Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłoby przynajmniej o dwie gwiazdki więcej, gdyby nie to, że autor nie może się powstrzymać od wymienienia wszystkich nazw ulic, które mija w trakcie swoich wędrówek.

Zanim więc dojdziemy do naprawdę ciekawych treści (a jest ich całkiem sporo), to musimy przebijać się przez nic niewnoszące i nic niemówiące akapity i strony, które w większości przypominają spis Dublińskich ulic i kwartałów. Może gdyby w książce była jeszcze załączona mapa z zaznaczonymi wędrówkami pana Whitneya... ale mapy nie ma żadnej. A szkoda, bo dobrych tematów jest tu sporo. Dublińska kanalizacja, patodeweloperka, kult Joyce'a, zmiany w mieście, bieda i bogactwo, transport publiczny.

Dla irlandzkich/dublińskich zapaleńców mogę polecić. Jeśli chcecie sobie po prostu poczytać o Dublinie, to zastanówcie się dwa razy.

Byłoby przynajmniej o dwie gwiazdki więcej, gdyby nie to, że autor nie może się powstrzymać od wymienienia wszystkich nazw ulic, które mija w trakcie swoich wędrówek.

Zanim więc dojdziemy do naprawdę ciekawych treści (a jest ich całkiem sporo), to musimy przebijać się przez nic niewnoszące i nic niemówiące akapity i strony, które w większości przypominają spis Dublińskich...

W końcu coś świeżego w tym polskim, literackim grajdole! Nowa Huta, Miasto-Potwór pożerające przestrzeń i ludzkość. Domagające się ofiar z ziemi, ludzkich ciał i umysłów. Budujące się od zera miasto jest nie tylko tłem dla przewijających się historii, ale jednym z bohaterów, który w każdym z opowiadań ma do odegrania swoją rolę.

Reszta osób, które próbują żyć pomiędzy stale rozbudowującymi się halami kombinatu, to ludzie, którzy swoje życie oddali Bogowi Maszyny i Rozwoju. Ludzie żyjący pod dyktando 3 zmian, z jednej strony nienawidzący swojej niewoli. Z robotniczego poszarzałego tłumu wyłaniają się jednak jednostki, które nie do końca do niego pasują. Wyróżniają się a to fizjonomia, a to swoimi umiejętnościami, lub ich brakiem. I to właśnie one stają na nowohuckiej scenie w pierwszoplanowych rolach.

Łapczyńska próbuje nam pokazać co by się stało, gdyby nowo powstałe miasta też miały swoje baśnie i legendy. Jaki byłby ich temat i czemu miałyby one służyć. I wg mnie jej się to udaje. Połączenie socrealistycznego sztafażu i baśniowego, może nawet mitycznego prowadzenia fabuły robi wrażenie i sprawia, że nawet w najdziwniejsze historię da się/chce się uwierzyć.

Nie liczcie na lekką i przyjemną lekturę. Nie liczcie na dobre zakończenia, nie liczcie na moralne wsparcie płynące z książki. Jedyne czego możecie być pewni to to, że w trakcie czytania przejrzycie, że wszyscy jesteśmy niewolnikami tego, czy innego kombinatu.

W końcu coś świeżego w tym polskim, literackim grajdole! Nowa Huta, Miasto-Potwór pożerające przestrzeń i ludzkość. Domagające się ofiar z ziemi, ludzkich ciał i umysłów. Budujące się od zera miasto jest nie tylko tłem dla przewijających się historii, ale jednym z bohaterów, który w każdym z opowiadań ma do odegrania swoją rolę.

Reszta osób, które próbują żyć pomiędzy...

Ciężka sprawa z tą oceną, bo książka jest sympatyczna, dobrze się ją czyta, mocno zakorzeniona w źródłach, opisuje mniej znany w Polsce temat osadnictwa centralnego. Jak zwykle ładnie wydana.
Ale...
jak na laureata Nagrody Pulitzera, autor zaskakująco mało krytycznie podchodzi do tekstów źródłowych, bo jeśli się nie przesieje informacji zawartych w książce przez grube sito rzeczywistości, to wychodzi na to, że w Stanach mieszkali jacyś nadludzie. Mili, uprzejmi, pracowici, znający się na wszystkim, sympatyczni wobec rdzennych mieszkańców i kochający przyrodę. A przecież fakty historyczne mówią zgoła co innego. Wcześni osadnicy amerykańscy nie byli aniołkami, nie byli też krwiożerczymi potworami, ale z lektury Pionierów wynika, że skolonizowanie Ohio, to najlepsza rzecz, jaka przydarzyła się temu skrawkowi ziemi. Ah well.
Ta apoteoza amerykańskiego mitu założycielskiego jest trochę prostowana przez rozdział, w którym mieszkańcy są opisywani przez zagranicznych pisarzy, ale po 300 stronach samych pozytywnych informacji, może to doprowadzić do lekkiego mindfu**u.

Do mętliku może doprowadzić również okładka. Nie wiem, czy projektantka przeczytała wcześniej treść książki, albo czy wydawnictwo z nią o niej rozmawiało, ale zarówno pionierskie wozy, jak i plemiona wielkich równin, które możemy na okładce zobaczyć, z historią zasiedlania Ohio nie mają zbyt wiele wspólnego. Ja wiem, że to trafia bardziej do wyobraźni potencjalnego czytelnika, bo właśnie te obrazy kojarzymy z filmów, ale po literaturze faktu (i po Wydawnictwie Poznańskim) spodziewałbym się jednak trochę większej rzetelności.

Podsumowując: ciekawa i dobrze napisana. Niestety ktoś kto nie czytał wcześniej innych pozycji, bardziej rzetelnie opisujących dość brutalną, nikczemną i krwawą historię Stanów Zjednoczonych, może wpaść w sidła pięknych obrazów amerykańskiej cywilizacji. Dlatego lepiej uzbroić się najpierw w bardziej złożone lektury. Poza tym jest ok.

Ciężka sprawa z tą oceną, bo książka jest sympatyczna, dobrze się ją czyta, mocno zakorzeniona w źródłach, opisuje mniej znany w Polsce temat osadnictwa centralnego. Jak zwykle ładnie wydana.
Ale...
jak na laureata Nagrody Pulitzera, autor zaskakująco mało krytycznie podchodzi do tekstów źródłowych, bo jeśli się nie przesieje informacji zawartych w książce przez grube sito...