Suma wszystkich strachów:

„Przełamując fale”
„Świat jest tak cholernie skomplikowany i niebezpieczny, że człowiek powinien mieć możliwość przez kilka lat dzieciństwa nie wiedzieć, że w każdej sekundzie jakaś kometa może uderzyć i zniszczyć Ziemię”.
Trier to buntownik z wyboru i często buntownik bez powodu. Bunt wyniósł z dzieciństwa jako przeciwstawienie się radykalnej kulturze domu rodzinnego oraz roli matki w jego życiu. Stąd może właśnie rodzą się w jego głowie te niekonwencjonalne triki filmowe.

„Antychryst”
„Rozumiem Hitlera jako człowieka i wyobrażam sobie jego ostatnie dni w berlińskim bunkrze, i trochę mu współczuję”.
„Myślę, że w każdym z nas tkwi trochę nazisty […] Zaprzeczanie temu może być niebezpieczne”.
Za takie słowa reżyser stał się persona non grata na festiwalu w Cannes i trafił na listę zagorzałych antysemitów. Czy zasłużenie? Podobnie kontrowersyjnych wypowiedzi znajdziemy w książce więcej. Specyficzny humor, drążenie tematów tabu i prowokacyjne opinie pozwoliły przykleić mu etykietę ekscentrycznego i wulgarnego dupka.

„Melancholia”
„Ludzie często mówią: „Gdybyś wyzdrowiał mentalnie, nie mógłbyś robić filmów”. Odpowiadam im, że wtedy byłbym szczęśliwy”.
Z jednej strony więc cyniczny prowokator i bezwzględny manipulant, który karmi się kontrowersjami. Z drugiej odważny artysta, prekursor i wybitny fachowiec. Z trzeciej wreszcie – i to może najważniejsze – uczciwy człowiek nieustannie zmagający się ze swoimi lękami i traumami. Zadziwiające, jak wiele wątków biograficznych zawarł w swoich filmach, a z każdym kolejnym wizualizacja jego depresyjnych problemów i fobii jest coraz bardziej widoczna.

„Królestwo” von Triera
Ciekawy to portret reżysera, choć rozmowy z nim przeprowadzane przez Nilsa Thorsena pełne są dygresji. Musimy być też gotowi na liczne powtórki, którymi zbyt często raczą nas do spółki obaj panowie. Natomiast jest to biografia, która prowokuje do myślenia, a to raczej rzadkość. Nie zawsze jednak trzeba się tu z Trierem zgadzać, nie zawsze można mu też wierzyć. Czy warto więc zajrzeć do jego świata? Na pewno warto, ale nie jest to lektura dla każdego. Ba, nawet sam jej bohater podobno nigdy jej nie przeczyta.

Suma wszystkich strachów:

„Przełamując fale”
„Świat jest tak cholernie skomplikowany i niebezpieczny, że człowiek powinien mieć możliwość przez kilka lat dzieciństwa nie wiedzieć, że w każdej sekundzie jakaś kometa może uderzyć i zniszczyć Ziemię”.
Trier to buntownik z wyboru i często buntownik bez powodu. Bunt wyniósł z dzieciństwa jako przeciwstawienie się radykalnej...

Choć wydanie jest przebrzydkie, Thorsen zrobił niesamowitą robotę. Świetny warsztat, wspaniała narracja o "geniuszu"/geniuszu. Dobre, ale i refleksyjne (w moim wypadku przynajmniej) czytadło.

Choć wydanie jest przebrzydkie, Thorsen zrobił niesamowitą robotę. Świetny warsztat, wspaniała narracja o "geniuszu"/geniuszu. Dobre, ale i refleksyjne (w moim wypadku przynajmniej) czytadło.

Thorsen skupia się kontekście osobistym i dużo dzięki temu zyskuje. Stara się dotrzeć do rdzenia osobowości duńskiego reżysera w słusznym przekonaniu, że tam znajduje się klucz do jego twórczości. Traci jednak przez nagromadzenie powtórzeń, przydałaby się lepsza redakcja tekstu.

Thorsen skupia się kontekście osobistym i dużo dzięki temu zyskuje. Stara się dotrzeć do rdzenia osobowości duńskiego reżysera w słusznym przekonaniu, że tam znajduje się klucz do jego twórczości. Traci jednak przez nagromadzenie powtórzeń, przydałaby się lepsza redakcja tekstu.

Nieczęsto zdarza mi się sięgać po biografie, ale są takie, obok których nie mogę przejść obojętnie. Ta książka jest jedną z nich. Muszę przyznać, że Nielsowi Thorsenowi doskonale udało się uchwycić tą dosyć niełatwą i dość specyficzną charakterystyczną osobowość Lars von Triera. Miałam kiedyś okazję obejrzeć kilka filmów tego reżysera, szczególnie w pamięci zapadł „Antychryst” i byłam bardzo ciekawa tej biografii. Filmy, które wyreżyserował Lars von Trier są w moim odczuciu dosyć specyficzne, bardzo często dość kontrowersyjne. Niels Thorsen towarzysząc przez rok czasu „geniuszowi” opisuje najważniejsze wydarzenia z tego okresu von Triera, nie szczędzi nam rozmów pomiędzy nim a Larsem von Trierem. Dzięki Nielsowi poznajemy jego życie osobiste, dzieciństwo, pierwsze początki za obiektywem kamery, poznajemy wspomnienia nie tylko Nielsa ale także osób z bliskiego otoczenia reżysera i to jak postrzega sam siebie a w jaki sposób postrzegają go inni. Widzimy dokładnie jak Trier wierzy w siebie jako artystę, nie boi się publicznie wyznawać, że jego filmy to arcydzieła. Ale możemy poznać także jego fobie, nerwicę i traumę, pokręcony umysł, temperament, który niekiedy może wywołać iskry w stresujących sytuacjach. Uważam, że ta biografia stanowi bardzo ciekawy portret duńskiego reżysera i wydaje mi się, że dla fanów jego twórczości jest to pozycja obowiązkowa.

Nieczęsto zdarza mi się sięgać po biografie, ale są takie, obok których nie mogę przejść obojętnie. Ta książka jest jedną z nich. Muszę przyznać, że Nielsowi Thorsenowi doskonale udało się uchwycić tą dosyć niełatwą i dość specyficzną charakterystyczną osobowość Lars von Triera. Miałam kiedyś okazję obejrzeć kilka filmów tego reżysera, szczególnie w pamięci zapadł...

Lars is my soul mate.

Lars is my soul mate.

Wejście w świat Larsa von Triera zdecydowanie nie zalicza się do najprostszych zadań, które mogą stanąć przed dziennikarzem. Nils Thorsen sprostał krnąbrnej, vontrierowskiej osobowości, serwując czytelnikom precyzyjnie rozrysowany portret psychologiczny reżysera. Pozwala on szerzej spojrzeć na jego filmy, wyłapując z nich liczne treści autobiograficzne. Dla fanów twórczości von Triera pozycja obowiązkowa.

Wejście w świat Larsa von Triera zdecydowanie nie zalicza się do najprostszych zadań, które mogą stanąć przed dziennikarzem. Nils Thorsen sprostał krnąbrnej, vontrierowskiej osobowości, serwując czytelnikom precyzyjnie rozrysowany portret psychologiczny reżysera. Pozwala on szerzej spojrzeć na jego filmy, wyłapując z nich liczne treści autobiograficzne. Dla fanów twórczości...

N°01 /2017
Larsowi Von Trierowi przez rok towarzyszył dziennikarz Nils Thorsen. Zaowocowało to powstaniem intrygującej biografii, którą czyta się tak jak ogląda się jego filmy: ciężko i z wypiekami na policzkach. Chapeau bas dla autora książki, gdyż jest pierwszą osobą, której udało się tak bardzo zbliżyć do duńskiego reżysera dzięki czemu powstał niezwykle intrygujący portret ekscentryka, artysty-geniusza, ale i po prostu człowieka z całym bagażem słabości. Gdyby ta książka powstała kilka dobrych lat wcześniej, pewnie mogłabym napisać pracę dyplomową o wpływie Dogmy 95 na przyszłe pokolenia filmowców na całym świecie, tak jak pierwotnie planowałam. No, ale cóż, czasu nie cofnę, za to mogę sobie tutaj ponarzekać, albo spojrzeć na całość z pozytywnej strony, otóż jak do tej pory znalazłam tylko dwa tłumaczenia tego reportażu-portretu, jedno na język rosyjski i drugie na polski. Czyli jakby nie było jestem szczęściarą, bo książka jak żadna inna do tej pory pokazuje złożoność i oryginalność samej osoby Larsa Von Triera, jak i jego dzieł filmowych. To konfrontacja tego co reżyser sam sądzi o sobie z tym jak widzą go jego rodzina, przyjaciele, współpracownicy, wreszcie nawet wrogowie. Dzięki tej lekturze ma się ochotę wrócić do filmografii Von Triera i obejrzeć ją jeszcze raz, albo nadrobić to czego jeszcze nie miało się odwagi/okazji obejrzeć. Nic więcej nie zdradzę, bo warto samemu zajrzeć do tajemniczego i kontrowersyjnego świata duńskiego artysty i zobaczyć jak wiele ma się z nim wspólnego.

N°01 /2017
Larsowi Von Trierowi przez rok towarzyszył dziennikarz Nils Thorsen. Zaowocowało to powstaniem intrygującej biografii, którą czyta się tak jak ogląda się jego filmy: ciężko i z wypiekami na policzkach. Chapeau bas dla autora książki, gdyż jest pierwszą osobą, której udało się tak bardzo zbliżyć do duńskiego reżysera dzięki czemu powstał niezwykle intrygujący...

Niska ocena, jak na książkę traktującą o ulubionym (jednym z...) reżyserze, nie wynika bynajmniej z rozczarowania. Po prostu staram się być uczciwym wobec tych, co nie są tzw. heavy users wspomnianego Mistrza absurdu kinowego... Po prostu brakuje warsztatowej ogłady, brakuje jakiegoś wspólnego mianownika, stylu brakuje no i treści brakuje. Warto przeczytać i przesiać od razu przez sitko powtórzeń, zbędnego niczego... i zostać przy 50 stronach właściwego przekazu.
Polecam tylko wyznawcom autora Dogmy.

Niska ocena, jak na książkę traktującą o ulubionym (jednym z...) reżyserze, nie wynika bynajmniej z rozczarowania. Po prostu staram się być uczciwym wobec tych, co nie są tzw. heavy users wspomnianego Mistrza absurdu kinowego... Po prostu brakuje warsztatowej ogłady, brakuje jakiegoś wspólnego mianownika, stylu brakuje no i treści brakuje. Warto przeczytać i przesiać od...

Fascynujący portret jednego z moich ulubionych reżyserów czyli Larsa von Triera

Fascynujący portret jednego z moich ulubionych reżyserów czyli Larsa von Triera