Kolejne dzieło Karpowicza, które mnie całkowicie zachwyca!!!! Życie w ukryciu, bez fajerwerków i fanfarów, ale życie całkowicie nasączone uczuciami, wspomnieniami, drobnymi gestami. Świat Grzegorza chociaż zupełnie obcy, to tak bardzo znajomy. Ta książka to ostateczna Samotność, przeszywająca dotkliwie jak lodowaty sztylet, a jednocześnie kojąca.

Kolejne dzieło Karpowicza, które mnie całkowicie zachwyca!!!! Życie w ukryciu, bez fajerwerków i fanfarów, ale życie całkowicie nasączone uczuciami, wspomnieniami, drobnymi gestami. Świat Grzegorza chociaż zupełnie obcy, to tak bardzo znajomy. Ta książka to ostateczna Samotność, przeszywająca dotkliwie jak lodowaty sztylet, a jednocześnie kojąca.

Czterdziestoletni Grzegorz wraca z wielkomiejskiej Warszawy do Białegostoku, by zająć się swoją matką. Ta podróż jest jednocześnie podróżą dwutorową - jeden tor prowadzi do przeszłości, drugi - w głąb siebie. W "Gestach" nie znajdziemy gwałtownych zwrotów akcji. Powieść snuje się wolnym tempem, jakby szła po bezdrożach a jednocześnie autor dotyka najdelikatniejszych spraw - wspomnień z dzieciństwa i młodości oraz przemijania a pozornie nic nie znaczące gesty nadają życiu sens.
Język, którym posługuje się Karpowicz, to niewątpliwy atut tej powieści. Czasem ironiczny, na granicy absurdu.
Powieść do zatrzymania się i refleksji. Warto.

Czterdziestoletni Grzegorz wraca z wielkomiejskiej Warszawy do Białegostoku, by zająć się swoją matką. Ta podróż jest jednocześnie podróżą dwutorową - jeden tor prowadzi do przeszłości, drugi - w głąb siebie. W "Gestach" nie znajdziemy gwałtownych zwrotów akcji. Powieść snuje się wolnym tempem, jakby szła po bezdrożach a jednocześnie autor dotyka najdelikatniejszych spraw -...

Karpowicz to jeden z moich ulubionych autorów. Jego utwory można rozpoznać już po kilku zdaniach. Charakterystyczna gra słów, plątanina wątków. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość jednocześnie, nierozerwalnie ze sobą połączone. Zdania proste, niezwykle celne, ironia... Dla mnie mistrz słowa. To wszystko składa się na ten szczególny klimat jego książek. I "Gesty" również mają ten niepowtarzalny, "karpowiczowski" sznyt.

Karpowicz to jeden z moich ulubionych autorów. Jego utwory można rozpoznać już po kilku zdaniach. Charakterystyczna gra słów, plątanina wątków. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość jednocześnie, nierozerwalnie ze sobą połączone. Zdania proste, niezwykle celne, ironia... Dla mnie mistrz słowa. To wszystko składa się na ten szczególny klimat jego książek. I...

To moja trzecia książka tego autora. Zacząłem od "Balladyny i Romansów" potem były "Ości".Te dwie powieści mnie zachwyciły, przede wszystkim wspaniałą polszczyzną, metaforami, dowcipem, humorem, stylem i wyobrażnią autora. Czytało mi się wyśmienicie.I to zachęciło mnie do sięgnięcia po następną książkę Pana Karpowicza.
Padło na "Gesty" , która to lektura znużyła mnie totalnie i potwornie wymęczyła.Ledwo doczytałem do końca. Nie tego oczekiwałem.Trudno mi pojąć skąd te wysokie oceny..
Uważam, że zdecydowanie lepiej sięnąć po inne książki pisarza. Ta mnie nie poruszyła w żaden sposób. Była zwyczajnie nudna.

To moja trzecia książka tego autora. Zacząłem od "Balladyny i Romansów" potem były "Ości".Te dwie powieści mnie zachwyciły, przede wszystkim wspaniałą polszczyzną, metaforami, dowcipem, humorem, stylem i wyobrażnią autora. Czytało mi się wyśmienicie.I to zachęciło mnie do sięgnięcia po następną książkę Pana Karpowicza.
Padło na "Gesty" , która to lektura znużyła mnie...

Po znakomitej "Sońce", przeczytałam "Ości" (już z mniejszym zachwytem),teraz sięgnęłam po "Gesty".
Czuję smutek po tym monologu czterdziestoletniego Grzegorza wracającego do rodzinnego domu, by pomóc matce. Jednak naprawdę odbywa podróż w przeszłość, analizuje swoje życie, dokonywane wybory, podjęte decyzje. Nie do końca zdołałam zrozumieć niektóre z nich, chyba autor nie chciał zdradzić ich w pełni.
Ciekawie napisana książka z dość zaskakującym zakończeniem.

Po znakomitej "Sońce", przeczytałam "Ości" (już z mniejszym zachwytem),teraz sięgnęłam po "Gesty".
Czuję smutek po tym monologu czterdziestoletniego Grzegorza wracającego do rodzinnego domu, by pomóc matce. Jednak naprawdę odbywa podróż w przeszłość, analizuje swoje życie, dokonywane wybory, podjęte decyzje. Nie do końca zdołałam zrozumieć niektóre z nich, chyba autor...

Ta książka ostatecznie zdecydowała, że zostałam członkinią fanklubu Ignacego Karpowicza. Autor ma dar dotykania spraw niewidocznych, odkrywania kruchych subtelności życia. Powieść o samotności i przemijaniu, ale to chyba zbytnie uproszczenie. Bardzo autentyczna i szczera, a to zawsze mnie porusza.

Ta książka ostatecznie zdecydowała, że zostałam członkinią fanklubu Ignacego Karpowicza. Autor ma dar dotykania spraw niewidocznych, odkrywania kruchych subtelności życia. Powieść o samotności i przemijaniu, ale to chyba zbytnie uproszczenie. Bardzo autentyczna i szczera, a to zawsze mnie porusza.

Uwielbiam autora. Ile trzeba mieć kunsztu literackiego by tworzyć tak niebanalne historie. Książka pełna groteski, absurdu. Jednak trzeba mieć dystans do siebie by to wszystko ogarnąć. Gorąco polecam pozwala inaczej spojrzeć na nasze życie.

Uwielbiam autora. Ile trzeba mieć kunsztu literackiego by tworzyć tak niebanalne historie. Książka pełna groteski, absurdu. Jednak trzeba mieć dystans do siebie by to wszystko ogarnąć. Gorąco polecam pozwala inaczej spojrzeć na nasze życie.

Lubię książki p. Karpowicza. Na początku "Gestów" miałam wrażenie, że będzie to pierwsza książka, której nie polubię, która mnie zmęczy. Na szczęście nic takiego się nie stało, opowieść pochłonęłam prawie "na raz".

To monolog Grzesia, reżysera teatralnego, który wraca do rodzinnego domu żeby pomóc matce pochować jej jedynego towarzysza szarej codzienności, psa Cezarego, ale szybko przenuje się, że wyprawa ma dużo poważniejsze znaczenie i termin jej znacznie przedłuża się w czasie...

Lubię książki p. Karpowicza. Na początku "Gestów" miałam wrażenie, że będzie to pierwsza książka, której nie polubię, która mnie zmęczy. Na szczęście nic takiego się nie stało, opowieść pochłonęłam prawie "na raz".

To monolog Grzesia, reżysera teatralnego, który wraca do rodzinnego domu żeby pomóc matce pochować jej jedynego towarzysza szarej codzienności, psa Cezarego,...

Bo czasem krótki fragment, wyrwana z kontekstu myśl wystarczy aby sięgnąć do książki. - To określony Gest, ukłon w kierunku czytelnika, któremu nie można się oprzeć.
Wśród jednakowo wyglądających stron odnalazłam te myśli głównego bohatera, które mnie do niego przyciągnęły. Przyglądałam się im, smakowałam i odkrywałam kolejne, nowe ukazujące obraz, sedno-ważne dla mnie Gesty.
Cudownie, gdy przypadkowy ciąg myśli i słów układa refleksje, buduje historie, do której warto sięgnąć, nad którą warto się pochylić.

Bo czasem krótki fragment, wyrwana z kontekstu myśl wystarczy aby sięgnąć do książki. - To określony Gest, ukłon w kierunku czytelnika, któremu nie można się oprzeć.
Wśród jednakowo wyglądających stron odnalazłam te myśli głównego bohatera, które mnie do niego przyciągnęły. Przyglądałam się im, smakowałam i odkrywałam kolejne, nowe ukazujące obraz, sedno-ważne dla mnie...

Opowieść o samotności. Odchodzeniu towarzyszy zdziwienie, napisał autor i to zdziwienie udało mu się bardzo sprawnie wzbudzić w czytelniku. Smutna, wzbudzająca zadumę, świetnie napisana powieść.

Opowieść o samotności. Odchodzeniu towarzyszy zdziwienie, napisał autor i to zdziwienie udało mu się bardzo sprawnie wzbudzić w czytelniku. Smutna, wzbudzająca zadumę, świetnie napisana powieść.