Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W końcu coś świeżego w tym polskim, literackim grajdole! Nowa Huta, Miasto-Potwór pożerające przestrzeń i ludzkość. Domagające się ofiar z ziemi, ludzkich ciał i umysłów. Budujące się od zera miasto jest nie tylko tłem dla przewijających się historii, ale jednym z bohaterów, który w każdym z opowiadań ma do odegrania swoją rolę.

Reszta osób, które próbują żyć pomiędzy stale rozbudowującymi się halami kombinatu, to ludzie, którzy swoje życie oddali Bogowi Maszyny i Rozwoju. Ludzie żyjący pod dyktando 3 zmian, z jednej strony nienawidzący swojej niewoli. Z robotniczego poszarzałego tłumu wyłaniają się jednak jednostki, które nie do końca do niego pasują. Wyróżniają się a to fizjonomia, a to swoimi umiejętnościami, lub ich brakiem. I to właśnie one stają na nowohuckiej scenie w pierwszoplanowych rolach.

Łapczyńska próbuje nam pokazać co by się stało, gdyby nowo powstałe miasta też miały swoje baśnie i legendy. Jaki byłby ich temat i czemu miałyby one służyć. I wg mnie jej się to udaje. Połączenie socrealistycznego sztafażu i baśniowego, może nawet mitycznego prowadzenia fabuły robi wrażenie i sprawia, że nawet w najdziwniejsze historię da się/chce się uwierzyć.

Nie liczcie na lekką i przyjemną lekturę. Nie liczcie na dobre zakończenia, nie liczcie na moralne wsparcie płynące z książki. Jedyne czego możecie być pewni to to, że w trakcie czytania przejrzycie, że wszyscy jesteśmy niewolnikami tego, czy innego kombinatu.

W końcu coś świeżego w tym polskim, literackim grajdole! Nowa Huta, Miasto-Potwór pożerające przestrzeń i ludzkość. Domagające się ofiar z ziemi, ludzkich ciał i umysłów. Budujące się od zera miasto jest nie tylko tłem dla przewijających się historii, ale jednym z bohaterów, który w każdym z opowiadań ma do odegrania swoją rolę.

Reszta osób, które próbują żyć pomiędzy...