Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Beksińskiego seniora znałam przede wszystkim z jego obrazów, które często ukazywały się w miesięczniku Fantastyka w latach 80 i 90. Uwielbiałam je, ich klimat trafiał do mnie prawdopodobnie z powodu dość mrocznego własnego charakteru. O autorze nie wiedziałam nic i nieszczególnie mnie biografia jego interesowała. Do pozycji pani Grzebałkowskiej podchodziłam z letnimi emocjami, nie spodziewając się czegoś szczególnego. A tu niespodzianka. Podoba mi się forma tej biografi, gdzie położony jest przede wszystkim nacisk na źródła. Dostajemy wklejone rzeczywiste wypowiedzi obu panów Beksińskich oraz ich znajomych. To powoduje, że możemy wejść bardziej w ich świat a nie podążać za interpretacją biografistki. Okazuje się, że Zdzisław Beksiński był normalnym, pogodnym, otwartym człowiekiem. Co dziwi gdy przyglądamy się jego obrazom. Wzbudził we mnie sympatię od razu. Z synem trochę gorzej, a ich wzajemne relacje były naprawdę trudne. Polecam tę książkę bo trudno znaleźć pozycję, która w tak prosty sposób potrafi wzbudzić tyle emocji. Ja zakończyłam ją ze ściśniętym sercem. Będę pamiętać o panach Beksińskich, a przynajmniej jeden obraz (a raczej reprodukcja) zawiśnie na ścianie mojego domu.

Beksińskiego seniora znałam przede wszystkim z jego obrazów, które często ukazywały się w miesięczniku Fantastyka w latach 80 i 90. Uwielbiałam je, ich klimat trafiał do mnie prawdopodobnie z powodu dość mrocznego własnego charakteru. O autorze nie wiedziałam nic i nieszczególnie mnie biografia jego interesowała. Do pozycji pani Grzebałkowskiej podchodziłam z letnimi...