Kongres futurologiczny

Jestem fanką 'Solaris', a 'Bajki robotów' uważam za przyjemną, nieco infantylną, aczkolwiek błyskotliwą lekturę. Po "Kongresie futurologicznym' spodziewałam się wiele i to mnie zgubiło.

Mimo niewielkiej objętości, przez książkę brnęłam mozolnie. Styl autora, słowotwórstwo, ogromna ilość opisów i znikome dialogi nie ułatwiały sprawy.

Alternatywna wizja przyszłości przestawiona przez autora jest zarówno groteskowo - zabawna, ale z drugiej strony - niesamowicie przerażająca i rzeczywista. Już w tym momencie ludzkość jest na nejleprzej drodze do urzeczywistnienia pomysłu Lema, choć nie przez środki psychotropowe, a urządzenia elektroniczne.

Podsumowując - uważam książkę za przerost formy nad treścią. Originalny pomysł podany w bardzo nieprzystępny dla czytelnika sposób. To co uważałam za najciekawsze zostało niestety zreduklowane do minimum. Nie sądzę jednak, że szybko o "Kongresie..." zapomnę.

Jestem fanką 'Solaris', a 'Bajki robotów' uważam za przyjemną, nieco infantylną, aczkolwiek błyskotliwą lekturę. Po "Kongresie futurologicznym' spodziewałam się wiele i to mnie zgubiło.

Mimo niewielkiej objętości, przez książkę brnęłam mozolnie. Styl autora, słowotwórstwo, ogromna ilość opisów i znikome dialogi nie ułatwiały sprawy.

Alternatywna wizja przyszłości...

"Kongres futurologiczny" Stanisława Lema to moja pierwsza książka tego autora i mimo że czasami czytało się ją trudno, muszę przyznać, że była naprawdę fascynująca. Lem potrafi stworzyć niezwykłą atmosferę i przedstawić złożone idee w sposób, który zmusza do refleksji. Lemowska wizja przyszłości jest zarówno przerażająca, jak i inspirująca, co sprawia, że "Kongres futurologiczny" to lektura godna polecenia dla miłośników literatury science fiction i filozoficznych rozważań.

"Kongres futurologiczny" Stanisława Lema to moja pierwsza książka tego autora i mimo że czasami czytało się ją trudno, muszę przyznać, że była naprawdę fascynująca. Lem potrafi stworzyć niezwykłą atmosferę i przedstawić złożone idee w sposób, który zmusza do refleksji. Lemowska wizja przyszłości jest zarówno przerażająca, jak i inspirująca, co sprawia, że "Kongres...

Szalona podróż przez potencjalne rzeczywistości w niefrasobliwym Lemowym tonie. Druga część, stanowiąca chyba trzon opowieści, zrobiła na mnie ogromne wrażenie, zwłaszcza jej końcówka.

Szalona podróż przez potencjalne rzeczywistości w niefrasobliwym Lemowym tonie. Druga część, stanowiąca chyba trzon opowieści, zrobiła na mnie ogromne wrażenie, zwłaszcza jej końcówka.

Słynna dystopiczna humoreska. Kongres futurologiczny rozkręca się powoli, ale gdy już nabierze rozpędu nie sposób się od niego oderwać. Przy czym ostrzegam, że w punkcie kulminacyjnym robi się zupełnie nieśmiesznie, a Kongres nabiera podobieństwa do najbardziej niepokojących dzieł Philipa K. Dicka. Mocno polecam.

Słynna dystopiczna humoreska. Kongres futurologiczny rozkręca się powoli, ale gdy już nabierze rozpędu nie sposób się od niego oderwać. Przy czym ostrzegam, że w punkcie kulminacyjnym robi się zupełnie nieśmiesznie, a Kongres nabiera podobieństwa do najbardziej niepokojących dzieł Philipa K. Dicka. Mocno polecam.

Wizjonerska powieść. Genialne wizje Lema odnośnie przyszłości cywilizacji są aktualne nawet dziś. Autor z wybitną przenikliwością pokazuje potencjalne zagrożenia, jakim nasza cywilizacja może podlegać, niektóre z tych niebezpieczeństw realizują się już obecnie np. farmakoterapia, która zmienia nastrój - antydepresanty, środki antylękowe, stabilizatory i inne leki psychotropowe - nie tyle są to złe rzeczy, ile przepisywane masowo i zbyt łatwo bez żadnej odpowiedzialności przez psychiatrów. To może w przyszłości ulec dalszej specjalizacji i całkowicie zdominować życie człowieka, manipulując jego postrzeganiem świata. Rozwój techniki może spowodować odhumanizowanie relacji i chaos w stosunkach człowiek - robot, zaś władzę nad realnym światem mogą przejąć korporacje, oszuści, złodzieje w białych rękawiczkach, którzy okradając ludzkość ze wszystkiego, będą ją jednocześnie mamić przyjemnymi halucynacjami, aby się nigdy nie zbuntowała. Lem zadaje pytanie także o tożsamość człowieka - czym w epoce nieustannego ulepszania własnego mózgu, własnego DNA, będzie jaźń, poczucie ja? Czy pod wpływem neurologicznej turbomedycyny i tabletek zmieniających świadomość lub nadających osobie nowe umiejętności nasze "ja" nie ulegnie rozpadowi? Autor zadaje w końcu pytanie o prawdę. Czym ona jest i czy należy poszukiwać jej zawsze, do końca nawet kosztem własnego dobrostanu? Czym w takiej rzeczywistości jest dobro i zło? W zasadzie jest to książka filozoficzna podana w atrakcyjnej i zabawnej formie. Uwielbiam te super błyskotliwe słowotwórstwo autora - liczne neologizmy, które tworzy z taką łatwością rozśmieszają mnie do łez, tak samo nowe wynalazki i ich zastosowanie np. symkretyn - "komputer symulujący durnia dla świętego spokoju", kąputer - komputer kąpielowy, pucybunter - robot odmawiający czyszczenia butów albo dantyna - środek, po zażyciu którego człowiek ma dumne poczucie, że napisał "Boską Komedię". Mnie się podobała zwłaszcza algebryna, po zjedzeniu której opanowuje się od razu wyższą matematykę. To, jakie środki farmakologiczne wymyślił Lem to jest po prostu odlot. Dałabym ocenę 10, ale język jest dość prosty, a ja lubię trochę bardziej wyrafinowany, fabuła trochę za bardzo dynamiczna i chaotyczna jak na mój gust oraz postaci kobiece są zbyt mocno seksualizowane. Pomimo powyższych wad książkę uważam za genialną i proroczą.

Wizjonerska powieść. Genialne wizje Lema odnośnie przyszłości cywilizacji są aktualne nawet dziś. Autor z wybitną przenikliwością pokazuje potencjalne zagrożenia, jakim nasza cywilizacja może podlegać, niektóre z tych niebezpieczeństw realizują się już obecnie np. farmakoterapia, która zmienia nastrój - antydepresanty, środki antylękowe, stabilizatory i inne leki...

Kocham dobre SF od dziecka. Przeczytałem masę książek oraz obejrzałem niezliczoną ilość filmów tego gatunku. Wstyd się przyznać ale "Lema" nigdy nie czytałem, ani nie słuchałem. Tak się złożyło, że w końcu się udało i "Kongres" jest moją pierwszą pozycją tego autora. Nie będę się rozpisywał o fabule. Napiszę tylko, że dzięki tej pozycji wiem, że teraz nadrobię dorobek tego genialnego autora.

Kocham dobre SF od dziecka. Przeczytałem masę książek oraz obejrzałem niezliczoną ilość filmów tego gatunku. Wstyd się przyznać ale "Lema" nigdy nie czytałem, ani nie słuchałem. Tak się złożyło, że w końcu się udało i "Kongres" jest moją pierwszą pozycją tego autora. Nie będę się rozpisywał o fabule. Napiszę tylko, że dzięki tej pozycji wiem, że teraz nadrobię dorobek tego...

Wracam do Lema po wielu latach, czytając go nie jako zachwycona nastolatka, a jako dorosła ze znacznie większym bagażem literackich doświadczeń. No i mamy ponad trzydzieści lat później… To, co wtedy było nadal futurystyczne, dzisiaj bywa rzeczywistością. Wrażenia po „Kongresie Futurologicznym”? Jak najlepsze!
Ijon Tichy leci na Costaricanę, żeby wziąć udział w kongresie futurologicznym, którego uczestnicy mają debatować nad katastrofą urbanistyczną, ekologiczną, atmosferyczną, energetyczną, żywnościową, technologiczną, militarystyczną i polityczną. Dzisiaj nie brzmi to jakoś zbyt zabawnie… Uczestnicy debatują, a tymczasem w samej Costaricanie zaczyna się przewrót i hotel zostaje „zbembardowany”, można się nawdychać środków chemicznych powodujących halucynacje, ale można też dostać z broni ostrej. Ijon zostaje ofiarą zamieszek i po całej serii dziwnych perypetii budzi się w przyszłości, gdzie na wszystko są pigułeczki lub inne proszki. Zamiast czytania, zamiast uczenia się, żeby poprawić humor i żeby minęły efekty innych tabletek. Co jest prawdą, co jest wytworem środków chemicznych? Tego nie wie nikt.
Co mnie zachwyciło, jak za pierwszym razem? Słowotwórstwo Lema! Bawiło kiedyś, bawi dziś. „Allaszek islaminy, dwuzenek buddanu, świst do drzwistu” to tylko przykłady. Co mnie zaskoczyło na minus? Okazuje się, że nie do końca rozumiem konieczność odwoływania się do erotyzmu i seksu nagle i bez uzasadnienia. Pewnie w momencie pierwszego wydania to powodowało większe zainteresowanie i bawiło (jakoś nie pamiętam, żeby mnie to wtedy drażniło),dzisiaj miałam wrażenie, że mnie nieco irytuje. Lem się zestarzał, to prawda, ale nie stał się śmieszny ani nużący. A momentami człowiek się zatrzymuje w połowie akapitu i stwierdza, że to jednak był wizjoner.

Wracam do Lema po wielu latach, czytając go nie jako zachwycona nastolatka, a jako dorosła ze znacznie większym bagażem literackich doświadczeń. No i mamy ponad trzydzieści lat później… To, co wtedy było nadal futurystyczne, dzisiaj bywa rzeczywistością. Wrażenia po „Kongresie Futurologicznym”? Jak najlepsze!
Ijon Tichy leci na Costaricanę, żeby wziąć udział w kongresie...

Książka przeczytana w ramach wyzwania na miesiąc marzec. To była pierwsze książka Lema jaką przeczytałam i niestety ale nie zachęca do sięgnięcia po inne tego autora. Myślę, że na tamte czasy była hitem wizja, jaką przedstawia, ten świat i pomysł, lecz w dzisiejszych czasach takie urbanfantasy nikogo już nie dziwi, ta książka jest wręcz bardzo przewidywalna. Mimo tego trzeba jednak docenić autora, że w tamtych czasach stworzył takie futurystycze opowiadanie.

Książka przeczytana w ramach wyzwania na miesiąc marzec. To była pierwsze książka Lema jaką przeczytałam i niestety ale nie zachęca do sięgnięcia po inne tego autora. Myślę, że na tamte czasy była hitem wizja, jaką przedstawia, ten świat i pomysł, lecz w dzisiejszych czasach takie urbanfantasy nikogo już nie dziwi, ta książka jest wręcz bardzo przewidywalna. Mimo tego...

Orwell pisał, że do kontroli człowieka można wykorzystać to, czego się boi, Huxley uważał, że może do tego posłużyć to, co przynosi szczęście, a Lem zwraca uwagę, że wystarczy dać iluzję choćby w postaci chemicznego kopa. I oczywiście można „Kongres futurologiczny” czytać jako zabawną nowelkę o przygodach lekko naćpanego podróżnika-futurologa, ale tak naprawdę to opowieść filozoficzna o tym, czy prawda zawsze daje szczęście. Nie jest to więc lektura łatwa, tym bardziej, że nafaszerowana mnóstwem neologizmów, które autor wyrzucał z siebie z prędkością karabinu maszynowego, ale już czytelnik nie do końca tak szybko je przyswaja. Taka zabawa językiem budzi podziw, ale po dłuższym czasie również męczy. Jednak, mimo upływu czasu, treść rozważań Lema nadal jest aktualna, tym bardziej, że większość z nas ogromną ilość czasu spędza w rzeczywistości wirtualnej, gdzie o iluzję bardzo łatwo.

Orwell pisał, że do kontroli człowieka można wykorzystać to, czego się boi, Huxley uważał, że może do tego posłużyć to, co przynosi szczęście, a Lem zwraca uwagę, że wystarczy dać iluzję choćby w postaci chemicznego kopa. I oczywiście można „Kongres futurologiczny” czytać jako zabawną nowelkę o przygodach lekko naćpanego podróżnika-futurologa, ale tak naprawdę to opowieść...

Być może w latach, gdy książka pierwszy raz się ukazała, wywołała olbrzymie poruszenie. Jednak po przeszło 50 latach, z perspektywy 2024 roku, wizja świata nie była dla mnie rewolucyjna. Dlatego też nie oceniam tej książki pod tym kątem, a jedynie opiszę moje wrażenia z lektury i przyjemność z czytania.

A przyjemności niestety nie czułem.

Mamy tu do czynienia z „klasycznym Lemem”, (co, bynajmniej, nie było dla mnie zaletą),a zatem przez większość opowieści otrzymujemy opis świata, widzianego z perspektywy głównego bohatera, podobnie jak to ma miejsce w „Solaris” lub „Powrocie z gwiazd”. Nie ma tu zbyt wiele fabuły.

Jest za to dużo neologizmów, które już po krótkim czasie zaczęły mnie nużyć. Z jednej strony można docenić pomysłowość autora i kunszt z jakim bawi się słowem, jednak dla mnie te łamańce językowe niewiele wnosiły do treści i były w większości nielogiczne i niepotrzebne. Oczywiście może być i tak, że ten brak logiki w nadawaniu wszystkich tych nazw był zamierzony, ale nie zmienia to faktu, że strasznie się przez to męczyłem.

Dodam jeszcze, że przez cały czas miałem w tyle głowy, że przecież akcja rozgrywa się w Nowym Jorku, gdzie zgodnie z moją widzą obowiązującym językiem jest angielski, a nie polski (książka nie wskazuje, by miało być inaczej). Zaś wszystkie te słowne wygibasy bazowały na języku polskim.

Zwroty akcji mnie nie zaskoczyły, spodziewałem się ich, ale znów wrócę do tego, od czego zacząłem – „Kongres” wydano w 1971 r., a od tamtej pory powstało mnóstwo utworów, które czerpały z podobnego pomysłu. Trudno w tej sytuacji być zaskoczonym, więc nie uważam tego za minus.

Podsumowując po skończeniu lektury czuję ulgę, że to już koniec, że już nie muszę przez to brnąć. A nie mam nic przeciw książkom trudnym, a tym bardziej przeciw Lemowi (chociaż sam nie zaliczam się do grona jego fanatyków i może dlatego nie waham się ocenić nisko jego książki).

Być może w latach, gdy książka pierwszy raz się ukazała, wywołała olbrzymie poruszenie. Jednak po przeszło 50 latach, z perspektywy 2024 roku, wizja świata nie była dla mnie rewolucyjna. Dlatego też nie oceniam tej książki pod tym kątem, a jedynie opiszę moje wrażenia z lektury i przyjemność z czytania.

A przyjemności niestety nie czułem.

Mamy tu do czynienia z...