Mesjasz Diuny

Mistrzostwo najwyższej klasy, pierwowzór i szkoła pokory dla wszystkich, którzy zabrali się za gatunek po nim. Dalej jestem zakochana w głównym bohaterze trwożną fascynacją. I dalej urzeka mnie Litania przeciw Strachowi.

Mistrzostwo najwyższej klasy, pierwowzór i szkoła pokory dla wszystkich, którzy zabrali się za gatunek po nim. Dalej jestem zakochana w głównym bohaterze trwożną fascynacją. I dalej urzeka mnie Litania przeciw Strachowi.

Podobała mi się mniej niż pierwszy tom. Jako że świat już znam to łatwiej mi się było wgryźć w książkę. Jednak nie spodziewałam się takiego przeskoku czasowego między tomami. co do samej fabuły to dość długo się rozkręca i mamy dużo mniej wątków poruszonych niż w poprzedniej części. Przyśpiesza pod koniec, jakieś ostatnie 10 stron, aby zostawić nas na końcu z niewiadomą. Dalej mamy trochę polityki, jednak już dużo mniej niż w Diunie. Generalnie średniaczek i trochę się męczyłam, czytając ją.

Podobała mi się mniej niż pierwszy tom. Jako że świat już znam to łatwiej mi się było wgryźć w książkę. Jednak nie spodziewałam się takiego przeskoku czasowego między tomami. co do samej fabuły to dość długo się rozkręca i mamy dużo mniej wątków poruszonych niż w poprzedniej części. Przyśpiesza pod koniec, jakieś ostatnie 10 stron, aby zostawić nas na końcu z niewiadomą....

Z perspektywy czasu nie uważam, że jest tak dobra jak podczas pierwszego czytania, jednak doceniam wątek Paula. Genialna kontynuacja wątków mesjańskich z pierwszej książki. Reszta fabuły jednak nie jest tak dobra.

Z perspektywy czasu nie uważam, że jest tak dobra jak podczas pierwszego czytania, jednak doceniam wątek Paula. Genialna kontynuacja wątków mesjańskich z pierwszej książki. Reszta fabuły jednak nie jest tak dobra.

Muad'Dib, Paul Atryda, jest u szczytu władzy. Jest imperatorem, czczonym jak Bóg. Oczywiście, nie wszyscy są z tego powodu zadowoleni. Przedstawiciele starego porządku gromadzą się, intrygują i obmyślają zamach. I o tym właśnie jest ten tom.

Kroniki Diuny klasyką fantasy są i nikt im tego nie odbierze, natomiast tę książkę czyta się bardzo opornie. Język trudny, masa nazw własnych (z tyłu książki jest słowniczek), więc trzeba się skupić. Ponadto Paul i Alia są permamentnie na melanżu. Żyją wizjami przyszłości, w których łatwo się zgubić. Pierwszy tom był prostszy w odbiorze. Tu jest masa jasnowidzów i wyznawców dziwnych filozofii.

Muad'Dib, Paul Atryda, jest u szczytu władzy. Jest imperatorem, czczonym jak Bóg. Oczywiście, nie wszyscy są z tego powodu zadowoleni. Przedstawiciele starego porządku gromadzą się, intrygują i obmyślają zamach. I o tym właśnie jest ten tom.

Kroniki Diuny klasyką fantasy są i nikt im tego nie odbierze, natomiast tę książkę czyta się bardzo opornie. Język trudny, masa nazw...

Drugi tom rozpoczyna się dwanaście lat po finale poprzedniego. Przez ten czas sporo się pozmieniało. Paul Muad’Dib dokonał swojej zemsty na Baronie Vladimirze Harkonnenie, przejął imperialny tron, poślubił księżniczkę Irulanę, a Arrakis – nazywana również Diuną – została stolicą wszechświata. Poza tym święta wojna nowego władcy przetoczyła się przez dziesiątki planet, a Alia (siostra Muad’Diba) przejęła stery nowej religii. Arrakis także uległa przeobrażeniu. Niegdyś niegościnna planeta staje się przyjaznym miejscem, znajduje się na niej woda, więc różne formy życia coraz przychylniej patrzą w jej stronę, a jednocześnie zachowała swój pierwotny zabójczy charakter.
Z całą pewnością jest to powieść inna od „Diuny”, która opowiadała o walce i dążeniu do zdobycia władzy. Drugi tom cyklu mówi o tym, że zdobycie tronu to nie wszystko. Należy go jeszcze utrzymać, a miejsce wrogów znanych z pola bitwy zajmują osobnicy spiskujący w pałacowych zakamarkach. Herbert ukazuje, że intrygi mogą być groźniejsze od oręża stosowanego w czasie wojny. Spiskowcy nie ograniczają się do metod znanych z kart historii, czyli sztyletu zamachowcy. Nie ma potrzeby zabijania władcy skoro dzięki umieszczeniu w jego otoczeniu odpowiednich osób, można w dyskretny sposób wpływać na podejmowane przez niego decyzje. Przerażające jest to, jak wiele jest metod mogących wpływać na postępowanie jednostki. Konspiratorzy nie cofną się przed niczym.
Drugi tom „Kronik Diuny” napisany jest, można powiedzieć, typowym dla Franka Herberta stylem. Przede wszystkim sporo tu refleksji i dywagacji nad ludzkim życiem. Autor zgrabnie przemyca swoje rozmyślania w treść książki, wkłada je w usta i myśli bohaterów. Herbert zrezygnował jednak z czegoś, za co pokochałam „Diunę” – opisów fauny i flory pustynnej planety – co pozostawiło u mnie spory niedosyt. Dlatego nie była to moja ostatnia wizyta na Arrakis.

Drugi tom rozpoczyna się dwanaście lat po finale poprzedniego. Przez ten czas sporo się pozmieniało. Paul Muad’Dib dokonał swojej zemsty na Baronie Vladimirze Harkonnenie, przejął imperialny tron, poślubił księżniczkę Irulanę, a Arrakis – nazywana również Diuną – została stolicą wszechświata. Poza tym święta wojna nowego władcy przetoczyła się przez dziesiątki planet, a...

Mesjasz Diuny>Diuna

Diuna trochę przydługa. Mesjasz Diuny w sam raz. Zdecydowanie mniej ekspozycji.

Mesjasz Diuny>Diuna

Diuna trochę przydługa. Mesjasz Diuny w sam raz. Zdecydowanie mniej ekspozycji.

Świetna kontynuacja. Świat Diuny był w odczuciu ogromy i przepełniony mistyką jednak w opisie sam w sobie dość pusty. To tutaj dowiadujemy się więcej o Gildii czy innych wielkich stronnictwach. Efektach Wielkiego Dżihadu i kolejnych spiskach. Świat ten jest okrutny oraz brutalny i jest taki dla wszystkich. Nie ważne czy jesteś zwykłym żołdakiem czy Kwisatz Haderah. Jednak mimo to jest za krótka.

Świetna kontynuacja. Świat Diuny był w odczuciu ogromy i przepełniony mistyką jednak w opisie sam w sobie dość pusty. To tutaj dowiadujemy się więcej o Gildii czy innych wielkich stronnictwach. Efektach Wielkiego Dżihadu i kolejnych spiskach. Świat ten jest okrutny oraz brutalny i jest taki dla wszystkich. Nie ważne czy jesteś zwykłym żołdakiem czy Kwisatz Haderah. Jednak...

Tom drugi „Kronik Diuny” opiera się na rywalizacji polityki zwycięskiego dżihadu z planem eugenicznego przewrotu. Tym razem Herbert długo trzyma akcję w blokach startowych, sypiąc czasem przyprawowym piaskiem po oczach. Powieść nie traci o dziwo przy tym wiele na jakości, nawet mimo wyraźnie odchudzonej fabuły. Pewien problem stanowi jedynie kulejący gdzieniegdzie związek przyczynowo-skutkowy po przeskoku czasowym. W mojej prywatnej rywalizacji "Diuny" z "Fundacją" jest więc już 2-0 i mecz pod pełną kontrolą starego Franka.

Tom drugi „Kronik Diuny” opiera się na rywalizacji polityki zwycięskiego dżihadu z planem eugenicznego przewrotu. Tym razem Herbert długo trzyma akcję w blokach startowych, sypiąc czasem przyprawowym piaskiem po oczach. Powieść nie traci o dziwo przy tym wiele na jakości, nawet mimo wyraźnie odchudzonej fabuły. Pewien problem stanowi jedynie kulejący gdzieniegdzie związek...

Pierwsza część lepsza.

Pierwsza część lepsza.

O wiele krótsza od poprzedniczki, natomiast o wiele bardziej się dłużyła. Zastanawiam się coraz bardziej, czy pierwsza część nie spodobała mi się tak bardzo ze względu na to, że miałem w wyobraźni odniesienia do filmu, co powodowało lepsze uporządkowanie fabuły w głowie i większą przyjemność z czytania, Tutaj momentami gubiłem się w linii fabularnej, niektóre wątki wydawały mi się zbędne i trochę przesilone. Jednak całość spięta w klamrę jest nadal solidnym tworem, świat przedstawiony nadal odurza i uzależnia, a Arrakis powoduje w czytelniku złudne wrażenie "przytulnego" miejsca - jako część serii jak najbardziej do przeczytania, jednak mając w planach przeczytać dzieło jako "singiel" lub jakimś trafem od tej części rozpocząć swoją przygodę z Pustynną Planetą... odradzałbym.

O wiele krótsza od poprzedniczki, natomiast o wiele bardziej się dłużyła. Zastanawiam się coraz bardziej, czy pierwsza część nie spodobała mi się tak bardzo ze względu na to, że miałem w wyobraźni odniesienia do filmu, co powodowało lepsze uporządkowanie fabuły w głowie i większą przyjemność z czytania, Tutaj momentami gubiłem się w linii fabularnej, niektóre wątki wydawały...