12 życiowych zasad. Antidotum na chaos

Błeee, książka ciężko strawna.

Co bowiem myśleć o sposobie tłumaczenie kondycji ludzkiej na przykładzie mitu o Adamie i Ewie. Co Bóg pomyślał, gdy nie zobaczył tej pary w Edenie, jakie znaczenie miały odpowiedzi Adama na pytania Boga.
Litości . I to wszystko na serio, jakby w tych zmyślonych, domyślanych dialogach kryła się jakaś uniwersalna prawda o ludziach.
Oczywiście rozumiem metodę - mity tworzą ludzie, a więc w mitach ujawniają się ludzkie właściwości. No ale nie w ten sposób, że analizując co miał Bóg do powiedzenia Adamowi dowiadujemy się o tym, co Bóg myśli na temat Adama!
Grzebanie w mitologiach jest fajne, ale pod warunkiem, że traktujemy mitologię jako mitologię, a nie jako opis faktów.

Zniechęcające jest również i to, że Autor opisuje jakieś wydarzenia ze swojego życia, które mają być przykładem jakichś procesów psychicznych i rozwleka to do monstrualnych rozmiarów - opowieść o tym, że ktoś dokonał złego wyboru wlecze się przez parenaście stron, choć puenty domyślasz się po samym początku. Więc męczące.

A już pisanie o tym, że "porządek to męskość" a "chaos to kobiecość" to jakieś kuriozalne pierdolety (w dodatku rozciągane do całych rozdziałów)! Po prostu głupie.

Niestety to intelektualne niechlujstwo Autora jest wszechobecne. Jeszcze jeden przykład: autor opowiada o strukturze dominacji wśród homarów, o ich wzajemnych walkach oraz tym co dzieje się z homarem pokonanym i zwycięzcą. Następnie konkluduje: "Jak widać hierarchia dominacji tkwi w naszych genach od czasów homarów".
No taki bełkot jest już zdecydowanie niestrawny, a stawianie znaku równości pomiędzy psychologią homarów i ludzi jest po prostu głupie. Nie mówiąc już o ewidentnym gwałcie na logice w postaci stawiania hipotezy jakoby wspólny przodek homara i człowieka przekazał nam "geny dominacji", które przetrwały do dzisiaj w nie zmienionej formie.
Głupie, choć autor stara się zachować pozory naukowości.

Odradzam z czystym sumieniem.

Błeee, książka ciężko strawna.

Co bowiem myśleć o sposobie tłumaczenie kondycji ludzkiej na przykładzie mitu o Adamie i Ewie. Co Bóg pomyślał, gdy nie zobaczył tej pary w Edenie, jakie znaczenie miały odpowiedzi Adama na pytania Boga.
Litości . I to wszystko na serio, jakby w tych zmyślonych, domyślanych dialogach kryła się jakaś uniwersalna prawda o ludziach.
Oczywiście...

Chaos potrafi namieszać w życiu każdego z nas. Wkrada się w myśli, zaburza plan dnia, czasem poddaje totalnej destrukcji całe wyobrażenie o przyszłości. Zatrzymuje rozwój, oddala świadomość od istnienia. Odbiera sprawczość i szepcze do ucha pieśń o zagładzie i upadku wartości. Chaos stał się antagonistą naszych czasów, zakrzywionym odbiciem wyobrażenia o losie. Jednak protagoniści własnej ścieżki opierają mu się, walczą z nim i przybywają, by opowiedzieć o tych epickich zmaganiach. Dają nam antidotum na chaos. Jednym z tych weteranów jest Jordan B. Peterson.

12 życiowych zasad to zbiór zasad, jak sama nazwa wskazuje, skonstruowanych tak, by okiełznać niemoc w pełnych nieświadomości i kruchości egzystencjach. Peterson, jeden z największych żyjących myślicieli, piekielnie inteligentny psycholog i nieprześcigniony oponent w debatach społecznych, użył swojego wieloletniego doświadczenia zarówno zawodowego jak i życiowego, by w dość prostych krokach sprowadzić zagubione dusze na odpowiedni tor samoświadomości. Prostych, nie znaczy łatwych do wprowadzenia, ale takich, które z dozą samozaparcia i zrozumienia może zastosować każdy, o czym Peterson jest całkowicie przekonany, pieczołowicie omawiając każdą zasadę z osobna.

Antidotum zawiera potężną dawkę wiedzy i bijącej z niej ekspertyzy autora. Kanadyjczyk opiera swoje założenia na niejako zapomnianej już mitologii i wciąż obecnej, choć szeroko zmanipulowanej religii chrześcijańskiej, by przypomnieć światu o wartościach naszych przodków, na których zbudowana została współczesna cywilizacja i kultura. Jego zaciętość i nieodparta asertywność daje pewnego rodzaju poczucie stabilności, na której można się wesprzeć i spojrzeć na gnębiące nas problemy spod innego kąta. Psycholog mówi o fundamentalnych rzeczach, zatracaonych w szumie codzienności. Zwraca uwagę na uporządkowanie zarówno przeszłości i teraźniejszości, aby przygotować grunt pod wartościową przyszłość. Przypomina o niebezpieczeństwach komunizmu i nazizmu wyławiając esencję odpowiedzialnej za nie nieczystości własnych pragnień i ukrytych animozji: względem siebie, względem świata. Popiera swoje racje literaturą psychologiczną, badaniami naukowymi (nierzadko będąc częścią zespołu badawczego) i swojego ulubionego autora, Dostojewskiego. Nie bagatelizuje najmniejszych odstępstw od normy i nie obiecuje ulotnego zbawienia w zamian za samo zapoznanie się z jego Słowem. Mocno podkreśla, że to TY jesteś odpowiedzialny za swoje kroki i tylko TY możesz ocalić swoją przyszłość. A jeśli się tego nie podejmiesz, świat zgładzi cię swoim ciężarem.

Względnie ponure przesłanie, wyzbyte delikatności, ale w żadnym wypadku nieempatyczne. Wczytując się między słowa, da się odszukać miłość Petersona do człowieka. Jego ostry język podszyty jest dobrem do bliźniego, troską o przyszłość i dbałością o światłość życia. Ukształtowany na miarę surowego ojca nie widzi innego sposobu jak odpowiednia dyscyplina swoich protegowanych. To być może jeden z głównych problemów, dla których Peterson odbierany jest jako niezrozumiały orator, uznawany za kontrowersyjnego i opresyjnego. A wystarczy się wsłuchać i dać zaistnieć wypowiadającemu w przestrzeni ducha słuchającego. Reszta „magii” wydarzy się sama.

Czy zgadzam się jednak ze wszystkimi postulatami Petersona? Niekoniecznie, niektóre wręcz uważam za całkowicie krzywdzące, a nawet względnie niebezpieczne (jak na przykład usilna chęć powracania do ról archetypicznej męskości i kobiecości). Jednak kierując się zasadą 9, mówiącą „zakładaj, że twój rozmówca może wiedzieć coś, czego ty nie wiesz”, widzę potencjał w jego naukach i nie neguję jego istnienia z czystej niechęci względem poglądów politycznych. Skupiając uwagę na sobie, namacalnie odbierałem przekaz Petersona mówiącego o braku prawdziwej atencji względem słuchacza, niszczycielskich konsekwencjach problemów życiowych pozostawionych samych sobie, czy umiejętności zadbania o siebie, tak jak dba się bliskich. Wprowadzając jego wskazówki, niektóre sfery życia (nawet jeśli tylko te małe) od razu stały się zauważalnie wyraźniejsze.

O ile jednak traktat Petersona jest bardzo wartościową pożywką psychologiczną, zawiera się w nim przesłanie, kłócące się z moją obecną filozofią życia. Reprezentujący kulturę zachodu Peterson skłania się ku temu, by ego pielęgnować (nie w sensie niszczycielskim czy autodestrukcyjnym, wręcz przeciwnie), dbając o należną mu uwagę, gdyż w przeciwnym razie jego zlekceważenie doprowadzi do fatalnej w skutkach deterioracji humanizmu i może poskutkować kolejną tragedią na skalę Holokaustu. Jestem w trakcie kolejnego zaczytywania się w Potęgę teraźniejszości Eckharta Tolle’a, który z kolei uosabia myśl wschodu negującą ego i uważającą, że jego istnienie jest w zasadzie iluzorycznym konstruktem zrodzonym z umysłu, dzielącym ducha od ciała przyjmując rolę fałszywego JA. Ta filozofia rezonuje ze mną dużo bardziej i brzmi prawdziwiej wewnątrz, pod warstwą logicznie skonstruowanych myśli, gdzie rozum zapada się pod samym sobą. Nie wskażę jednak, która ścieżka jest lepsza, dla jednego zbawienny może okazać się realizm Petersona, dla drugiego oświecenie Tolle’a, dla trzeciego coś zupełnie innego lub mieszanka wszystkich trzech. Dobrze jest mieć wybór.

Niezależnie od powyższego, jedno powinno rezonować dla Was prawdą – warto uporządkować swoje życie. Warto żyć. Warto kierować się w tym życiu filozofią, która popchnie do przodu i stanie się ostoją w trudnych chwilach. Życie jest cierpieniem niezależnie od tego w co wierzymy, ale są sposoby by się z tym cierpieniem zmierzyć i nie poddać zrodzonemu z niego chaosowi.

Chaos potrafi namieszać w życiu każdego z nas. Wkrada się w myśli, zaburza plan dnia, czasem poddaje totalnej destrukcji całe wyobrażenie o przyszłości. Zatrzymuje rozwój, oddala świadomość od istnienia. Odbiera sprawczość i szepcze do ucha pieśń o zagładzie i upadku wartości. Chaos stał się antagonistą naszych czasów, zakrzywionym odbiciem wyobrażenia o losie. Jednak...

Czytając inne opinie mam wrażenie, ze 12 zasad czytają ludzie poprzez pryzmat swoich 12 zasad życiowych. Jeżeli własne zasady nie pasują do rygorystycznych i trudnych do stosowania zasad Petersona no to opinia jest negatywna. Ta książka jak rzadko która wymaga pokory ze strony czytającego. To nie jest zbiór myśli dla szukających łatwego i przyjemnego życia. Ale mimo to warto ja znać bo z wiekiem poglądy mainstreamowe niektórym ludziom wydadzą się niesmaczne. I wówczas Peterson może pomoc.

Są tu jakże niemodne pochwały hierarchiczności społecznej, pracy i odpowiedzialności, podejmowanie decyzji pozbawiających komfortu akceptacji środowiska, itp. Dzisiaj wiele osób oddaje się szczytnym ideom bo nie wymagają one wysiłku w realizacji a przecież znakomicie dowartościowują. No i pochwały takiego podejścia do życia u Petersona nie znajdziecie.

Czytając inne opinie mam wrażenie, ze 12 zasad czytają ludzie poprzez pryzmat swoich 12 zasad życiowych. Jeżeli własne zasady nie pasują do rygorystycznych i trudnych do stosowania zasad Petersona no to opinia jest negatywna. Ta książka jak rzadko która wymaga pokory ze strony czytającego. To nie jest zbiór myśli dla szukających łatwego i przyjemnego życia. Ale mimo to...

Na pierwszy rzut oka zasady przedstawione przez autora mogą wydawać się banalne. Jednak dla mnie ich prostota okazała się bardzo odkrywcza. Na minus- momentami zbyt rozległe dygresje. Troszeczkę tzw. "lania wody" było, mimo tego nadal warta przeczytania.

Na pierwszy rzut oka zasady przedstawione przez autora mogą wydawać się banalne. Jednak dla mnie ich prostota okazała się bardzo odkrywcza. Na minus- momentami zbyt rozległe dygresje. Troszeczkę tzw. "lania wody" było, mimo tego nadal warta przeczytania.

Książka, która pozwoliła mi się dowiedzieć, że homarom ze wstydu rozpuszcza się mózg i po czasie odrasta im na nowo.

Książka, która pozwoliła mi się dowiedzieć, że homarom ze wstydu rozpuszcza się mózg i po czasie odrasta im na nowo.

Przekaz, owszem, rewelacyjny! Natomiast sposób w jaki autor podaje informacje przyprawia o ból głowy. Nazwy rozdziałów nie mają nic wspólnego z ich zawartością. Przy pierwszej zasadzie przez ok. 30 stron czytałem o homarach, aby ideę ''scalić'' w całość, która jest zamieszczona na 2 stronach... Wodolejstwo. Odradzam kupna. Na YouTube są przedstawione zasady Petersona, okraszone 30 minutowym komentarzem.

Przekaz, owszem, rewelacyjny! Natomiast sposób w jaki autor podaje informacje przyprawia o ból głowy. Nazwy rozdziałów nie mają nic wspólnego z ich zawartością. Przy pierwszej zasadzie przez ok. 30 stron czytałem o homarach, aby ideę ''scalić'' w całość, która jest zamieszczona na 2 stronach... Wodolejstwo. Odradzam kupna. Na YouTube są przedstawione zasady Petersona,...

Ogromny zawód, wykłady Petersona a książka to dwa różne światy. Wydaje się jakby autor chciał skorzystać z momentu i wydać książkę podążając za swoim internetowym fenomenem. Książka napisana jest bez składni - chaotycznie. Nazwy rozdziałów nie mają nic wspólnego z ich zawartością. Domęczyłem do połowy. Nie da się tego czytać - co jest smutne :( Byłem fanem Petersona do czasu....

Ogromny zawód, wykłady Petersona a książka to dwa różne światy. Wydaje się jakby autor chciał skorzystać z momentu i wydać książkę podążając za swoim internetowym fenomenem. Książka napisana jest bez składni - chaotycznie. Nazwy rozdziałów nie mają nic wspólnego z ich zawartością. Domęczyłem do połowy. Nie da się tego czytać - co jest smutne :( Byłem fanem Petersona do...

Dzięki tej książce dowiedziałam się tego, że homarom rozpuszcza się mózg i na jego miejsce odrasta nowy. :D

Dzięki tej książce dowiedziałam się tego, że homarom rozpuszcza się mózg i na jego miejsce odrasta nowy. :D

Jordan Peterson to człowiek o bardzo specyficznej opinii, postrzegany jako kontrowersyjny czy wręcz groźny w niektórych kręgach. Z ciekawością sięgnęłam zatem po jego książkę, doszukując się oskarżeń kierowanych pod jego adresem i nie znalazłam nic oprócz jego osobistych opinii i spostrzeżeń popartych rzeczywistością. Wiem do czego mniej więcej mogą odnosić się ludzie w swoich oskarżeniach i atakach, ale wynika to raczej z braku umiejętności (bądź po prostu chęci) czytania ze zrozumieniem, połączonej z dziką rządzą, bardzo ostatnio modną, szufladkowania ludzi na dobrych i złych, prawych lub lewych nie widząc odcieni szarości. A to jest zwyczajnie głupie i krótkowzroczne, także szkodliwe dla każdego co zresztą widać we współczesnych mediach i ich odbiorcach. Dlatego każdy kto się boi albo brzydzi sięgać po twórczość Petersona spokojnie może spróbować i przekonać się na własną rękę jakie naprawdę są i o czym dokładnie mówią treści przez niego tworzone.

Jedyne czego żałuję to to, że nie kupiłam polskiego wydania w jakiejś lepszej jakości. Książkę czytało mi się dość topornie nie tylko ze względu na dość trudną, momentami mocno filozoficzną treść wymagającą absolutnego skupienia ale też taniość wydania i nieprzyjemny do czytania druk. Myślę że dużo szybciej bym ją przeczytała, i z większą przyjemnością, niż w wersji którą posiadam. Niemniej jednak książka jest zdecydowanie warta przeczytania, bo naprawdę zachęca do myślenia nad dość prostymi zagadnieniami dnia codziennego. Pozwoliła mi uporządkować nie tyle moje poglądy co rozumienie kilku istotnych spraw, napełniła mnie jakąś taką wolą życia i optymizmem co raczej się nie zdarza w moim przypadku. Peterson ma treściwe ale lekkie pióro, szalenie podobały mi się anegdoty i opowieści z życia wzięte, to zawsze jakoś tak przybliża mi dany temat i pozwala się z nim utożsamić. Nie do końca zrozumiałam konstrukcję książki jeśli chodzi o układ poszczególnych rozdziałów, ale może nie miało być w tym żadnego sensu czy drogi, a jedynie luźno zebrane nazwijmy to “porady” na istotne dla każdego człowieka tematy. Nie podobało mi się także częste odnoszenie się do Biblii jako źródła specyficznej mądrości ludzkiej czy wiedzy, ale jako że sięgał też do mitologii i jest to jedną z jego licznych specjalności, uważam że da się na to przymknąć oko i traktować te odniesienia jako ludowe mądrości bez innego podtekstu.

Były momenty kiedy miałam wrażenie, że autor daje się za bardzo ponieść muzie i zaczyna trochę za bardzo traktować się jak wyrocznia (a jestem strasznie wyczulona na coś takiego, swego czasu przebrnęłam przez masę toksycznych tytułów “samorozwojowych” w takich tonach), szczególnie pod koniec książki, ale koniec końców zachował umiar i widać było że jest pasjonatem tego, o czym pisze. A to zawsze dodaje sporo do treści i odbioru książki. Nie podobało mi się kilka jego stwierdzeń, ale to już moja prywatna opinia i odczucia. Ogólnie książka nie jest diaboliczna i spokojnie każdy może po nią sięgać ;) Nie tylko nie zrobi krzywdy czy prania mózgu ale da ogromną przestrzeń do namysłu i kawał interesującej wiedzy psychologicznej opakowanej w przystępną formę. Nie można jej traktować jednak jako złoty i nieomylny klucz do rozumienia rzeczywistości bo oczywiście do niczego dobrego nie może to doprowadzić, ale jest jedną z nielicznych tego typu książek która jest naprawdę mądra i sensowna. Polecam zapoznać się na własną rękę :)

Jordan Peterson to człowiek o bardzo specyficznej opinii, postrzegany jako kontrowersyjny czy wręcz groźny w niektórych kręgach. Z ciekawością sięgnęłam zatem po jego książkę, doszukując się oskarżeń kierowanych pod jego adresem i nie znalazłam nic oprócz jego osobistych opinii i spostrzeżeń popartych rzeczywistością. Wiem do czego mniej więcej mogą odnosić się ludzie w...

Minimalne rozszczarowianie. Książka filozoficzna, ale siłą ubrana w szaty poradnika coaching. W efekcie jest jakiś motyw a potem, nachalnie dodawane elementy poradnika. Do tego końcówka nieco mnie znużyła. Polecam ale bez efektu wow.

Minimalne rozszczarowianie. Książka filozoficzna, ale siłą ubrana w szaty poradnika coaching. W efekcie jest jakiś motyw a potem, nachalnie dodawane elementy poradnika. Do tego końcówka nieco mnie znużyła. Polecam ale bez efektu wow.