Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo krótka i bardzo niepokojąca opowieść o dziecięcej traumie i źródłach okrucieństwa, które potrafią pokazywać dzieci. Intrygująca proza.

Bardzo krótka i bardzo niepokojąca opowieść o dziecięcej traumie i źródłach okrucieństwa, które potrafią pokazywać dzieci. Intrygująca proza.

Jak zwykle u Cabre - opowiadania są bardzo dobre, subtelnie łączą się ze sobą, a olbrzymią rolę odgrywa muzyka. Ta autor, który ma niepowtarzalny styl.

Jak zwykle u Cabre - opowiadania są bardzo dobre, subtelnie łączą się ze sobą, a olbrzymią rolę odgrywa muzyka. Ta autor, który ma niepowtarzalny styl.

Krótka, ale bardzo poruszająca i niezwykle oryginalna opowieść. Pozornie to historia jednej dziewczyny posiadającej niezwykłe zdolności, a w gruncie rzeczy to uniwersalna opowieść o przemocy wobec kobiet.

Krótka, ale bardzo poruszająca i niezwykle oryginalna opowieść. Pozornie to historia jednej dziewczyny posiadającej niezwykłe zdolności, a w gruncie rzeczy to uniwersalna opowieść o przemocy wobec kobiet.

Nie widziałam jeszcze serialu, ale książka bardzo mi się spodobała. To nie jest klasyczny thriller (być może to jest powodem nieco niskiej oceny), ale raczej połączenie suspensu z dobrą literaturą obyczajową. Bardzo lubię hiszpańskie powieści za ich niezwykły klimat i tym razem również się nie rozczarowałam.

Nie widziałam jeszcze serialu, ale książka bardzo mi się spodobała. To nie jest klasyczny thriller (być może to jest powodem nieco niskiej oceny), ale raczej połączenie suspensu z dobrą literaturą obyczajową. Bardzo lubię hiszpańskie powieści za ich niezwykły klimat i tym razem również się nie rozczarowałam.

Znakomite opowiadania. Można czytać każde osobno, ale jednocześnie są ze sobą subtelnie powiązane poprzez powracające postaci, wątki, przedmioty. Cabre zadziwia, szokuje, czasami bawi. Uważam, że to jeden z najlepszych współczesnych pisarzy i bardzo chciałabym zobaczyć, jak odbiera literackiego Nobla. Uważam, że w pełni zasługuje.

Znakomite opowiadania. Można czytać każde osobno, ale jednocześnie są ze sobą subtelnie powiązane poprzez powracające postaci, wątki, przedmioty. Cabre zadziwia, szokuje, czasami bawi. Uważam, że to jeden z najlepszych współczesnych pisarzy i bardzo chciałabym zobaczyć, jak odbiera literackiego Nobla. Uważam, że w pełni zasługuje.

Dawno temu przeczytałam "Cień wiatru", od którego nie mogłam się oderwać. Jako dorosła osoba z kolei sięgnęłam po "Marinę", która okazała się dla mnie rozczarowaniem. Dlatego dość długo zabierałam się za kolejne książki Zafona. "Gra anioła" okazała się niesamowicie wciągająca. Wprawdzie nie porwała mnie aż tak jak pierwsza część cyklu, ale i tak nie mogłam oderwać się od lektury. Małym mankamentem były dla mnie nudnawe dialogi Davida i jego pryncypała oraz to, że na końcu to niemal powieść sensacyjna. Czuję jednak, że wkrótce sięgnę po kolejny tom.

Dawno temu przeczytałam "Cień wiatru", od którego nie mogłam się oderwać. Jako dorosła osoba z kolei sięgnęłam po "Marinę", która okazała się dla mnie rozczarowaniem. Dlatego dość długo zabierałam się za kolejne książki Zafona. "Gra anioła" okazała się niesamowicie wciągająca. Wprawdzie nie porwała mnie aż tak jak pierwsza część cyklu, ale i tak nie mogłam oderwać się od...

Ostatni tom trylogii jest nieco lepszy od drugiego, ale odstaje nadal od pierwszego tomu. Atutem tej części jest "powieść w powieści" - ciekawsza od wątku kryminalnego. Autorka zepsuła nieco wątek obyczajowy - jest zbyt mdły i tkliwy. Mimo wszystko - warto przeczytać.

Ostatni tom trylogii jest nieco lepszy od drugiego, ale odstaje nadal od pierwszego tomu. Atutem tej części jest "powieść w powieści" - ciekawsza od wątku kryminalnego. Autorka zepsuła nieco wątek obyczajowy - jest zbyt mdły i tkliwy. Mimo wszystko - warto przeczytać.

Drugi tom trylogii urzekł mnie w mniejszym stopniu niż pierwszy. Wątek obyczajowy wypada słabiej, a poza tym sama zagadka jest trochę nieprawdopodobna. Takie nagromadzenie tajemnic, nadużyć i intryg jest wręcz niewiarygodne. Mimo wszystko czyta się szybko i na pewno zakończę ten cykl.

Drugi tom trylogii urzekł mnie w mniejszym stopniu niż pierwszy. Wątek obyczajowy wypada słabiej, a poza tym sama zagadka jest trochę nieprawdopodobna. Takie nagromadzenie tajemnic, nadużyć i intryg jest wręcz niewiarygodne. Mimo wszystko czyta się szybko i na pewno zakończę ten cykl.

Już dawno nie zdarzyło mi się przeczytać kryminału, który miałby w sobie tyle oryginalności. Trudno mi powiedzieć, czy to kwestia ciekawego wątku obyczajowego, intrygujących bohaterów czy umiejscowienia akcji w małych, klimatycznych hiszpańskich miejscowościach pełnych zabytków. Zdecydowaną zaletą powieści jest też ciekawe połączenie przeszłości z teraźniejszością. Z ogromną przyjemnością sięgnę po kolejny tom.

Już dawno nie zdarzyło mi się przeczytać kryminału, który miałby w sobie tyle oryginalności. Trudno mi powiedzieć, czy to kwestia ciekawego wątku obyczajowego, intrygujących bohaterów czy umiejscowienia akcji w małych, klimatycznych hiszpańskich miejscowościach pełnych zabytków. Zdecydowaną zaletą powieści jest też ciekawe połączenie przeszłości z teraźniejszością. Z...

Piękna i bardzo oryginalna opowieść, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Autorka wyśmienicie pokazała, że granica między dobrem a złem jest bardzo cienka. Główna bohaterka dokonuje wielu kontrowersyjnych wyborów, a mimo to przez cały czas trzymałam kciuki, że jej się powiedzie. Bardzo podoba mi się subtelny wątek fantastyczny oraz ukazanie beznadziejnej sytuacji kobiet w czasach, które przecież nie są bardzo odległe. Po tak udanym debiucie będę z niecierpliwością czekać na kolejne książki tej autorki.

Piękna i bardzo oryginalna opowieść, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Autorka wyśmienicie pokazała, że granica między dobrem a złem jest bardzo cienka. Główna bohaterka dokonuje wielu kontrowersyjnych wyborów, a mimo to przez cały czas trzymałam kciuki, że jej się powiedzie. Bardzo podoba mi się subtelny wątek fantastyczny oraz ukazanie...

To inny Cabre niż ten, którego poznałam dzięki lekturze "Wyznaję" i "Głosów Pamano". "Agonia dźwięków" to wcześniejsza powieść autora, nieco skromniejsza objętościowo i bardziej ascetyczna jeśli chodzi o środki wyrazu. Można ją odczytywać na wielu płaszczyznach, jednak dla mnie jest to opowieść o końcu piękna i radości życia, które giną w konfrontacji ze sztywnymi regułami i brakiem wrażliwości. To jednak tylko pozorna przegrana, bowiem świat, który wyrzekł się zachwytu nad przejawami życia, sam skazał się na zagładę. Cabre to świetny pisarz i na pewno sięgnę po jego inne książki.

To inny Cabre niż ten, którego poznałam dzięki lekturze "Wyznaję" i "Głosów Pamano". "Agonia dźwięków" to wcześniejsza powieść autora, nieco skromniejsza objętościowo i bardziej ascetyczna jeśli chodzi o środki wyrazu. Można ją odczytywać na wielu płaszczyznach, jednak dla mnie jest to opowieść o końcu piękna i radości życia, które giną w konfrontacji ze sztywnymi regułami...

Dziwna powieść. Początek bardzo mnie wciągnął, ale środek jest niesamowicie wręcz nudny. Mam wrażenie, że autor na siłę wprowadzał nowych bohaterów, żeby tylko zakończyć wszystko happy endem. Sam motyw poszukiwania tajemniczego autora był intrygujący, ale wprowadzenie do opowieści wątku narkomanów z Madrytu moim zdaniem było niepotrzebne i ta część historii porządnie mnie znudziła. Poza tym język powieści jest dość toporny. Nie wiem, czy to wina autora, czy tłumacza, ale wszystkie postaci wypowiadają się w identyczny sposób. Brak jakichkolwiek wyrazistych, czy to pod względem języka, czy osobowości, bohaterów. Cała powieść sprawia przez to wrażenie jakiejś takiej "płaskiej". Liczyłam na cudowną opowieść, dostałam historię, której cały potencjał zmarnowano.

Dziwna powieść. Początek bardzo mnie wciągnął, ale środek jest niesamowicie wręcz nudny. Mam wrażenie, że autor na siłę wprowadzał nowych bohaterów, żeby tylko zakończyć wszystko happy endem. Sam motyw poszukiwania tajemniczego autora był intrygujący, ale wprowadzenie do opowieści wątku narkomanów z Madrytu moim zdaniem było niepotrzebne i ta część historii porządnie mnie...

"Zimowe panny" to opowieść utrzymana w konwencji charakterystycznego dla iberyjskiej i iberoamerykańskiej literatury realizmu magicznego. Są więc tutaj ludzie rozmawiający ze zwierzętami, znachorzy, tajemnicze wydarzenia. Ale w tej powieści głównym motywem działań są typowo ludzkie zachowania - zdrada, strach przed wyjawieniem tajemnic, dążenie do spełnienia marzeń. Nie jest to moim zdaniem jakaś wybitna powieść w tym gatunku, trudno oprzeć się wrażeniu, że to melodia, którą już gdzieś słyszałam, i to niejeden raz. Mimo to "Zimowe panny" mają swój urok i wciągają.

"Zimowe panny" to opowieść utrzymana w konwencji charakterystycznego dla iberyjskiej i iberoamerykańskiej literatury realizmu magicznego. Są więc tutaj ludzie rozmawiający ze zwierzętami, znachorzy, tajemnicze wydarzenia. Ale w tej powieści głównym motywem działań są typowo ludzkie zachowania - zdrada, strach przed wyjawieniem tajemnic, dążenie do spełnienia marzeń. Nie...

Piękna baśń dla dorosłych, która ukazuje, jak nierozerwalnie splecione są ze sobą życie i śmierć. Grabarz Juan Rodrigo ma dar rozmawiania ze zmarłymi i wyjawia ich tajemnice najbliższym, co przynosi różne efekty. Czytelnik poznaje historie osób pochowanych przez grabarza, w tym te najważniejsze dla niego samego - opowieści o jego żonie i córce. W powieści Petera Grandbois zmarli są częścią świata żywych, natura pełna jest tajemnych znaków, które potrafią odczytać jedynie ci najwrażliwsi oraz prowadzący wędrowne życie Cyganie. Tylko w literaturze krajów hiszpańskojęzycznych znajdujemy tak oszałamiające połączenie nostalgii i groteski, które pokazuje, że życie składa się z najrozmaitszych odcieni, a koniec jednego etapu może oznaczać początek innego. Polecam.

Piękna baśń dla dorosłych, która ukazuje, jak nierozerwalnie splecione są ze sobą życie i śmierć. Grabarz Juan Rodrigo ma dar rozmawiania ze zmarłymi i wyjawia ich tajemnice najbliższym, co przynosi różne efekty. Czytelnik poznaje historie osób pochowanych przez grabarza, w tym te najważniejsze dla niego samego - opowieści o jego żonie i córce. W powieści Petera Grandbois...

Opowieść o modelce, która pod wpływem słów nieznajomej powoli odkrywa prawdę o sobie i najbliższych osobach. Nie jest to jednak thriller, lecz dobrze skonstruowana powieść psychologiczna o potędze złudzeń, o zaślepieniu przez uczucie, o sile pieniądza... Nic nie jest takie, jak się początkowo wydaje. Niemal każda z postaci czymś zaskakuje. "Widok z nieba" skłania do refleksji nad tym, czym naprawdę jest szczęście i czy warto się oszukiwać, by dostać jego namiastkę. Polecam.

Opowieść o modelce, która pod wpływem słów nieznajomej powoli odkrywa prawdę o sobie i najbliższych osobach. Nie jest to jednak thriller, lecz dobrze skonstruowana powieść psychologiczna o potędze złudzeń, o zaślepieniu przez uczucie, o sile pieniądza... Nic nie jest takie, jak się początkowo wydaje. Niemal każda z postaci czymś zaskakuje. "Widok z nieba" skłania do...

Bardzo dobra powieść obyczajowa inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Myślę, że rozczarowanie części czytelników wynika z faktu, że oczekują czegoś w rodzaju kryminału, tymczasem od początku wiadomo, kto jest kim i co się wydarzyło. Jednak obserwowanie dążenia jednej z głównych bohaterek - Veroniki - do odkrycia prawdy jest niezwykle wciągające. Plus za dwugłosową narrację (Veronika i Laura) oraz za realistyczne ukazanie konsekwencji utraty dziecka dla funkcjonowania całej rodziny. Warto przeczytać.

Bardzo dobra powieść obyczajowa inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Myślę, że rozczarowanie części czytelników wynika z faktu, że oczekują czegoś w rodzaju kryminału, tymczasem od początku wiadomo, kto jest kim i co się wydarzyło. Jednak obserwowanie dążenia jednej z głównych bohaterek - Veroniki - do odkrycia prawdy jest niezwykle wciągające. Plus za dwugłosową narrację...

Kolejna książka, którą wydawca skrzywdził, reklamując jako powieść "w klimacie Cienia Wiatru". Tymczasem jest to historia, która świetnie broni się bez zbędnych porównań, a dzieła Zafona raczej nie przypomina... Inspektor Mascarell prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia piętnastoletniej córki byłej prostytutki. Akcja "Czterech dni w styczniu" rzeczywiście rozgrywa się w ciągu czterech styczniowych dni 1939 roku, tuż przed wkroczeniem do Barcelony wojsk generała Franco. Razem z ostatnim policjantem przemierzamy ulice opustoszałej Barcelony, starając się poznać prawdę o zaginionej dziewczynie. To dość przygnębiająca, ale wciągająca lektura. Brawa należą się autorowi za pomysł na głównego bohatera. Zazwyczaj w kryminałach śledztwa prowadzą detektywi, którzy sami mają kilka grzechów na sumieniu (Mock) czy też ekscentrycy jak Sherlock Holmes. Ostatni policjant Barcelony jest natomiast człowiekiem prawym, oddanym rodzinie i do końca poszukującym sprawiedliwości. Z przyjemnością sięgnę po kolejne części tego cyklu.

Kolejna książka, którą wydawca skrzywdził, reklamując jako powieść "w klimacie Cienia Wiatru". Tymczasem jest to historia, która świetnie broni się bez zbędnych porównań, a dzieła Zafona raczej nie przypomina... Inspektor Mascarell prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia piętnastoletniej córki byłej prostytutki. Akcja "Czterech dni w styczniu" rzeczywiście rozgrywa się w...