Europy" (przy czym obejmuje ona okres do 2011 roku) Donald Tusk. Autorzy starają się (tak jak w przypadku Lecha Kaczyńskiego), opisać Tuska w sposób prawdziwy i obiektywny. Daleki od plemiennych opisów. Pokazują nam Tuska jakim jest , a nie jakim chce być widziany. Polecam z całego serca dla każdego kogo Interesuje polityka, warto wiedzieć że często to co widzimy w TV to jest tylko pokaz dla malutkich a prawdziwe politykę robi się gdzie indziej i inaczej. Na przykład czemu pomimo ,że Grabarczyk minister w czasach rządu PO który był jednym z najgorszych ministrów był broniony przez Tuska, czemu w polityce nie ma przyjaźni i jak to jest że jednego dnia jesteś Panem a nazajutrz wszyscy traktują cię jak byś miał trąd - casus Mira i Pana Zegarka. Jest tu masa ciekawych anegdot i informacji. Autorzy prowadzą nas korytarzami polityki, tam gdzie zwykły zjadacz chleba nie ma szans się dostać.

P.s Pomimo że minęło prawie 9 lat od wydanie tej książki, a ja skończyłem ją czytać w 2020 roku dalej warto po nią siegnąć.
W Polsce która cierpi na deficyt ludzi odważnych, gdzie brak biografii politycznych ludzi takich jak Adam Michnik, Tadeusz Mazowiecki, Bronisław Gieremek czy były prezydent Aleksander Kwaśniewski ( oprócz średniej książki, ale jednak napisanej ,za co chwała autorom On Kwaśniewski Dariusza Wilczaka która w naszym serwisie widnieje jaki biznes i finanse:) ),powstała książka o Donaldzie Tusku brawo czekam na więcej.

Przypisuję się Bismarckowi powiedzenie że ludzie nie powinni widzieć jak robi się kiełbasę i politykę. Poznanie sekretów kuchni może okazać się straszna dla niektórych i powodować u nich katharsis. Jednak nie bójmy się jej odkryć -" Prawda nas wyzwoli" .
Odkryciem dla mnie była książka -Daleko od Wawelu - gdzie autorzy zakreślili prezydenturę ś.p. Lecha Kaczyńskiego i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety nie spełniła moich wątłych oczekiwań. Autorzy nie przeprowadzili wywiadu z bohaterem i jego rodziną, skazując się na skompilowanie materiałów prasowych ze strzępami wypowiedzi innych polityków. Otrzymany zlepek ukazuje zimną i cyniczną stronę pałającego żądzą władzy bezideowego technokraty, bez najmniejszych symptomów "ludzkiej twarzy". Mamy również kilka wątków nie mających z Tuskiem zbyt wiele wspólnego. Obraz braci Kaczyńskich został mocno wygładzony, a dobór wydarzeń stanowiących tło czytadła nie wydaje się do końca fortunny.

Niestety nie spełniła moich wątłych oczekiwań. Autorzy nie przeprowadzili wywiadu z bohaterem i jego rodziną, skazując się na skompilowanie materiałów prasowych ze strzępami wypowiedzi innych polityków. Otrzymany zlepek ukazuje zimną i cyniczną stronę pałającego żądzą władzy bezideowego technokraty, bez najmniejszych symptomów "ludzkiej twarzy". Mamy również kilka wątków...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiele ciekawych cytatów, opinii, smaczków. Generalnie bardzo polecam! Niemniej jednak mam trochę inną opinię na temat Donalda Tuska, niż wysuwają tutaj autorzy.

Wiele ciekawych cytatów, opinii, smaczków. Generalnie bardzo polecam! Niemniej jednak mam trochę inną opinię na temat Donalda Tuska, niż wysuwają tutaj autorzy.

Pokaż mimo to

Sięgając po książkę w drugiej połowie 2016 roku, można bardzo szybko odczuć, jak bardzo się zdezaktualizowała. I w jakiej aurze pisali ją autorzy - w czasie podwójnych rządów Platformy Obywatelskiej i stabilnej wysokiej przewagi nad opozycyjnymi ugrupowaniami.

Z pozycji wyłania się dość jasny obraz byłego premiera - twardego gracza sceny politycznej, który dla argumentu władzy jest w stanie obracać w niwecz byłe przyjaźnie i układy. Tusk - premier jest przebiegły, analizuje każdy ruch a władzę w rządzie i partii sprawuje twardą ręką. Tzw. "robienie polityki" odbywa się na prywatnych spotkaniach, w takt meczu piłkarskiego przy kilku butelkach wina - to tam, w mieszkaniu Mirosława Drzewieckiego, bądź w ministerialnych kuluarach, zapadają poważne decyzje.

Wytrawny polityk, sprytny gracz - tak określiłbym działania Donalda Tuska w latach 2007-11. Genialnie bowiem wybrnął z Afery Hazardowej, przy okazji taktycznie i merytorycznie miażdżąc podczas przesłuchania w komisji śledczej Beatę Kempę. Podobnie było z aferą gruntową. Ale nie zawsze wszystko było kolorowo - do wspomnianego 2007 roku, Tusk uchodził za polityka w "krótkich spodenkach" - naiwnego, niegroźnego, zajmującego się polityką nie do końca na poważnie. Wówczas pod wpływem doradców od PR-u przeszedł niebywałą przemianę. I zawładnął polską polityką na prawie dekadę. Choć i duże wpadki się zdarzały - jak choćby wszystkie działania rządu Tuska w kontekście Katastrofy Smoleńskiej. Premier zaufał Rosjanom, oddał im pola, niezbyt intensywnie walczył o zmianę niekorzystnego raportu MAK i oddanie wraku Tupolewa do Polski.

***

Ale jedno co bardzo smuci mnie w książce panów Majewski & Reszka, są wypowiedzi posłów. W większości anonimowe, schowane za "prominentnym polityku PO", "ważnej postaci rządu Donalda Tuska", czy "osobie która pracowała przy kampanii". Świadczyć to może o dwóch rzeczach: albo panowie autorzy dali sobie przyzwolenie do podkoloryzowania faktów i pisania co im się żywnie podoba, pod płaszczykiem anonimowych autorów, albo (co niestety bardziej przypuszczalne), politycy okazują się najzwyklejszymi tchórzami i wypowiadając się o Donaldzie Tusku, nie mają wystarczająco dużo jaj, by swą wypowiedź sygnować nazwiskami.

Co jeszcze godne jest nadmienienia? Bronisław Komorowski. Kilka rozdziałów poświęconych mu, zadają kłam ogólnemu wrażeniu ugodowego Bronka z wąsem. Były prezydent wiedział, jak skutecznie odsunąć się od partii a samego premiera Tuska raz po raz kąsał na prywatnych spotkaniach.
To także obraz zdecydowanej i stanowczej małżonki premiera, Małgorzaty. To ona często rozdawała karty, jak wówczas gdy wygoniła z willi Tuska i kolegów. Pokazała też bardzo dużo tupetu wobec schorowanego dziennikarza w Peru.

Pozycję polecam wszystkim tym, którzy chcą sobie uzmysłowić maksymę "w polityce nie ma przyjaźni". Jest ona absolutnym jej potwierdzeniem.

Sięgając po książkę w drugiej połowie 2016 roku, można bardzo szybko odczuć, jak bardzo się zdezaktualizowała. I w jakiej aurze pisali ją autorzy - w czasie podwójnych rządów Platformy Obywatelskiej i stabilnej wysokiej przewagi nad opozycyjnymi ugrupowaniami.

Z pozycji wyłania się dość jasny obraz byłego premiera - twardego gracza sceny politycznej, który dla argumentu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podobno nie powinno sie widziec, jak sie robi dwie rzeczy: parowki i polityke. A jednak kazdego z nas kusi chociazby na chwile zajrzec za kurtyne wladzy.

Podobno nie powinno sie widziec, jak sie robi dwie rzeczy: parowki i polityke. A jednak kazdego z nas kusi chociazby na chwile zajrzec za kurtyne wladzy.

Pokaż mimo to

Sprawna analiza Donalda Tuska i jego pomysłu na politykę. Niestety - dziś przydałaby się jakaś aktualizacja, bo książka sprzed czterech lat w pewnych wątkach trąci myszką.

Sprawna analiza Donalda Tuska i jego pomysłu na politykę. Niestety - dziś przydałaby się jakaś aktualizacja, bo książka sprzed czterech lat w pewnych wątkach trąci myszką.

Pokaż mimo to

Niedosyt po przeczytaniu ;)

Niedosyt po przeczytaniu ;)

Pokaż mimo to

Nie będę ukrywać, że pomimo tego, że książka nosi miano biografii, zamiast ważnych faktów z życia, doszukiwałam się w niej raczej psychologicznego portretu premiera. Po pierwsze dlatego, że PR Tuska zawsze wydawał mi się sztuczny i chciałam doiwedzieć się, czy mam rację. Po drugie po to, aby sprawdzić tezę psychoanalityczki Alice Miller, która podając za przykład Hitlera głosiła, że w dążeniu do władzy zawsze mają swój udział ubytki emocjonalne wyniesione z dzieciństwa. W pierwszym przypadku miałam rację - Tusk opisywany przez współpracowników i osoby z otoczenia to całkiem inny Tusk niż ten znany z telewizji. W drugim również - dzieciństwo z nadużywającym przemocy ojcem i bezwzględny proces eliminacji osób zagrażających pozycji Donalda w polityce pasują do siebie jak w układance. Autorzy zgromadzili wiele interesujących szczegółów, które zestawione razem pozwalają lepiej poznać tę, mimo wszystko, ciekawą postać.
Książkę czyta się bardzo dobrze, a dzięki temu i szybko - mi zajęła jakieś cztery godziny. Nie było w zasadzie fragmentów, które bym pomijała, choć jak wspominałam, najbardziej interesował mnie wymiar psychologiczny.
Poleciłabym wszystkim, szczególnie bezkrytycznym sympatykom wierzącym w wykreowany wizerunek. Nawet jeśli książka została napisana przez osoby o odmiennych poglądach politycznych, to i tak jest w moim odczuciu dość obiektywna. Warto.

Nie będę ukrywać, że pomimo tego, że książka nosi miano biografii, zamiast ważnych faktów z życia, doszukiwałam się w niej raczej psychologicznego portretu premiera. Po pierwsze dlatego, że PR Tuska zawsze wydawał mi się sztuczny i chciałam doiwedzieć się, czy mam rację. Po drugie po to, aby sprawdzić tezę psychoanalityczki Alice Miller, która podając za przykład Hitlera...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

dobra, krytyczna ale uczciwa. Fajnie napisana. Jedna z lepszych pozycji o polskiej polityce.

dobra, krytyczna ale uczciwa. Fajnie napisana. Jedna z lepszych pozycji o polskiej polityce.

Pokaż mimo to