Małe rączki

"Małe rączki" Andresa Barby to jedna z dziwniejszych i trudniejszych do zrozumienia książek, z jaką się ostatnio zetknęłam. Wielowarstwowy, wysublimowany, metaforyczny tekst nie ułatwia interpretacji, jedynym pewnym uczuciem, jakie towarzyszyło mi na tych stu stronach był silny niepokój i poczucie dyskomfortu.
Na końcu książki mamy posłowie, które w założeniu, jak mniemam, miało pomóc czytelnikowi w rozeznaniu, o czym opowiada Andres Barby, ale tego nie robi, nie dość że niczego nie tłumaczy, to samo jest mało jasne.
Co więc udało mi się wykoncypować? Ano mamy do czynienia z dziecięcą traumą, z utratą rodziny i poczucia bezpieczeństwa, z ogromną wewnętrzną pustką i jeszcze większym poczuciem wstydu, niemożliwymi do udźwignięcia przez dziecko. Świat, który dotychczas był ciekawym i bezpiecznym miejscem, zmienia się w dziwaczny sierociniec, mroczny, niezrozumiały, pełen istot, które wyglądają jak dzieci, ale instynkty mają cokolwiek mordercze.
Zgaduję, że autor chciał poprzez zbiorowego narratora, poprzez wiele symbolicznych scen (zabicie gąsienicy, zabawa w "żywe lalki") przybliżyć nam wewnętrzny kosmos małej dziewczynki, ale nie do końca mu się to udało. Za dużo tej symboliki, zbyt wielu narratorów, dużo za dużo momentów niezrozumiałych, dezorientujących czytelnika. Nawet przez chwilę nie miałam wrażenia, że "uczestniczę" w tym tekście, że prowadzimy dialog, ja – czytelnik i autor. Odnosiłam za to wrażenie, że stoję z boku i oglądam dziwaczny spektakl w kompletnie obcym mi języku.
Książka pozostawiła mnie z niemiłym uczuciem, że po prostu jestem za głupia by zrozumieć te wywody, szczególnie, że w posłowiu autorka powołuje się na jakieś koncepcje i teorie psychologiczne, na jakąś filozofię. Psycholog ze mnie żaden, filozof tym bardziej, ale czy jako czytelnik muszę posiadać taką wiedzę by czerpać satysfakcję z obcowania z fikcją literacką? Czy książka musi być tak skomplikowana, by nazwać ją wielką? Zawsze wydawało mi się, że literatura istnieje poprzez czytelnika, bez niego byłaby czymś martwym.
Bardzo pięknie pisze o tym https://lubimyczytac.pl/profil/1931371/jack w swojej recenzji powieści "Wyznaję" Jaume Cabre i po przeczytaniu "Małych rączek" dobrze go rozumiem, bo czułam się tak samo.
Czy polecam? Owszem, bo napisane jest to pięknie i jeśli ktoś lubi takie zagadkowe książki, które są naszpikowane symboliką i które pozostawiają ogromną przestrzeń do interpretacji, to być może odnajdzie przyjemność z czytania tej miniaturki. Ja pozostaję z uczuciem dyskomfortu.

"Małe rączki" Andresa Barby to jedna z dziwniejszych i trudniejszych do zrozumienia książek, z jaką się ostatnio zetknęłam. Wielowarstwowy, wysublimowany, metaforyczny tekst nie ułatwia interpretacji, jedynym pewnym uczuciem, jakie towarzyszyło mi na tych stu stronach był silny niepokój i poczucie dyskomfortu.
Na końcu książki mamy posłowie, które w założeniu, jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to