Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku było słowo...
Czy aby na pewno? A może w pierwszej kolejności narodziła się myśl, która następnie została ubrana w słowo?
W każdym razie, myślę sobie: oryginalny pomysł na okładkę, podoba mi się. Owe skreślenia (tym razem czytelne) wykorzystane zostały również na ostatnich stronach książki, wtedy, gdy głos zabiera W i kreśli swoją ostatnią opowieść o B... Wtedy to mamy możliwość ujrzeć a następnie stworzyć z jednej wyrażonej myśli-opowieści, nową, bardzo odmienną....
Słowo - zabawa, słowo - kreacja, słowo - mit.
Ciekawy jest też sam pomysł, struktura książki - jeden człowiek widziany oczyma wielu. Każda z 7 osób snuje opowieść (jakże inną, odmienną, czasem wykluczająca się) o mężczyźnie. Powstaje obraz człowieka - tak bardzo różny. A przy okazji, poznajemy historie samego opowiadacza, przez co powieść sama w sobie jest bogatsza, głębsza, ciekawsza. Jest przy tym wzruszająca, chwilami wzbudzająca tkliwość, sentymentalna.
I w sumie, na tym etapie można by poprzestać, aby stwierdzić: udała się książka Szostakowi.
Ale ona dała coś więcej, stała się przyczynkiem do pojawienia się nowych słów-pytań-rozważań:
1. Jak bardzo różnie mogą nas widzieć inni? Jak bardzo jestesmy złożeni? Czy ta nasza złożoność uwidacznia się tylko poprzez role, w które wchodzimy/w które musimy wchodzić w naszym codziennym życiu? Czy, bądź na ile sami pokazujemy siebie innym, różnego siebie. Każdego dopuszczając do innego etapu, do innej granicy siebie - świadomie o tym decydując - kto, jakiego nas pozna. Nawiązujemy w swoim życiu różne relacje, z różnymi osobami. Ta różnorodność sprawia, że nie każdemu ukazujemy siebie całego, do głębi docierają tylko nieliczni. A i ta głębia ma przecież różne poziomy...
Nie małe znaczenie ma również umiejętność obserwacji, zadawania kluczowych pytań, zainteresowanie w ogóle.
2. Na ile jest to ukazanie prawdy o sobie, na ile zaś kreacja siebie...? Ukazanie siebie takiego, jakim chcielibyśmy siebie zobaczyć, jakim chcielibyśmy aby widzieli nas inni...?
3. Tytulowe cudze słowa - to nimi się karmimy, budujemy obrazy, tworzymy rzeczywistość. A gdzie miejsce na nasze, czy są w ogóle możliwe do zafunkcjonowania?
4. Czy w cudzych słowach możemy zobaczyć siebie prawdziwego?
5. Czy aby na pewno nasze poglądy na określony temat, światopogląd w ogóle jest tylko i wyłącznie naszym "tworem", czy może jednak zapozyczonym, będącym sumą słów, myśli innych, zasłyszanych gdzieś, kiedyś, z którymi się zgadzamy, utozsamiamy, stąd też wyrażamy jako swoje własne? Może nieuświadamiamy sobie , że niegdyś wyrażone były przez kogoś innego, były cudzymi słowami, tak bardzo jednak trafiły do nas, że uwierzyliśmy, że są nasze?

Na początku było słowo...
Czy aby na pewno? A może w pierwszej kolejności narodziła się myśl, która następnie została ubrana w słowo?
W każdym razie, myślę sobie: oryginalny pomysł na okładkę, podoba mi się. Owe skreślenia (tym razem czytelne) wykorzystane zostały również na ostatnich stronach książki, wtedy, gdy głos zabiera W i kreśli swoją ostatnią opowieść o B... ...

Bo czasem krótki fragment, wyrwana z kontekstu myśl wystarczy aby sięgnąć do książki. - To określony Gest, ukłon w kierunku czytelnika, któremu nie można się oprzeć.
Wśród jednakowo wyglądających stron odnalazłam te myśli głównego bohatera, które mnie do niego przyciągnęły. Przyglądałam się im, smakowałam i odkrywałam kolejne, nowe ukazujące obraz, sedno-ważne dla mnie Gesty.
Cudownie, gdy przypadkowy ciąg myśli i słów układa refleksje, buduje historie, do której warto sięgnąć, nad którą warto się pochylić.

Bo czasem krótki fragment, wyrwana z kontekstu myśl wystarczy aby sięgnąć do książki. - To określony Gest, ukłon w kierunku czytelnika, któremu nie można się oprzeć.
Wśród jednakowo wyglądających stron odnalazłam te myśli głównego bohatera, które mnie do niego przyciągnęły. Przyglądałam się im, smakowałam i odkrywałam kolejne, nowe ukazujące obraz, sedno-ważne dla mnie...

Muszę stwierdzić, że ta biografia była dla mnie nie lada wyzwaniem i bynajmniej nie z uwagi na jej objętość....
Bohaterem książki jest Albert Einstein - m.in. jako student, bezrobotny i poszukujący pracy, ojciec córki (której nigdy nawet nie zobaczył) oraz dwóch synów, mąż czy ... kochanek!
Albert Einstein powiedział kiedyś, że „Prawdziwie nowatorskie rzeczy odkrywa się tylko w młodości (…). Później człowiek robi się bardziej doświadczony, bardziej sławny i głupszy”. Biorąc pod uwagę jego życie osobiste, uczucia, mogę się zgodzić ;-)
Bo trzeba przyznać, że kochał Einstein kobiety, oj kochał – jako mąż i nie mąż. Raz wybranką jego serca okazała się być kuzynka, by po kilku latach nieformalnego związku, serce zabiło intensywnie do … jej córki!
„A morał tej historii (o którym się rzadko mówi), jest taki, że górna połowa myśli i planuje, ale to dolna rządzi naszym losem”. Albert Einstein, 1946.

Muszę stwierdzić, że ta biografia była dla mnie nie lada wyzwaniem i bynajmniej nie z uwagi na jej objętość....
Bohaterem książki jest Albert Einstein - m.in. jako student, bezrobotny i poszukujący pracy, ojciec córki (której nigdy nawet nie zobaczył) oraz dwóch synów, mąż czy ... kochanek!
Albert Einstein powiedział kiedyś, że „Prawdziwie nowatorskie rzeczy odkrywa się...

I jak nazwać to, co nienazwane, co z poezją powiązane. Jak zachwycać się tą śmiercią, co zabrała radość bliską. Jak miłować w takich czasach, jak beztrosko żyć w tych lasach, gdy tuż obok tamci odchodzą.

Okazuje się, że można, a ja zachwycona i wzruszona tą historią, co poezję ma wplecioną w swoje tła kreślę gwiazdek uznania ile się da....

I jak nazwać to, co nienazwane, co z poezją powiązane. Jak zachwycać się tą śmiercią, co zabrała radość bliską. Jak miłować w takich czasach, jak beztrosko żyć w tych lasach, gdy tuż obok tamci odchodzą.

Okazuje się, że można, a ja zachwycona i wzruszona tą historią, co poezję ma wplecioną w swoje tła kreślę gwiazdek uznania ile się da....