Kongres futurologiczny

Krótka, bardzo dickowska powieść. Bardzo dobra, chociaż zakończenie dopisane jakby na siłę, może to wpływ peerlowskiej władzy ludowej, a może Ijon sam uciekł Lemowi spod pióra. Tak czy inaczej, mimo pięćdziesięciu lat od jej wydania książka robi duże wrażenie, szczególnie początek, kiedy Ijon zostaje nagle wrzucony w rzeczywistość Costaricany, kiedy tytułowy kongres futurologiczny zamienia się w ostrą jazdę na gruzach pewnej chemokracji. Fantastyka socjologiczna w pełnej krasie. Z dzisiejszej perspektywy widać, jak Lem wykorzystał wydarzenia/klimat lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, by stworzyć zabawną opowieść o końcu świata człowieka w roku 2039. A więc tuż, tuż.

Krótka, bardzo dickowska powieść. Bardzo dobra, chociaż zakończenie dopisane jakby na siłę, może to wpływ peerlowskiej władzy ludowej, a może Ijon sam uciekł Lemowi spod pióra. Tak czy inaczej, mimo pięćdziesięciu lat od jej wydania książka robi duże wrażenie, szczególnie początek, kiedy Ijon zostaje nagle wrzucony w rzeczywistość Costaricany, kiedy tytułowy kongres...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze podejście do książek Lema i od razu szok. Początek był trudny i niezbyt wciągnął - aż na tyle że książkę odłożyłem na później. Drugie podejście było całkiem inne. Od wydarzeń na kongresie książka dosłownie mnie pochłonęła. A już sama wizja przyszłości tak mnie wciągnęła, że skończyłem czytać całość od razu. Wizja świata jest przerażająco prawdziwa! Dawno żadna wizja antyutopii mnie tak nie przeraziła - to jest tak bardzo możliwe i prawdopodobne, że zacząłem się zwyczajnie martwić. Oj, zostawiła ta książka ogromne wrażenie w mojej psychice. Widzę, że czas poznać więcej dzieł tego autora.

Moje pierwsze podejście do książek Lema i od razu szok. Początek był trudny i niezbyt wciągnął - aż na tyle że książkę odłożyłem na później. Drugie podejście było całkiem inne. Od wydarzeń na kongresie książka dosłownie mnie pochłonęła. A już sama wizja przyszłości tak mnie wciągnęła, że skończyłem czytać całość od razu. Wizja świata jest przerażająco prawdziwa! Dawno żadna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu Solaris spodziewałem się czegoś innego po Kongresie futurologicznym. Temat rewelacyjny, zwroty akcji również, zakończenie super, jednak to co się dzieje w środku - za dużo tam... wszystkiego. Książka warta przeczytania dla poruszanej tematyki i na szczęście nie czyta się jej długo, chociaż zachowując „konkrety” można by ją skrócić do świetnego i niemęczącego w środku opowiadania.

Po przeczytaniu Solaris spodziewałem się czegoś innego po Kongresie futurologicznym. Temat rewelacyjny, zwroty akcji również, zakończenie super, jednak to co się dzieje w środku - za dużo tam... wszystkiego. Książka warta przeczytania dla poruszanej tematyki i na szczęście nie czyta się jej długo, chociaż zachowując „konkrety” można by ją skrócić do świetnego i niemęczącego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli miałbym wybrać swoją ulubioną przygodę Ijona Tichego byłby to niewątpliwie "Kongres futurologiczny". Gdy po raz pierwszy ją przeczytałem długo zbierałem mózg z podłogi; doskonały pomysł (rzekłbym pozazmysłowy, ale wątku nie rozwinę, żeby nie było spoilera:), przerażająca wizja oraz najwyższej próby humor łączą się tu w perfekcyjne trio, które gra bez żadnej fałszywej nuty. Zdecydowanie polecam, nie tylko fanom Lema.

Jeśli miałbym wybrać swoją ulubioną przygodę Ijona Tichego byłby to niewątpliwie "Kongres futurologiczny". Gdy po raz pierwszy ją przeczytałem długo zbierałem mózg z podłogi; doskonały pomysł (rzekłbym pozazmysłowy, ale wątku nie rozwinę, żeby nie było spoilera:), przerażająca wizja oraz najwyższej próby humor łączą się tu w perfekcyjne trio, które gra bez żadnej fałszywej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Kongres…” czytałem jako appendix do „Dzienników gwiazdowych”, z którymi niedawno się zapoznałem. Tym razem Ijon Tichy nie eksplorował przestrzeni kosmicznej. Zamiast granic wszechświata, poznawał i poszerzał granice własnego wnętrza. O wyobraźni Lema można mówić w nieskończoność i w nieskończoność ją podziwiać. Dotyczy to także jego zdolności prognostycznych, umiejętności przewidywania zagrożeń cywilizacyjnych. W utworze napisanym w 1971 r. punktem wyjścia jest problem przeludnienia i sposoby jego rozwiązania. To oczywiście tylko pretekst do rozważań natury ogólniejszej, tj. filozoficznej. Mnie osobiście Lem interesuje właśnie jako filozof. Profesor Bogusław Wolniewicz radził, żeby w twórcy „Solaris” widzieć przede wszystkim myśliciela, dopiero później literata (też zresztą znakomitego). I ten punkt widzenia jest mi bliski.

W „Kongresie” przenosimy się do przyszłości zdominowanej przez technologie utrzymujące ludzi w złudzeniu, że to, co odczuwają i przeżywają jest rzeczywistością. Innymi słowy – istnieje mnóstwo wariantów rzeczywistości i jej percypowania, a każdy jest dostępny dzięki wyspecjalizowanym substancjom chemicznym („psychemia”). Lem porusza klasyczne kwestie epistemologii – Czym jest poznanie? Gdzie są jego granice? W jaki sposób poznajemy siebie i świat? Jak odróżnić to, co prawdziwe od tego, co pozorne i wyobrażone? A z perspektywy etycznej pyta: Czy można przed ludźmi ukrywać straszną prawdę (np. o końcu świata) w imię ich poczucia bezpieczeństwa i szczęścia (subiektywnego przecież)?

Pytania są stare jak filozofia, ale ujęcie bardzo oryginalne. Autor w wielu miejscach ww. kwestie uszczegóławia, rozpatruje i oświetla z różnych stron, mnoży pomysły, sugestie, rozwiązania. Drobiazgowo opisuje, jak ludzie funkcjonują w owym panchemicznym uniwersum, w tej utopii złudnego szczęścia, która w istocie jest antyutopią. Jak zwykle u Lema mamy do czynienia z erupcją słowotwórczą. Nagromadzenie neologizmów (nazw rozmaitych urządzeń, funkcji, właściwości) może przyprawiać o zawrót głowy. Jednych ten zabieg bawi czy nawet fascynuje, innych nieco nuży i rozprasza. Należę do drugiej grupy. Dwa określenia mi się jednak spodobały: „śnidło” – substancja wywołująca sny oraz „myśliwy” – plagiator cudzych pomysłów. „Myśliwy” nie jest, rzecz jasna, przykładem neologizmu, a możliwej transformacji semantycznej.

Przytaczam z "Kongresu..." kilka myśli i cytatów godnych (jak sądzę) zapamiętania:

1) „Odczuwałem tak potężny ładunek imperatywu kategorycznego, że muchy bym nie ukrzywdził”.
2) „Człowiek potrafi owładnąć tym tylko, co może pojąć, a pojąć z kolei może jedynie to, co się da wysłowić. Niewysłowione jest niepojęte".
3) „Ludziom nie wystarczy być szczęśliwymi, trzeba jeszcze, by inni byli nieszczęśliwi”.
4) „Marzenia zawsze wygrają z rzeczywistością, jeśli im się na to pozwoli”.
5) „Podróże nie kuszą, kiedy nie ma z nich dokąd wrócić”.
6) „Czekałem aż rzeczywistość złuszczy z siebie kolejną warstwę”.
7) „Jeżeli nie można odmienić prawdy, trzeba ją zasłonić”.

„Kongres…” czytałem jako appendix do „Dzienników gwiazdowych”, z którymi niedawno się zapoznałem. Tym razem Ijon Tichy nie eksplorował przestrzeni kosmicznej. Zamiast granic wszechświata, poznawał i poszerzał granice własnego wnętrza. O wyobraźni Lema można mówić w nieskończoność i w nieskończoność ją podziwiać. Dotyczy to także jego zdolności prognostycznych, umiejętności...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku nieco trudna w lekturze (a momentami wręcz irytująca), ale ostatecznie trzeba powiedzieć, że jest to kamień milowy nie tylko dla science fiction (tak literatury, jak i kina, dość powiedzieć, że "Matrix" jest w jakiejś mierze bazowany na "Kongresie"), ale także dla myślenia o cywilizacji człowieka w ogóle. Jedna z najcenniejszych książek w dorobku Lema.

Na początku nieco trudna w lekturze (a momentami wręcz irytująca), ale ostatecznie trzeba powiedzieć, że jest to kamień milowy nie tylko dla science fiction (tak literatury, jak i kina, dość powiedzieć, że "Matrix" jest w jakiejś mierze bazowany na "Kongresie"), ale także dla myślenia o cywilizacji człowieka w ogóle. Jedna z najcenniejszych książek w dorobku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powalilo mnie. Bedac z zamilowania czytelnikiem Lema od lat, Kongres umknal mi pomimo iz wiekszosc tego co napisal czytalem juz kilka razy. Kongres w swej pierwszej czesci wydal mi sie Lemowy ale plaski, jakis odrecznie pisany, jakby zlepiony plytko i bez wyraznego przeznaczenia. Lecz w drugiej czesci pan Stanislaw rzuca w nas kulami swego tegiego umyslu w kazdym fragmencie, a kazda nieco dluzsza mysl moglaby stanowic osnowe nowej powiesci. Na pewno doglebnie porusza, otwiera i niepokoi, nie pozwala przejsc obojetnie.
Ps. Swietne poslowie p. Jerzego Jastrzebskiego.

Powalilo mnie. Bedac z zamilowania czytelnikiem Lema od lat, Kongres umknal mi pomimo iz wiekszosc tego co napisal czytalem juz kilka razy. Kongres w swej pierwszej czesci wydal mi sie Lemowy ale plaski, jakis odrecznie pisany, jakby zlepiony plytko i bez wyraznego przeznaczenia. Lecz w drugiej czesci pan Stanislaw rzuca w nas kulami swego tegiego umyslu w kazdym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku rechotałem jak mała pijana żabka, potem ze śmiechu już nic nie zostało, ale pod koniec znów się uśmiechnąłem :)

Na początku rechotałem jak mała pijana żabka, potem ze śmiechu już nic nie zostało, ale pod koniec znów się uśmiechnąłem :)

Pokaż mimo to

Lepsze niż Black Mirror

Lepsze niż Black Mirror

Pokaż mimo to

Co tu dużo mówić - Lem w pełnej krasie. Arcydzieło.

Co tu dużo mówić - Lem w pełnej krasie. Arcydzieło.

Pokaż mimo to