Cudze słowa

Dziś trochę o "Cudzych słowach" Wita Szostaka. Wstyd przyznać ale to moje inicjalne spotkanie z tym autorem. Na pewno pierwsze z wielu!
Książka mnie w zasadzie pochłonęła, przeczytałam ją w niedzielę, to była jedno z tych spotkań, z których nie ma możliwości wyjść przed samym końcem a i wtedy człowiek chciałby jeszcze na moment zastygnąć. Fascynuje mnie tutaj zarówno sposób opowiadania historii, jak i ona sama, zachwyca mnie gra słowem, które stwarza ten literacki świat. Ciekawa forma idzie w parze z równie interesująca treścią, na którą składają się życiorysy siedmiu bohaterów ale właściwie wszyscy oni opowiadają o jednym - o swojej znajomości z Benedyktem Rysiem, kimś szczególnym dla każdego z nich.
Każdy inaczej go postrzega, każdy inaczej ubiera w treść zetknięcie się z tym człowiekiem. Ta wielość i różnorodność spojrzeń sprawia, że osoba Bena wydaje się być jeszcze bardziej tajemnicza i elektryzująca. Opowieści poszczególnych osób tworzą swoisty mit tej postaci, do której my zbliżamy się najbardziej przebywając w jego eksperymentalnej restauracji. Tam jesteśmy najbliżej ale to bliskość zwodnicza, sam Benedykt rzadko o sobie mówi, mamy wrażenie, że opisują go głównie "cudze" słowa.
Dodatkowo smaczku dodają rozdziały podzielone na części włoskiego menu, znajdziemy tu sporo śródziemnomorskich potraw, zapachów, przypraw. Najmocniej jednak smakują słowa, zmieniające się w podniebieniu zależnie od tego, kto akurat dochodzi do głosu.
Jest w tej powieści jakąś fundamentalna szczerość i pewien przebłysk pokazujący nasza ludzką niedoskonałość, zza tych opisów wyłania się postać, która w jakimś sensie nie uniosła bagażu wyobrażeń innych (a może i własnych), widzimy mistrza, który ostatecznie okaże się podobny innym śmiertelnikom. Zdradzą to słowa paralelne tym, które tworzyły jego legendę.
W czytelniku ta lektura może zbudzić jeszcze jedną wątpliwość, tą mianowicie, iż tyle już w nas różnych słów, że czasem nie wiadomo, które są nasze i czy w ogóle są jeszcze jakieś "nasze" czy wszystko jest już tylko zapożyczone. Może jesteśmy niczym palimpset, dawno już zapisany, a my ścierając kurz czasu tylko powoli wydobywamy kolejne treści naszej opowieści o sobie i świecie?
Czytajcie!! To rzecz wyjątkowa!

Dziś trochę o "Cudzych słowach" Wita Szostaka. Wstyd przyznać ale to moje inicjalne spotkanie z tym autorem. Na pewno pierwsze z wielu!
Książka mnie w zasadzie pochłonęła, przeczytałam ją w niedzielę, to była jedno z tych spotkań, z których nie ma możliwości wyjść przed samym końcem a i wtedy człowiek chciałby jeszcze na moment zastygnąć. Fascynuje mnie tutaj zarówno...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonała literatura

Doskonała literatura

Pokaż mimo to

Jak dobrze można poznać drugiego człowieka? Czy możliwe jest odkrycie prawdy o kimś, kto wymyka się jednoznacznym ocenom?

„Cudze słowa” Wita Szostaka to fascynująca powieść-eksperyment. Główny bohater książki, Benedykt Ryś, jest tu właściwie wielkim nieobecnym: postać tę poznajemy poprzez „cudze” słowa. Bohatera wspominają osoby bliskie mu na różnych etapach życia: ojciec, przyjaciel z dzieciństwa, kolega ze studiów, profesor-mistrz, student-uczeń i dwie zakochane kobiety. Każda z osób ma do Benedykta (nazywanego zresztą inaczej w każdej narracji: panem Benedyktem, Benem, Dyciem, Rysiem, Gałgankiem…) osobisty stosunek, który określiły przywoływane przez nich wydarzenia. Z ich wypowiedzi wyłania się niejednoznaczny obraz silnej osobowości, filozofa wymykającego się akademickim konwenansom, twórcy osobistego mitu wielkiego myśliciela i artysty. Czy Benedykt w istocie był mędrcem wyprzedzającym swój czas i jedynym rozumiejącym istotę życia, czy zręcznym manipulatorem?

Powieść, przedstawiając różne punkty widzenia, nie daje jednoznacznych odpowiedzi. Dopiero mozaika cudzych słów składa się na obraz jednej postaci, ale czy staje się źródłem prawdy o niej? Mówiąc o Benedykcie, poszczególne postaci zdradzają, kim są i jak relacja z bohaterem ich ukształtowała. Opłakują osobiste dramaty, doszukując się w Benedykcie wzniosłych motywacji, by usprawiedliwić zwykłe zranienia. Powieść z psychologiczną wnikliwością kreśli szereg ludzkich portretów, wszystkie postaci istnieją jednak w relacji „do” i „wobec” Benedykta.

„Cudze słowa” olśniewają pięknem języka, w którym z rozkoszą można tropić nawiązania do klasycznych dzieł literatury (w tym Biblii, Schulza czy polskich wieszczów). Powieść przesiąknięta jest duchem filozofii, wciąż powracają w niej pytania o sens życia, angażowania się w wielkie sprawy i szukania prostoty. A przede wszystkim o prawdę o człowieku i kształtowanie rzeczywistości przez słowo.

Jak dobrze można poznać drugiego człowieka? Czy możliwe jest odkrycie prawdy o kimś, kto wymyka się jednoznacznym ocenom?

„Cudze słowa” Wita Szostaka to fascynująca powieść-eksperyment. Główny bohater książki, Benedykt Ryś, jest tu właściwie wielkim nieobecnym: postać tę poznajemy poprzez „cudze” słowa. Bohatera wspominają osoby bliskie mu na różnych etapach życia: ojciec,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeszcze nieco ponad miesiąc, ale mam już chyba książkę roku. Piękna, skomplikowana i prosta zarazem. O czymś. Każde zdanie jest ważne, brak zbędnego potoku słów. Różnimy się, jesteśmy tacy sami. Wykradamy, czerpiemy siebie nawzajem. Widzimy to co chcemy, to co jest ma wiele znaczeń...WARTO. 10⭐10

Jeszcze nieco ponad miesiąc, ale mam już chyba książkę roku. Piękna, skomplikowana i prosta zarazem. O czymś. Każde zdanie jest ważne, brak zbędnego potoku słów. Różnimy się, jesteśmy tacy sami. Wykradamy, czerpiemy siebie nawzajem. Widzimy to co chcemy, to co jest ma wiele znaczeń...WARTO. 10⭐10

Pokaż mimo to

Mój malkontencki gust literacki jest zawsze przeszkodą przy zakupie książki. Bitą godzinę krzątałam się w księgarni z misją zakupu lekkiego, zarazem niebanalnego czytadła. Sięgałam po różne tytuły, przeglądając opinie. W końcu w ręce wpadła mi powieść Pana Szostaka. Intrygująca okładka, świetnie zapowiadający się opis i na podbicie: wysoka ocena. Biorę!

Nie nacieszyłam się długo i czar prysł, kiedy byłam w połowie Antipasti. Im dalej w las, tym ciemniej. Miałam nadzieję, że im głębiej w tajemnicę, tym jaśniej.
Niestety, to był nużący las.
Ojciec "Cudzych słów" odznacza się bogactwem językowym, tego nie można mu odmówić. Przekonujemy się o tym na każdej stronie. Natomiast uważam, że miano pisarza obliguje do ostrożności, zachowania balansu.
Istnieją dwie skrajności: nagminnie powtarzające się wyrazy oraz przesadnie obfitująca w słowa treść. To drugie w połączeniu z obecnym w książce wysypem zdań złożonych-aż-za-bardzo staje się męczące. Te skrajności mają wspólny mianownik - właśnie to zmęczenie czytaniem. Kilka dni tkwiłam między rozdziałami i za każdym razem dłonie świerzbiły mnie, by z tego powodu odłożyć lekturę. Tutaj ślę pokłony w kierunku osób, które pochłonęły przedstawiane historie "jednym tchem". Być może mój intelekt nie jest na wystarczającym poziomie i muszę jeszcze poczekać. Ostatecznie dotarłam do Primi Piatti i dzisiaj zamykam na jakiś czas swoją przygodę z książką.

Szukałam czegoś niebanalnego. Istotnie, powieść taka jest.
Szukałam czegoś lekkiego. Bezsprzecznie, to intelektualna uczta, jak możemy przeczytać w opinii poniżej. Czy lekka? Moim zdaniem nie. Z biegiem czasu uważam, że myślałam dość naiwnie, biorąc analizę istoty ludzkiej za niewymagającą. Tutaj często skłania do refleksji, bo mamy do czynienia z emocjami opowiadających. Oczami bohaterów wspominana postać jest kreślona w odmienny sposób, gdyż dla każdego przyjmuje inną rolę.

Reasumując: po stu stronach stwierdzam, że nie jest to beznadziejna pozycja do przeczytania. Sama koncepcja jest świetna, nietypowa i zachęca czytelnika. Jednak gramatyka i stylistyka trochę ją stargały. To moje pierwsze spotkanie z pisarzem. Przypuszczalnie jest to celowy zabieg i można go za to lubić albo nie. Wcielenie się w grono osób, tudzież przedstawienie kontrastujących perspektyw bez odczucia ułamka tej samej osoby, jest wyzwaniem. Autor poradził sobie z tym popisowo. Liczę, że z kolejnym podejściem będę mniej zrażona oraz dodam chociaż dwie gwiazdki.

Mój malkontencki gust literacki jest zawsze przeszkodą przy zakupie książki. Bitą godzinę krzątałam się w księgarni z misją zakupu lekkiego, zarazem niebanalnego czytadła. Sięgałam po różne tytuły, przeglądając opinie. W końcu w ręce wpadła mi powieść Pana Szostaka. Intrygująca okładka, świetnie zapowiadający się opis i na podbicie: wysoka ocena. Biorę!

Nie nacieszyłam się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cała opinia na blogu LADYMARGOT.PL

(...)

"Cudze słowa" Wita Szostaka to uczta. Nie tylko za sprawą kolejnych rozdziałów, które otrzymały nazwy włoskich dań (co za znakomity zabieg!).

To uczta dla intelektu, uczta dla naszej wewnętrznej potrzeby obcowania z pięknem, czy to w sztuce, czy w literaturze. Nie jestem w stanie napisać wystarczająco pochlebnej opinii o tej pozycji, bo cokolwiek napiszę, będzie to tylko marna próba zwrócenia na nią uwagi.

Tej powieści nie sposób opisać. Ją trzeba przeżyć, a następnie pokochać. Bo to, że pokocha ją każdy, kto sięgnie po tę niepozorną książkę, jest więcej niż pewne. 

Komu więc ją polecam? Obowiązkowo każdemu. Bo w tych piekielnych czasach potrzeba nam piękna i zapomnienia.

(...)

Cała opinia na blogu LADYMARGOT.PL

(...)

"Cudze słowa" Wita Szostaka to uczta. Nie tylko za sprawą kolejnych rozdziałów, które otrzymały nazwy włoskich dań (co za znakomity zabieg!).

To uczta dla intelektu, uczta dla naszej wewnętrznej potrzeby obcowania z pięknem, czy to w sztuce, czy w literaturze. Nie jestem w stanie napisać wystarczająco pochlebnej opinii o tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawniej miałam pewne uprzedzenia do współczesnej polskiej prozy, ale rodzimi autorzy konsekwentnie, na każdym kroku mnie zaskakują i udowadniają jak bardzo się myliłam. Dzięki ich utworom przeżywam kolejne przygody literackie w różnych formach: czy to dzięki gęstej prozie Szczepana Twardocha czy opowiadaniom Olgi Tokarczuk czy nawet ostatnio przeczytanemu kryminałowi Anny Kańtoch. Każda taka lektura utwierdza mnie w przekonaniu, że mamy być z czego dumni.

Tym razem wybór padł na nowość wydawniczą Cudze słowa i było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Wita Szostaka. Trochę się obawiałam, że próba zrozumienia tematu mnie przerośnie, ponieważ gdzieś się natknęłam na opinie, że autor kojarzony jest z trudniejszą literaturą. Może po części także dlatego, że używający pseudonimu Dobrosław Kot to doktor habilitowany filozofii, który wykłada na jednym z uniwersytetów. Jednak Cudze słowa okazały się nad wyraz lekkostrawne, a finalnie były pyszną ucztą literacką.

Powieść podzielona jest na kilka części, nazwanych od włoskich pozycji w menu: poczynając od przystawki (Antipasti), a na deserze kończąc (Dolce). W każdym takim segmencie otrzymamy podrozdziały napisane z perspektywy siedmiu osób, a dotyczyć one będą głównego bohatera - Benedykta Rysia. Tutaj od razu można zauważyć, że ciekawym zabiegiem okazało się postawienie w centrum postaci, która sama nie dochodzi do głosu. Wszystko, czego dowiemy się o jego życiu będzie przekazane przez siedem osób pobocznych. Także jego sylwetka zostanie nakreślona różnie, w zależności od tego kto akurat będzie prowadził opowieść.

Dobrze, ale na początku muszę pochwalić coś, co uderza od pierwszych stron i zaskakuje do samego końca. Mam tutaj na myśli styl autora, który jest po prostu elektryzujący, nie potrafimy oderwać się od tych krótkich, pełnych emocji zdań, tak prostych, a jednocześnie tak pełnych przekazu. Wit Szostak korzysta ze słów niczym czarodziej i w tym przypadku można mu tylko pozazdrościć umiejętności tworzenia. Takie cudze słowa zdecydowanie dobrze smakują. Wspomnieć warto również o tym, że narratorów mamy siedmiu, toteż daje nam to siedem jakże różnych stylów narracji, z których w pamięci zostają przede wszystkim: mocno filozoficzny styl Magdaleny i pisany w trzeciej osobie styl Jakuba. Także autor niedość, że potrafi czarować słowem to jeszcze na różne sposoby, dopasowując styl do charakteru danego narratora.

Zaskakujący dla mnie okazał się fakt, że sama fabuła była łatwo przyswajalna i najprościej ujmując: wciągająca. Momentami czułam się jakbym czytała kryminał, a wszystko za sprawą dozy tajemniczości wprowadzonej do powieści. Autor raczy nas strzępkami informacji, każdy z bohaterów/narratorów dorzuca cegiełkę, ale sporo czasu minie zanim tak naprawdę zbudujemy sobie obraz głównej postaci, jakąś oś czasu i dopasujemy do niej poznane wydarzenia. Szostak potrafił zachować dużo ważnych faktów niemal do samego końca, więc co jakiś czas zaczynaliśmy więcej rozumieć, widzieć powiązania - nie tylko między danym narratorem a Benedyktem, ale także między różnymi narratorami. Mała bomba rzucona na ostatniej stronie również dobrze się w klimat tajemnicy wpisuje.

Cudze słowa zdecydowanie przekonały mnie do twórczości autora i teraz chętnie zapoznam się z jego wcześniejszymi książkami. To była świetna przygoda, a poznawanie obrazu człowieka przefiltrowanego przez charakter danego narratora dało nam tak naprawdę kilka różnych odcieni jednej osoby. Dodatkowo, powoli odkrywaliśmy historię każdego z siódemki narratorów, a wśród nich wiele czytelników znajdzie coś dla siebie (mnie bardzo spodobały się fragmenty z przeszłości ojca Benedykta). Cudze słowa to pięciodaniowa porcja literatury, która powinna Wam po prostu zasmakować.

http://www.micha-kultury.pl/2020/11/cudze-sowa-wit-szostak-jak-cie-czuja.html

Dawniej miałam pewne uprzedzenia do współczesnej polskiej prozy, ale rodzimi autorzy konsekwentnie, na każdym kroku mnie zaskakują i udowadniają jak bardzo się myliłam. Dzięki ich utworom przeżywam kolejne przygody literackie w różnych formach: czy to dzięki gęstej prozie Szczepana Twardocha czy opowiadaniom Olgi Tokarczuk czy nawet ostatnio przeczytanemu kryminałowi Anny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Ujawniał się i ukrywał, zbliżał i oddalał."

Człowiek opowiedziany "cudzymi" słowami, ludzi bliskich i naznaczonych jego wyborami. Jaki był naprawdę? Każdy kochał go na swój sposób, idealizował na własne potrzeby.
O ludziach, którzy odeszli mówi się zwykle tak jak chce się ich pamiętać. Opowiadając o innych snujemy również opowieść o sobie i własnym życiu. Ile w niej poświęcisz, żeby nie upadł mit człowieka wspaniałego?

Książka wszystkiego 280 stron, 5 rozdziałów, dobrze leży w dłoni. Niezwykle ciąży w głowie i sercu.
Jak Ty opowiedziałbyś siebie?
Jak Ty zostaniesz opowiedziany?

"Ujawniał się i ukrywał, zbliżał i oddalał."

Człowiek opowiedziany "cudzymi" słowami, ludzi bliskich i naznaczonych jego wyborami. Jaki był naprawdę? Każdy kochał go na swój sposób, idealizował na własne potrzeby.
O ludziach, którzy odeszli mówi się zwykle tak jak chce się ich pamiętać. Opowiadając o innych snujemy również opowieść o sobie i własnym życiu. Ile w niej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która absolutnie mną zawładnęła. Jest tak wspaniale ciekawa, intrygująca i operująca na wielu poziomach! Jedna z najważniejszych dla mnie w tym roku, bez dwóch zdań.

Pełna recenzja: https://przymuzyceoksiazkach.com.pl/2020/11/cudze-slowa-wit-szostak-recenzja/

Książka, która absolutnie mną zawładnęła. Jest tak wspaniale ciekawa, intrygująca i operująca na wielu poziomach! Jedna z najważniejszych dla mnie w tym roku, bez dwóch zdań.

Pełna recenzja: https://przymuzyceoksiazkach.com.pl/2020/11/cudze-slowa-wit-szostak-recenzja/

Pokaż mimo to

Na początku było słowo. Słowa stworzyły zdania, z których powstała powieść. Słowem opisano w niej uczucia, wrażliwość, zemstę, miłość, zazdrość, geniusz, smutek, płacz. To słowa wpłynęły na całokształt powieści. To u ich podstaw leży bogactwo, jakim nas, czytelników ona obdarza.
"Cudze słowa" to historia jednego bohatera, opowiedziana słowami ludzi, dla których był on partnerem, przyjacielem, geniuszem, studentem, synem. Ta książka zbudowana jest z pięciu części, na którą składają się opowieści, wspomnienia, żale, zachwyty, zafascynowania. To historia jednego człowieka, choć do końca nie jest dane nam go poznać. On milczy, ale pozwala snuć opowieść innym. W ich rękach pozostawia narzędzie, jakim jest słowo, które płynnie tworzy całość.
Można tu zadać pytanie: Czy on naprawdę milczy? Pytanie, które można roztrząsać, nad którym się można zastanawiać lub spróbować odpuścić i zrozumieć tę historię na swój własny sposób.
Weronika, Jan, Józef, Szymon, Magdalena, Jakub, Paweł, każde z nich razem i osobno mają swój głos i swoją perspektywę postrzegania, usprawiedliwienia czynów i swojego postępowania poprzez pryzmat opowieści historii głównego bohatera jednego człowieka.
Powieść wywarła na mnie duże wrażenie. Chłonęłam ją całą i cząstkami, pojedynczymi słowami, które się przenikają. Proste, lecz skomplikowane.
Cudze słowa wyzwoliły we mnie moje słowa, które tworzą moją powieść. POLECAM.

Na początku było słowo. Słowa stworzyły zdania, z których powstała powieść. Słowem opisano w niej uczucia, wrażliwość, zemstę, miłość, zazdrość, geniusz, smutek, płacz. To słowa wpłynęły na całokształt powieści. To u ich podstaw leży bogactwo, jakim nas, czytelników ona obdarza.
"Cudze słowa" to historia jednego bohatera, opowiedziana słowami ludzi, dla których był on...

więcej

mniej

Pokaż mimo to