Miałam nadzieję, że z książki Grzesiuk: Król życia dowiem się więcej na temat tego, jakim człowiekiem był autor Boso, ale w ostrogach. I owszem, Janiszewskiemu dość dobrze udaje się dopełnić wizerunek czerniakowskiego łobuza. Tylko dopełnić, bo jeśli ktoś czytał, którąś z jego książek, to na ich podstawie mógł dość dobrze wywnioskować jaki Grzesiuk był.

Natomiast można się dowiedzieć więcej o jego bliskich. Janiszewski cytuje także kilka niepublikowanych wcześniej tekstów, krótkich opowiadań, niektóre cytaty z wywiadów. Znajduje się tu też wiele ciekawostek z jego życia.

🪕 Chuligan o dobry sercu

Grzesiuk był chuliganem, ale przynajmniej nigdy tego nie ukrywał. Porywczy, skrajny w osądach, można było go obrazić nawet drobiazgiem. Niezwykle uparty i wymagający od najbliższych posłuszeństwa. Ale nie bił żony i dzieci, czego nie można powiedzieć o niektórych późniejszych polskich bardach. Z drugiej strony wrażliwy, oddany przyjaciel, kochający mąż i ojciec. Choć wybrzmiewa też w tej biografii jego wieczna nieobecność dla swojej rodziny. Był głównie dla innych.

Sam pisarz, postać kontrowersyjna, nie jest jedynym bohaterem książki Grzesiuk: Król życia. Drugim bohaterem jest sama Warszawa. Ciekawe okazuje się osadzenie go w przed i powojennej stolicy. Kontekst świata w jakim żył uzupełnia jego charakter. To nie były łatwe czasy, to nie był łatwy człowiek. Wychowany na ulicy, w niebezpiecznej dzielnicy, pisał o tym jak było. Był przeczulony na punkcie prawdy.

🪕 Kiedyś i dzisiaj

Mam ogromną ochotę sięgnąć jeszcze raz po trzy książki Grzesiuka. Kiedyś już je czytałam i bardzo mi się podobały. Nie wiem, czy moja dzisiejsza wrażliwość nie zmieni mi ich odbioru. Być może. A jednak czy to, że dzisiaj przeczytam jego wspomnienia jeszcze raz i być może będę zażenowana chuligaństwem, to przecież nie zmieni to przeszłości. Taka była Warszawa na Czerniakowie jeszcze kilkadziesiąt lat temu.

Janiszewski pisze też ciekawie o rynku wydawniczym w Polsce w latach pięćdziesiątych. Jakie były nakłady, albo jak wyglądał proces wydawniczy. Ważne jest też to, że Grzesiuk sam siebie określał jako półanalfabetę, przynajmniej na początku. Później się nauczył, ale do końca życia popełniał sporo błędów. A jednak mimo wszystko wydał trzy książki, przy wielkim wsparciu redaktorów, którzy widzieli w nim nieoszlifowany diament.

🪕 Autenyk

Dla jednych Grzesiuk był unikalnym źródłem chuligańskich wspomnień z biedniejszych dzielnic Warszawy. Dla innych człowiekiem na wskroś autentycznym, nie wstydzącym się tego kim był, czy skąd pochodzi. Śpiewając fałszował, ale chwytał za serce. Był szczery i pozytywny.

Pozostawił po sobie wyjątkowe wspomnienia z lat przeżytych w obozach koncentracyjnych, które “opowiadał tak samo, jakby gadał przy wódce”. Historie Grzesiuka są “pozbawione mgiełki romantyczno-patriotycznej”. “Nie miał ambicji literackich, ale miał ambicję pokazania prawdy”. Niezwykle ciekawa postać, na pewno warta zainteresowania. Książka może nie idealna, ale na pewno nie strata czasu.

Miałam nadzieję, że z książki Grzesiuk: Król życia dowiem się więcej na temat tego, jakim człowiekiem był autor Boso, ale w ostrogach. I owszem, Janiszewskiemu dość dobrze udaje się dopełnić wizerunek czerniakowskiego łobuza. Tylko dopełnić, bo jeśli ktoś czytał, którąś z jego książek, to na ich podstawie mógł dość dobrze wywnioskować jaki Grzesiuk był.

Natomiast można się...

Cudowna książka, jeszcze bardziej wspaniały człowiek.
Gdy wyszła ta pozycja, pomyślałem: po co mi ona, przeczytałem całą trylogię Grzesiuka i to trzy razy, więc chyba wszystko o nim wiem... W jakim byłem błędzie! Nie dość , że tu dużo więcej informacji o nim to również dosyć sporo zdjęć, oraz kilka opowiadań, wcześniej nie publikowanych.
Jeśli lubisz choć trochę Grzesiuka - musisz to przeczytać! - to napisałem 7 lat temu, gdy przeczytałem książkę po raz pierwszy. Niewiele się zmieniło, za drugim razem też bardzo się podobała.

Cudowna książka, jeszcze bardziej wspaniały człowiek.
Gdy wyszła ta pozycja, pomyślałem: po co mi ona, przeczytałem całą trylogię Grzesiuka i to trzy razy, więc chyba wszystko o nim wiem... W jakim byłem błędzie! Nie dość , że tu dużo więcej informacji o nim to również dosyć sporo zdjęć, oraz kilka opowiadań, wcześniej nie publikowanych.
Jeśli lubisz choć trochę Grzesiuka -...

Wysłuchałam z uwagą, audiobook urozmaicony piosenkami Grzesiuka, powinno być bardzo dobrze. Nie było.
Odnoszę wrażenie, że sympatia autora do bohatera biografii a co za tym idzie - brak krytycyzmu, zubożyła książkę.
Nie rozbawiła mnie scena z zupą pomidorową, reszta szczegółów (tych opisanych i tych domyślnych) też mnie nie zachwyca.
Beztroska i umiłowanie wolności - własnej. Z przynależnością do organizacji też mam problem. Konspiracja - to przynależność, partia - to przynależność, wg Grzesiuka ograniczenie wolności.
Ci znajomi opowiadający o Czesławie Grzesiuk , ten protekcjonalny ton, ot, kobiecina nie dorównująca intelektem mężowi. To ona "trzymała" dom i rodzinę, to ona, zależna finansowo od męża (konserwatywny socjalista, hmmmmmm) wychowała dzieci i troszczyła się o Stanisława.
Kolesie od kieliszka nie szanowali Czesławy, oni mieli do niej szacuneczek bo była żoną kumpla.
Znam i lubię repertuar Grzesiuka, czytałam trylogię , ale jego samego chyba bym nie polubiła mimo najszczerszych chęci.
Z innych zastrzeżeń: pisanie o więźniach "obozowicze" to jednak przesada. No i dlaczego nikt nie zwrócił lektorowi uwagi na wymowę Gusen, czyta to jakoś tak z angielska "Gizen".

Wysłuchałam z uwagą, audiobook urozmaicony piosenkami Grzesiuka, powinno być bardzo dobrze. Nie było.
Odnoszę wrażenie, że sympatia autora do bohatera biografii a co za tym idzie - brak krytycyzmu, zubożyła książkę.
Nie rozbawiła mnie scena z zupą pomidorową, reszta szczegółów (tych opisanych i tych domyślnych) też mnie nie zachwyca.
Beztroska i umiłowanie wolności -...

Jestem tuż po lekturze książki i jeszcze nie mogę uwierzyć, iż autor był takim niegrzecznym chłopcem. Czyta się to jednym tchem, napisana ze swadą, humorem i wielką szczerością. Tragizm pokolenia i jednostki jest tu bardzo widoczny, jednak nie zasłania całkowicie życia z jego złymi i dobrymi chwilami.

Jestem tuż po lekturze książki i jeszcze nie mogę uwierzyć, iż autor był takim niegrzecznym chłopcem. Czyta się to jednym tchem, napisana ze swadą, humorem i wielką szczerością. Tragizm pokolenia i jednostki jest tu bardzo widoczny, jednak nie zasłania całkowicie życia z jego złymi i dobrymi chwilami.

Ballada o Staśku z Czerniakowa

Stanisław Grzesiuk jest jedną z najbarwniejszych postaci Warszawy dwudziestego wieku. Zadziorny, autentyczny, ukształtowany przez swoją dzielnicę człowiek o niesamowitej zdolności snucia opowieści doczekał się swojej biografii – i to nie byle jakiej.

Losy Grzesiuka większość czytelników może kojarzyć z jego książek. "Pięć lat kacetu" opisywała jego obozowe przeżycia, "Boso, ale w ostrogach" życie w przedwojennej Warszawie a "Na marginesie życia" wykluczenie osób chorych na gruźlicę oraz zmagania z chorobą. Z każdej z tych pozycji (choć z ostatniej najmniej) tchnie optymizmem i pogodą ducha. Grzesiuk z urokiem warszawskiego cwaniaczka potrafi bawić czytelników do łez, odbiera dramatycznym wydarzeniom patos oraz dzieli się ciekawymi spostrzeżeniami i przemyśleniami na temat otaczającej go rzeczywistości.

Bartosz Janiszewski w biografii konfrontuje się z tekstami Grzesiuka, uzupełniając je o relacje innych świadków, rozbudowanie tła oraz liczne fotografie. Całą opowieść prowadzi w bardzo klasyczny sposób, więc sama konstrukcja nie stanowi dla czytelników żadnego zaskoczenia. Zaskoczeniem natomiast jest audiobook, który jest absolutnym czytano-śpiewanym majstersztykiem. Pierwszy raz zdarzyło mi się dublować lekturę (a nie tylko uzupełniać) i z przyjemnością słuchać tego, co wcześniej udało mi się przeczytać.

"Grzesiuk. Król życia" to solidna biografia napisana lekkim, przyjemnym stylem, ale umówmy się – losy Stanisława Grzesiuka to samograj. Dla każdego, kto zna jego literackie dzieła będzie to dobre uzupełnienie wiadomości na jego temat. Dla tych, którzy jego książek jeszcze nie znają, lektura biografii może stanowić świetny pretekst do sięgnięcia po nie.

Ballada o Staśku z Czerniakowa

Stanisław Grzesiuk jest jedną z najbarwniejszych postaci Warszawy dwudziestego wieku. Zadziorny, autentyczny, ukształtowany przez swoją dzielnicę człowiek o niesamowitej zdolności snucia opowieści doczekał się swojej biografii – i to nie byle jakiej.

Losy Grzesiuka większość czytelników może kojarzyć z jego książek. "Pięć lat kacetu"...

Jeśli ktoś jest fanem twórczości Stanisława Grzesiuka, ta książka będzie dla niego wartą przeczytania pozycją. Nie jest co prawda napisana aż tak porywającym językiem, ale świetnie uzupełnia wiedzę o tym autorze, przedstawia w ciekawy sposób jego życie, a także dodaje masę faktów oraz opinii bliskich mu osób, pozwalając przyjrzeć się samemu Grzesiukowi bliżej i trochę z innej strony. Grzesiuk król! Kocham gościa!

Jeśli ktoś jest fanem twórczości Stanisława Grzesiuka, ta książka będzie dla niego wartą przeczytania pozycją. Nie jest co prawda napisana aż tak porywającym językiem, ale świetnie uzupełnia wiedzę o tym autorze, przedstawia w ciekawy sposób jego życie, a także dodaje masę faktów oraz opinii bliskich mu osób, pozwalając przyjrzeć się samemu Grzesiukowi bliżej i trochę z...

Świetnie napisana opowieść o nietuzinkowym człowieku. Zachęca do jak najszybszego sięgnięcia po książki Grzesiuka

Świetnie napisana opowieść o nietuzinkowym człowieku. Zachęca do jak najszybszego sięgnięcia po książki Grzesiuka

Grzesiuka znam, bo jego książki stały w domu na półce i zostały przeczytane dość wcześnie oraz dlatego, że tato płyty Grzesiuka puszczał zajadle, bo lubił jego ballady. Nadmienię ,że śpiewał w głos razem z nim…. O ile książki przyjęłam jak swoje to jego piosenki nie. Znam słowa, bo tato powtarzalnością znaczną wbił mi je w pamięć, ale zdecydowanie bardziej wolę je w wykonaniu zespołu Szwagierkolaska (U cioci na imieninach z 1995 roku). T.Love i inne projekty Muńka Staszczyka po prostu są dla mnie. Także po tę biografię sięgnęłam chętnie wspominając przy tym tatę. Bardzo mi się podobała. Czyta się płynnie i jest spójna. Pełna anegdot i pocztówek z ulicy Tatrzańskiej. Grzesiuk wielkim bardem Warszawy był i pozostaje jej symbolem co jakiś czas przypominanym coraz młodszym Warszawiakom i pozostałym czytelnikom poprzez kolejne wznowienia jego książek i projekty kulturalne jak ten Staszczyka chociażby. Ta biografia jest doskonałym uzupełnieniem portretu Stanisława Grzesiuka. Polecam bardzo również dla obrazu przedwojennej Warszawy wyłaniającego się zza pleców pisarza i barda. Przyznaję, że jedną gwiazdkę dodałam za wywołanie wspomnienia o Tacie.

Grzesiuka znam, bo jego książki stały w domu na półce i zostały przeczytane dość wcześnie oraz dlatego, że tato płyty Grzesiuka puszczał zajadle, bo lubił jego ballady. Nadmienię ,że śpiewał w głos razem z nim…. O ile książki przyjęłam jak swoje to jego piosenki nie. Znam słowa, bo tato powtarzalnością znaczną wbił mi je w pamięć, ale zdecydowanie bardziej wolę je w...

Barwna i bogata biografia znanego Warszawiaka. Świetnie się to czytało i skutecznie zachęciło mnie do sięgnięcia po książki samego Grzesiuka.

Barwna i bogata biografia znanego Warszawiaka. Świetnie się to czytało i skutecznie zachęciło mnie do sięgnięcia po książki samego Grzesiuka.

dla mnie wszystkie książki grzesiuka to arcydzieło 10 na 10, to nie książka to życie....

dla mnie wszystkie książki grzesiuka to arcydzieło 10 na 10, to nie książka to życie....