„Gaza była taka, do jakiej przywykłem: zamknięta jak okładka książki, zwinięta sama w sobotę, jak pęknięta muszla wyrzucona falą na piaszczysty brzeg, w pobliżu rzeźni. Taka była Gaza; bardziej zduszona niż oddech śpiącego, któremu przyśniła się zmora. Jej ciasne zaułki pełne specjalnego zapachu, zapachu klęski i nędzy, domy z wystającymi balkonami…Taka jest Gaza. Lecz czym są te dziwne, nieokreślone czasy, które ciągną człowieka do domu, rodziny i wspomnień, tak jak źródło przyciąga zbłąkane stado dzikich kóz. Nie wiem.”

Ten fragment bolał. Każde z tych niewielkich opowiadań rozdziera na inne sposoby. Zbiór otwiera opowieść o chłopcu, który pragnie zatrzymać szczygła w klatce, wiedząc jak bardzo ptak pragnie swojej wolności. Choć analogia do uciśnionego narodu jest oczywista, to język niepokoju i niewoli, jakim posługuje się Kanafani czyni tę książkę niezapomnianą. Świat w każdym z opowiadań prezentowany jest przez narratorów o różnej wrażliwości, ale wszystkie je łączy los tułaczki, życia na obczyźnie narodu palestyńskiego, przeplatane smutkiem, a niekiedy okrucieństwem.

Samego autora nie ominął okrutny los tego nieustannego konfliktu - zginął w zamachu bombowym wraz z jednym ze swoich dzieci, czego szczegółów i działalności autora dowiadujemy się z posłowia autorstwa wdowy po Kanafanim.

Lektura obowiązkowa, jak się okazuje, mrocznie aktualna, jak i prorocza.

„Gaza była taka, do jakiej przywykłem: zamknięta jak okładka książki, zwinięta sama w sobotę, jak pęknięta muszla wyrzucona falą na piaszczysty brzeg, w pobliżu rzeźni. Taka była Gaza; bardziej zduszona niż oddech śpiącego, któremu przyśniła się zmora. Jej ciasne zaułki pełne specjalnego zapachu, zapachu klęski i nędzy, domy z wystającymi balkonami…Taka jest Gaza. Lecz czym...

Ta książka to zbiór palestyńskiego pisarza, kontrowersyjnego, bo zaangażowanego jako rzecznik prasowy Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, który zginął w zamachu bombowym, na emigracji w Bejrucie wraz z siostrzenicą. Był to izraelski odwet za jedną z terrorystycznych akcji organizacji, którą wspierał swoim piórem.
Gdy czytałem te opowiadania sytuacja wyglądała inaczej niż teraz gdy piszę te słowa. Ziemia Izraela i Palestyny znów spływa krwią. W tej perspektywie opowiadania wydają się tym bardziej aktualne, bo wiele w nich przyjrzeniu się sytuacji pojedynczych ludzi, dotkniętych przemocą, emigracją, brakiem swojego państwa, spokojnego domu, albo doświadczonych po prostu skrajną biedą. Te krótkie, często kilkustronicowe teksty, oparte niemal zawsze na jednym pomyśle, raz wyrazistym politycznie, zabierającym głos w konflikcie, innym razem dotyczącym problemów czy smutków zwykłego życia były dla mnie zaskakująco ciekawe. Prosta narracja, prostota języka, tak użyta, że opowiadania robią wrażenia, chwytają za serce, że można odczuć przez chwilę smutek i tragedię ludzi, bądź ich problemy. Czasem jest to tekst lżejszy, ot opowieść o mężczyźnie próbującym rozmawiać z narzeczoną i dotychczasową kochanką o zakończeniu związku, innym razem relacja nauczyciela, który zderza się z losem skrajnie ubogiego ucznia, sprzedającego drobne towary, żeby zarobić na życie.
Co istotne nie ma w nich nienawiści, nie ma jakiejś propagandy wojennej, a teksty chwilami próbują delikatnie sięgać po jakieś symboliczne obrazy, dalekie skojarzenia prowadzące do tęsknoty za domem, do tragedii niezrozumienia, wypędzenia. To prosty obraz przez który przebija apel o człowieczeństwo. Nie wiem jak bardzo w swojej publicystyce autor był równie wyważony, ale oceniając jego prozę, potrafił w bardzo ludzki sposób pokazać rodaków i ich tragiczny los.

Ta książka to zbiór palestyńskiego pisarza, kontrowersyjnego, bo zaangażowanego jako rzecznik prasowy Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, który zginął w zamachu bombowym, na emigracji w Bejrucie wraz z siostrzenicą. Był to izraelski odwet za jedną z terrorystycznych akcji organizacji, którą wspierał swoim piórem.
Gdy czytałem te opowiadania sytuacja wyglądała inaczej niż...

Niesamowite, że w tak krótkich, kilkustronicowych opowiadaniach, może zawierać się tyle treści, a przede wszystkim portretów postaci. Każda opowieść to mała perełka. Trochę realizmu magicznego, dużo realizmu jako takiego...

Niesamowite, że w tak krótkich, kilkustronicowych opowiadaniach, może zawierać się tyle treści, a przede wszystkim portretów postaci. Każda opowieść to mała perełka. Trochę realizmu magicznego, dużo realizmu jako takiego...

Mam ogromny sentyment do tych opowiadań.

Mam ogromny sentyment do tych opowiadań.

bardzo mnie ta książka zaskoczyła. nie spodziewałam się tak dobrych, mocnych, surrealistycznych opowiadań napisanych przez faceta, którego kojarzymy (kto kojarzy ten kojarzy) głównie przez pryzmat jego działalności politycznej i dziennikarskiej. świetne opowiadania, dające wiele do myślenia, a gdy ktoś wie coś więcej na temat Palestyny, tym łatwiej się czyta i tym ciekawsze czytanie. dlatego polecam zgłębić biografię Ghassana i również sięgnąć po jego inne utwory.

bardzo mnie ta książka zaskoczyła. nie spodziewałam się tak dobrych, mocnych, surrealistycznych opowiadań napisanych przez faceta, którego kojarzymy (kto kojarzy ten kojarzy) głównie przez pryzmat jego działalności politycznej i dziennikarskiej. świetne opowiadania, dające wiele do myślenia, a gdy ktoś wie coś więcej na temat Palestyny, tym łatwiej się czyta i tym ciekawsze...

Gorąco polecam.

Gorąco polecam.