Tuwim. Wylękniony bluźnierca

Moje zbyt wielkie oczekiwania sprawiły mi zawód. Lecz jak nie wymagać od książki, skoro ma pozytywne recenzje, skoro zachwyca się nią pani z biblioteki. A tymczasem jest to uporządkowany spis informacji, materiałów prasowych i cytatów o Tuwimie. Dowiemy się szczegółowo co, kiedy i z kim robił. Do tego stopnia, że będziemy wiedzieć ile kieliszków wódki wypił i kto za nie zapłacił. Tylko człowieka brak. Nawet jeśli są opisane emocje, które targały poetą, to są wytłumione przez czas, przez dystans i relacje z drugiej lub trzeciej ręki. Cóż, minęło już ponad pięćdziesiąt lat od jego śmierci, zatem nie ma nic dziwnego w tym, że już niewielu ludzi pamięta, jaki był Julian Tuwim. A jak widać na przykładzie tej książki, drobiazgowe fakty biograficzne nie ożywią człowieka. Biografia nie jest zła, z pewnością przybliży sylwetkę poety i jego twórczość, ale polecać się nie ośmielę

Moje zbyt wielkie oczekiwania sprawiły mi zawód. Lecz jak nie wymagać od książki, skoro ma pozytywne recenzje, skoro zachwyca się nią pani z biblioteki. A tymczasem jest to uporządkowany spis informacji, materiałów prasowych i cytatów o Tuwimie. Dowiemy się szczegółowo co, kiedy i z kim robił. Do tego stopnia, że będziemy wiedzieć ile kieliszków wódki wypił i kto za nie...

Za mało o człowieku, za dużo i za nudno o poecie. Tuwim stanowczo zasługuje na lepszą biografię. Urbanek niestety nie potrafi porwać sesja opowieścią, tłucze bez polotu te poprawne biografie-wypracowania, z arcyciekawych artystów robiąc płaskie kukły...

Za mało o człowieku, za dużo i za nudno o poecie. Tuwim stanowczo zasługuje na lepszą biografię. Urbanek niestety nie potrafi porwać sesja opowieścią, tłucze bez polotu te poprawne biografie-wypracowania, z arcyciekawych artystów robiąc płaskie kukły...

Biografia godna bohatera. Gratulacje dla autora.

Biografia godna bohatera. Gratulacje dla autora.

Bardzo dobra biografia "księcia poetów". Biografia pęknięta, gdy po 1940 roku zmienił światopogląd i przeszedł na "ciemną stronę mocy". Mam wrażenie, że mocny wpływ miała na to obrzydliwa antysemicka atmosfera w Polsce przedwojennej (ten klimat mocno kojarzy się z dzisiejszym, jakbyśmy obudzili demony przeszłości). Mocno poraniony atakami prasy, nieprzyjemnymi zdarzeniami Tuwim dał się ukąsić stalinizmowi i chyba nawet mu szczerze uwierzył. Nie wiadomo, czy wierzył do końca swoich dni. Na pewno nie zdążył swoich poglądów zmienić jak wielu innych twórców. Umiera pod koniec 1953 roku, w którym umiera też Stalin.
Coś jest w tym jego bezdyskusyjnym stawaniu po stronie władzy. Był wraz z innymi Skamandrytami apologetą Marszałka (do czasu), potem tak samo wiernie stał po stronie socjalizmu. Czy była w tym szczera wiara, oportunizm, czy też pewna słabość charakteru - trudno powiedzieć.
Niezależnie jednak od pęknięcia jego biografii i jego politycznych poglądów Tuwima warto czytać. Był płodnym, ale i naprawdę utalentowanym poetą.
Z ciekawostek zupełnie mi nieznanych: Tuwim cierpiał na agorafobię tak dojmującą , że niekiedy w ogóle nie wychodził z domu.

Bardzo dobra biografia "księcia poetów". Biografia pęknięta, gdy po 1940 roku zmienił światopogląd i przeszedł na "ciemną stronę mocy". Mam wrażenie, że mocny wpływ miała na to obrzydliwa antysemicka atmosfera w Polsce przedwojennej (ten klimat mocno kojarzy się z dzisiejszym, jakbyśmy obudzili demony przeszłości). Mocno poraniony atakami prasy, nieprzyjemnymi zdarzeniami...

Biografia skrząca się anegdotami, napisana zwięzłym reporterskim stylem. Ta historia ma początek i koniec i praktycznie żadna jej strona nie jest nudna. Nie ma tu praktycznie stricte literackich analiz twórczości. Jest poeta, jego otoczenie, jego wiersze - bardzo różne. Czy można by głębiej? Pewnie tak, można by cytować dłuższe fragmenty listów, pism. Wtedy byłoby grubiej, poważniej i... nudniej. A tak, jest w sam raz. Przynajmniej dla mnie.

Biografia skrząca się anegdotami, napisana zwięzłym reporterskim stylem. Ta historia ma początek i koniec i praktycznie żadna jej strona nie jest nudna. Nie ma tu praktycznie stricte literackich analiz twórczości. Jest poeta, jego otoczenie, jego wiersze - bardzo różne. Czy można by głębiej? Pewnie tak, można by cytować dłuższe fragmenty listów, pism. Wtedy byłoby grubiej,...

Zacznę od tego, że mój zachwyt i bezwzględna miłość do Juliana Tuwima trwają od jakichś 15 lat i w żadnym wypadku nie maleją. Z wypiekami na twarzy sięgnęłam więc po "Wylęknionego bluźniercę".

M. Urbanek sprawnie opowiada życie poety, rysując tło historyczne tak, aby czytelnik mógł zobrazować sobie w jakich realiach przyszło tworzyć Tuwimowi. Autor rysuje nam postać młodego, zdolnego poety, który wkrótce przechodzi przemianę w poczytnego twórcę, geniusza słowa, zaryzykuję nawet stwierdzenie - celebrytę swoich czasów, chełpiącego się sławą 30 - latka. Aż przychodzi czas na poznanie kolejnego oblicza poety - wyklętego, nieprzyjętego przez Polaków, okrzykniętego twórcą piszącym nie "po polsku", lecz "w języku polskim", bo przecież Jojne Towim tuż przed wojną Polakiem dla Polaków nie był. Poznajemy Tuwima wylęknionego, wyklętego, z fobiami, uciekającego w świat słów, leksykonów i własnej wyobraźni. Jest też kolejne oblicze poety - Tuwima cierpiącego po wojnie na niemoc twórczą.

Więcej nie napiszę, sprawdźcie sami. Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Autor wspaniale rysuje obraz społeczeństwa ówczesnej Polski, nierzadko posiłkując się słowami bohatera tej biografii. Jest dużo cytatów, są zdjęcia, grafiki. Wszystko to tworzy piękną całość. Pozycja obowiązkowa dla fanów polskiej poezji.
A i ja , jako nazbyt empatyczna osoba, uroniłam kilka łez. Tak po prostu, z żalu, że Tuwimowi nie było na tym świecie łatwo żyć.

Zacznę od tego, że mój zachwyt i bezwzględna miłość do Juliana Tuwima trwają od jakichś 15 lat i w żadnym wypadku nie maleją. Z wypiekami na twarzy sięgnęłam więc po "Wylęknionego bluźniercę".

M. Urbanek sprawnie opowiada życie poety, rysując tło historyczne tak, aby czytelnik mógł zobrazować sobie w jakich realiach przyszło tworzyć Tuwimowi. Autor rysuje nam postać...

Julian Tuwim. Od dekad na poetyckim parnasie. Pikadorczyk, i skamandryta, międzywojenny skandalista, pupil piłsudczyków, powojenny komunista klaskaniem mający obrzękłe prawice. Polak, tracący oddech bez "ojczyzny polszczyzny", autor manifestu "My, Żydzi polscy". Oskarżany o wpuszczenie pomiędzy wzniosłe wersy plugawej pornografii (wiersz "Wiosna") autor kanonu utworów dla dzieci.
Julian Tuwim, postać wybitna, wielowymiarowa, niejednoznaczna, odmalowana piórem Mariusza Urbanka, świetnego biografa i pisarza.
To się czyta :)

Julian Tuwim. Od dekad na poetyckim parnasie. Pikadorczyk, i skamandryta, międzywojenny skandalista, pupil piłsudczyków, powojenny komunista klaskaniem mający obrzękłe prawice. Polak, tracący oddech bez "ojczyzny polszczyzny", autor manifestu "My, Żydzi polscy". Oskarżany o wpuszczenie pomiędzy wzniosłe wersy plugawej pornografii (wiersz "Wiosna") autor kanonu utworów dla...

Dosyć ciekawa biografia.
Warta przeczytania.
Nie nazbyt rozwlekła.

Dosyć ciekawa biografia.
Warta przeczytania.
Nie nazbyt rozwlekła.

Świetna biografia chyba najlepszego polskiego poety i lingwisty w jednej osobie. Nieznane były dla mnie fakty takie jak początkowa bliskość z sanacją, a potem współpraca z komunistami. Autor skupił się jednak na twórczości i pokazał jak każdy okres życia wpływał na tą dziedzinę życia poety.
Nagraliśmy audycję/podkast o tej książce:
https://www.spreaker.com/user/bilberry/dok54-tuwim-wylekniony-bluznierca

Świetna biografia chyba najlepszego polskiego poety i lingwisty w jednej osobie. Nieznane były dla mnie fakty takie jak początkowa bliskość z sanacją, a potem współpraca z komunistami. Autor skupił się jednak na twórczości i pokazał jak każdy okres życia wpływał na tą dziedzinę życia poety.
Nagraliśmy audycję/podkast o tej...

Urbanek jest klasą sam w sobie, a książka o Tuwimie, jest i arcyciekawa i świetnie skrojona.

Urbanek jest klasą sam w sobie, a książka o Tuwimie, jest i arcyciekawa i świetnie skrojona.