Niezła historia sióstr żyjących w dziwnej symbiozie w powojennej Hiszpanii. Jeśli komuś podobała się książka Irene Soli Ja śpiewam a góry tańczą, to i ta powinna przypaść do gustu.
#WyzwanieLC2024 styczeń

Niezła historia sióstr żyjących w dziwnej symbiozie w powojennej Hiszpanii. Jeśli komuś podobała się książka Irene Soli Ja śpiewam a góry tańczą, to i ta powinna przypaść do gustu.
#WyzwanieLC2024 styczeń

Siostrzana miłość


Właściwie nie jestem pewna dlaczego książka nazywa się "Zimowe Panny", ale tytuł mi się podoba. To on pierwszy rzucił mi się w oczy, kiedy zobaczyłam tę powieść i sprawił, że zapragnęłam zapoznać się z nią bardziej.
Muszę przyznać, że jest to dosyć dziwna opowieść. Trudno zrozumieć jej sens czy nawet samą historię, gdyż dzieją się tam rzeczy niepojęte ludzkim umysłem. I to jest magiczne - przedstawienie zwykłego życia, przedstawienie jednego miejsca i jednych ludzi, a jednak dodanie do tego wszystkiego tajemniczości oraz magiczności.
Tytułowe "Zimowe Panny" to siostry - Saladina (ta brzydsza) i Dolores (ta ładniejsza). Wracają pewnego dnia po wielu latach do wioski swojego dzieciństwa. Zadamawiają się na nowo w domu swojego zmarłego dziadka i natychmiast wpadają w rutynę swojej spokojnej egzystencji, która jednak czasem daje im o sobie znać. Do tego ludzie ze wsi nie ukrywają ciekawości na temat ich samych, ich życia, a przede wszystkim dlaczego postanowiły tu wrócić? I do tego ta sprawa z ich dziadkiem, który rzekomo kupował ludzkie mózgi...
Myślę jednak, że w dużej mierze chodzi tu o same siostry. Wszystko inne jest tłem, czymś, co ma rozbudzić akcję powieści. Jednak to Saladina i Dolores tu dominują. Jest to książka o jej miłości i ich nienawiści do samych siebie. Obie mają do siebie żal z różnych powodów, a mimo tego nie potrafią bez siebie żyć. Mają też dość siebie nawzajem - swoich zachowań, swoich ambicji. A mimo tego nie potrafią spełnić swoich marzeń i pragnień, ponieważ nie są wstanie się rozdzielić. Stąd pada cień na ich relację. Czy to przypadkiem nie jest toksyczna siostrzana miłość? Są ze sobą od najmłodszych lat, wiele ich łączy, wiele ich w życiu spotkało. I nawet gdy próbują iść własną ścieżką życia, ostatecznie powracają do siebie i wciągają się na nowo w swoją dobrze znaną rutynę życiową.
Jest też owa tajemnica, którą obie pilnie strzegą. I to w dużej mierze było ich największym spoiwem, które je łączyło i nie pozwoliło ruszyć naprzód.
"Zimowe Panny" to bardzo dziwna opowieść, jednak muszę przyznać, że czyta się ją lekko i szybko. Nie męczy, a potrafi wciągnąć w swój osobliwy świat. Podoba mi się też to, że nie było tam tak zwyczajnie, ta inność wpływa tu tylko na korzyść. Ale nie jest to też książka, która długo zapada czytelnikowi w pamięć. Nie ma tu też żadnego zżycia się z bohaterami, właściwie każdy z nich wydaje się być zgorzkniały egzystencją na swój sposób. Jednak muszę przyznać, że "Zimowe Panny" to dobra pozycja na oderwanie się od swojej własnej rzeczywistości.

Siostrzana miłość


Właściwie nie jestem pewna dlaczego książka nazywa się "Zimowe Panny", ale tytuł mi się podoba. To on pierwszy rzucił mi się w oczy, kiedy zobaczyłam tę powieść i sprawił, że zapragnęłam zapoznać się z nią bardziej.
Muszę przyznać, że jest to dosyć dziwna opowieść. Trudno zrozumieć jej sens czy nawet samą historię, gdyż dzieją się tam rzeczy...

Powieść kupiłam na stronie wydawnictwa, w outlecie za kilka złotych. Wydawało mi się, że to książka idealna dla mnie. Lubię czasem poczytać coś lekkiego, pachnącego południowymi klimatami, w tym przypadku Hiszpanii. Oczywiście pachniało soczyście, bardzo soczyście figami. Aż pociągało na wymioty. Pod drzewem figowym rozgrywały się sceny jak z dramatu, czasem też komedii. Bardzo trudno ocenić mi tę powieść. Przeczytałam ją w miarę szybko, ale jakoś bez emocji. Niby jest tajemnica, mnóstwo przedziwnych postaci. Oczywiście zagadki się rozwiązują, ale skończyłam czytanie z większą ilością pytań niż na początku. Gdy czytam, w mojej wyobraźni tekst zamienia się w obrazy i odczucia. Więc wyobraźcie sobie, że czytacie kilkanaście razy o chlebie upieczonym z kamieniami. Czujecie to na zębach?!

Powieść kupiłam na stronie wydawnictwa, w outlecie za kilka złotych. Wydawało mi się, że to książka idealna dla mnie. Lubię czasem poczytać coś lekkiego, pachnącego południowymi klimatami, w tym przypadku Hiszpanii. Oczywiście pachniało soczyście, bardzo soczyście figami. Aż pociągało na wymioty. Pod drzewem figowym rozgrywały się sceny jak z dramatu, czasem też komedii....

Przeczytałam na koniec zimy "Zimowe Panny". W jedno popołudnie.
Książka dla osób, których zachwyciło "Sto lat samotności" Marqueza, "Ultra Montana" Horwatha czy "Na wschód od Edenu" Steinbecka. Bardzo podobny styl snucia opowieści, splotów akcji i dziwności życia w małej wiosce.
Ja osobiście się zachwyciłam!
Zimowe Panny wracają po latach do miejsca, które, odizolowane od świata, rządzi się swoją logiką i prawami. Jest tu gama uczuć, emocji, niespełnionych marzeń i tajemnica. Czyta się lekko, aczkolwiek zdaje sobie sprawę, że trzeba mieć zamiłowanie do takiej literatury.
Chętnie poznałabym kolejne pozycje autorki. Nachodzi mnie też refleksja, że zamknięte społeczności - ja sama wywodzę się z małej miejscowości - żyją życiem, do którego można przywyknąć, ale często bywa destrukcyjne.
Dla odmiany sięgnę teraz po jakaś "wielkomiejską" opowieść!
Ta książka jest jak dziwna przyprawa lub zioło. Może lukrecja? Taaaak. Zmieniająca smak, której słodycz wydaje się wręcz czymś nienaturalnym. Ja lubię:)

Przeczytałam na koniec zimy "Zimowe Panny". W jedno popołudnie.
Książka dla osób, których zachwyciło "Sto lat samotności" Marqueza, "Ultra Montana" Horwatha czy "Na wschód od Edenu" Steinbecka. Bardzo podobny styl snucia opowieści, splotów akcji i dziwności życia w małej wiosce.
Ja osobiście się zachwyciłam!
Zimowe Panny wracają po latach do miejsca, które, odizolowane od...

Nietuzinkowa przygoda z siostrami …

Pierwszy raz od dawna mam w głowie pustkę podczas pisania recenzji książki.Nie wiem w jaki sposób mam ją ocenić, nie chcąc zaniżyć oceny, a jednocześnie nie popaść w euforię.

„Zimowe panny” to powieść dziwna.Dlaczego?Fabuła toczy się swoim rytmem.Jest leniwa, osobliwa, na myśl przywodzi mi polskie lektury, które musiałam czytać w szkole, w których nie brakowało symboliki i zamysłów:”Co autor miał na myśli?".Saladina i Dolores(główne bohaterki),jakby wyrwane z innego świata sprawiają wrażenie istot pozaziemskich,a jednocześnie są tak bardzo ludzkie.Wzbudzają sympatię jednocześnie zniechęcając do siebie.Tło dla życia sióstr jest niepokojące.Autorka powoli zdradza szczegóły, nie śpieszy się z tym.Wszystko jest niesamowicie intrygujące, jednocześnie irytujące.W tym całym kontrolowanym ładzie wkrada się chaos.Jeśli taki był zamysł autorki, to mogę jedynie pogratulować kunsztu literackiego.Najlepiej przekonać się samemu.

Nietuzinkowa przygoda z siostrami …

Pierwszy raz od dawna mam w głowie pustkę podczas pisania recenzji książki.Nie wiem w jaki sposób mam ją ocenić, nie chcąc zaniżyć oceny, a jednocześnie nie popaść w euforię.

„Zimowe panny” to powieść dziwna.Dlaczego?Fabuła toczy się swoim rytmem.Jest leniwa, osobliwa, na myśl przywodzi mi polskie lektury, które musiałam czytać w...

Klimatyczna okładka z figami zachęca do przeczytania książki Christiny Sanchez – Andrade pod tytułem "Zimowe panny".

Tierre de Cha – hiszpańska wioska – tu znajduje się dom rodzinny, który opuściły tytułowe panny trzydzieści lat wcześniej. Musiały uciekać, bo były w niebezpieczeństwie.Wyniosły stąd wiele opowieści, wspomnień o ludziach i wydarzeniach. Tu były szczęśliwe, kiedyś. Ich dziadek był znanym w okolicy znachorem, uzdrowicielem. Został zabity podczas wojny domowej.
Teraz wróciły. Nikt nie wie ile dokładnie mają lat. Nikt nie próbuje ich zaczepiać. Są obserwowane, podglądane, ale żyją same ze sobą. I ze swoimi zwierzętami oraz sadem z pięknym, starym drzewem figowca. Nikogo więcej nie potrzebują. Tak im się przynajmniej wydaje.
Saladina (brzydsza) i Dolores (ładniejsza) mają też wspólną tajemnicę.
Za namową miejscowego proboszcza jakiś czas później zaczynają integrować się powoli z lokalną społecznością, swoją drogą niezmiernie zróżnicowaną i ciekawą. Każdy z mieszkańców wioski ma do Panien sprawę. Każdy taką samą. Chodzi o pewne dokumenty. Woleliby również, aby kobiety nigdy nie wracały lub wyniosły się stąd znów jak najszybciej.
Czyżby mieli sobie coś do zarzucenia?

Książka mnie nie porwała chociaż nie mogę zarzucić jej braku klimatu i specyficznego kolorytu.

Klimatyczna okładka z figami zachęca do przeczytania książki Christiny Sanchez – Andrade pod tytułem "Zimowe panny".

Tierre de Cha – hiszpańska wioska – tu znajduje się dom rodzinny, który opuściły tytułowe panny trzydzieści lat wcześniej. Musiały uciekać, bo były w niebezpieczeństwie.Wyniosły stąd wiele opowieści, wspomnień o ludziach i wydarzeniach. Tu były szczęśliwe,...

Przyjemna lektura, ale liczyłam na ciekawsze zakończenie.

Przyjemna lektura, ale liczyłam na ciekawsze zakończenie.

właściwie to nie skończyłam tej książki, chyba pierwsza, która tak mnie znudziła, fabuła rozmyta, chaotyczna, irytująca narracja bezosobowa, zawiodłam się.

właściwie to nie skończyłam tej książki, chyba pierwsza, która tak mnie znudziła, fabuła rozmyta, chaotyczna, irytująca narracja bezosobowa, zawiodłam się.

Przeczytałam. Ale tak naprawdę nie wiem co autor miał na myśli.

Przeczytałam. Ale tak naprawdę nie wiem co autor miał na myśli.

Ciekawy tytuł zachęca do wzięcia z półki, ale po przeczytaniu nie wiem o co autorce chodzi

Ciekawy tytuł zachęca do wzięcia z półki, ale po przeczytaniu nie wiem o co autorce chodzi