Niezły zbiorek wiążących się ze sobą opowiadań. Po 100 stronach byłem zachwycony, później moje zainteresowanie spadło.

Bardzo ciekawie wygląda mieszanka strumienia świadomości z dialogami. Nie jest do końca jasne czy wypowiedzi bohaterów zostały rzeczywiście wypowiedziane czy tylko są w ich głowach.

Do gustu przypadł mi również inteligentny czarny humor, który przejawiają w zasadzie wszystkie postaci, nawet książka leżąca na półce.

Nie podobają mi się natomiast opowiadania, w których główną rolę grają pedofile. To pewnie o to, aby być kontrowersyjnym. Dla mnie niesmaczne.

Niezły zbiorek wiążących się ze sobą opowiadań. Po 100 stronach byłem zachwycony, później moje zainteresowanie spadło.

Bardzo ciekawie wygląda mieszanka strumienia świadomości z dialogami. Nie jest do końca jasne czy wypowiedzi bohaterów zostały rzeczywiście wypowiedziane czy tylko są w ich głowach.

Do gustu przypadł mi również inteligentny czarny humor, który przejawiają...

Spodobały mi się opowiadania ale niepokoił element, który je łączył. Niektóre definitywnie się kończyły, inne miały swój dalszy ciąg na kolejnych stronach książki. Ja tego elementu nie odkryłam ale autor wyjaśnił w Epilogu "...powoli zaczyna się tworzyć klimat rodzinnego porozumienia który usprawiedliwia obecność różnych opowiadań w tej samej książce."
Być może, ale ja nie znam skojarzeń i doświadczenia autora, tym samym są one dla mnie nieczytelne i w tym przypadku, niepokojące. W jednym z końcowych rozdziałów autor pisze -..." jeżeli cud dokonuje się przy pomocy słów, nazywamy go literaturą." Cud, czyli sztuka realizowana w różnych dziedzinach i mająca znaczenie i oddziaływanie na człowieka.
Kończący ten rozdział wniosek brzmi...."Czułem że ludzie patrzą na mnie z sympatią z wdzięcznością za moje słowa, podczas gdy ja wymykałem się z pochyloną głową, z bijącym sercem bo uważałem, że to nieprawdopodobne, wręcz niewyobrażalne, żeby trzysta czy czterysta osób, wśród nich mnóstwo dawnych uczniów, kupiło tę bzdurę"
Zestawiłam treści z jednej książki stosując swoisty element wyboru ale czy pokazałam to, czego chciał autor? Czy ta książka jako całość jest doskonalsza niż każde z opowiadań. Czy uczynił się cud, dokonała zmiana? To się może dopiero okazać.

Spodobały mi się opowiadania ale niepokoił element, który je łączył. Niektóre definitywnie się kończyły, inne miały swój dalszy ciąg na kolejnych stronach książki. Ja tego elementu nie odkryłam ale autor wyjaśnił w Epilogu "...powoli zaczyna się tworzyć klimat rodzinnego porozumienia który usprawiedliwia obecność różnych opowiadań w tej samej książce."
Być może, ale ja nie...

Przyznaję, że to jest bardzo ciekawa lektura. Opowiadania pisane z perspektywy morderców- i tyle różnych ujęć, przeżyć. Można śmiało powiedzieć, że to świetna literacka zabawa, no gdyby nie tematyka. Pierwsze spotkanie z autorem zachęca do sięgnięcia po kolejne. Warto.

Przyznaję, że to jest bardzo ciekawa lektura. Opowiadania pisane z perspektywy morderców- i tyle różnych ujęć, przeżyć. Można śmiało powiedzieć, że to świetna literacka zabawa, no gdyby nie tematyka. Pierwsze spotkanie z autorem zachęca do sięgnięcia po kolejne. Warto.

„Kiedy zapada mrok” to była pierwsza książka Jaume Cabre, którą przeczytałam. I jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Nawet nie jestem w stanie powiedzieć dlaczego, ale czytanie jej było dla mnie prawdziwą przyjemnością. Otworzyłam książkę, żeby zerknąć na kilka pierwszych zdań, a po pewnym czasie zorientowałam się, że jestem w jej połowie.

„Kiedy zapada mrok” to zbiór opowiadań kryminalnych. Niektóre były samodzielnymi historiami, w niektórych powtarzali się bohaterowie, jeszcze inne lekko nawiązywały do poprzednich opowiadań. Same historie były bardzo różnorodne ale łączył je wątek zabójstw. Mamy tu opowieść o chłopcu, którego życie zostało naznaczone dzieciństwem w sierocińcu, mamy spowiedź seryjnego zabójcy, mamy historię truciciela, mordercy dziewczynek i złodzieja baranów. Większość opowiadań bardzo mi się podobała, jedynie kilka było takich, które nie do końca do mnie trafiły myślę, że dlatego, iż pojawiał się w nich watek realizmu magicznego, a ten zabieg nie jest moim ulubionym.

Ale to nie same historie mnie zachwyciły. To styl i język autora oraz pewne zdania i przemyślenia, które powodowały, że odkładałam książkę i zastanawiałam się nad tym ile prawdy jest w tym co napisał autor. Do tej pory jedynym autorem, nad którego stylem zawsze się rozpływałam był Jakub Małecki, w przypadku Jaume Cabre miałam podobne odczucia. To wszystko było takie poetyckie i podniosłe, a jednocześnie lekkie i proste. Nawet Epilog, w którym autor opisuje w jaki sposób dobierał opowiadania do zbioru, był tak napisany, że czytanie go to była czysta przyjemność.

„Kiedy zapada mrok” było dla mnie prawdziwą przyjemnością i prawdziwą ucztą, która skłoniła mnie do wielu refleksji. Zdaję sobie sprawę, że nie wszystkim może przypaść do gustu, ale mnie bardzo chwyciła za serce. I nie tyle samymi opowiedzianymi historiami, co pięknym stylem autora.

„Kiedy zapada mrok” to była pierwsza książka Jaume Cabre, którą przeczytałam. I jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Nawet nie jestem w stanie powiedzieć dlaczego, ale czytanie jej było dla mnie prawdziwą przyjemnością. Otworzyłam książkę, żeby zerknąć na kilka pierwszych zdań, a po pewnym czasie zorientowałam się, że jestem w jej połowie.

„Kiedy zapada mrok” to zbiór...

Dobre opowiadania o mrocznych umysłach w których rodzi się zło. Kilka opowiadań miało szansę przerodzić się w dłuższą historię ale zamysł aurora był właśnie taki na krótkie opowiadania , świetnie się czytało , polecam

Dobre opowiadania o mrocznych umysłach w których rodzi się zło. Kilka opowiadań miało szansę przerodzić się w dłuższą historię ale zamysł aurora był właśnie taki na krótkie opowiadania , świetnie się czytało , polecam

uwielbiam powracajace motywy i bohaterow w opowiadaniach, ale tutaj mnie to troszke skolowalo.

uwielbiam powracajace motywy i bohaterow w opowiadaniach, ale tutaj mnie to troszke skolowalo.

O czym ta książka?
O mroku, który dopada ludzką duszę i spowija ją tak, że ów człowiek zabija. Z zazdrości, zemsty, aby się dowartościować lub z pobudek ekonomicznych. Wnikamy we wnętrze bohaterów, poznajemy ich najskrytsze myśli, powody, które nimi kierowały. Bo to książka nie o tym jak się zabija, ale czemu. Nie kryminał, a powiastki psychologiczne z mordem w tle. a zarazem rzecz o nieprzewidywalności ludzkiego los

Jak napisana?
Ach i och! Wysmakowane historie, podróż do świata sztuki, proza wysokiej jakości, urzekający styl, charakterystyczny język i w ogóle … uczta literacka.

Ale... !
Zdarzyło się coś podobnego jak przy lekturze „Podróży zimowej”. Póki obcowałam z opowiadaniami Cabre - było świetnie, czysta przyjemność - gdy czytałam, to się zachwycałam.
Ale minął miesiąc, wzięłam się za pisanie tej opinii i zonk! Pamiętam tylko dobre wrażenie z czasu spędzonego z książką w ręku. I nic więcej. O czym to było? Czarna dziura! I wcale nie dlatego, że to są krótkie formy, wszak ja jestem miłośnikiem opowiadań. Przecież opowiadania o podobnej tematyce „Zemstę” i „Zazdrość” Jo Nesbo, czy „Grobową ciszę, żałobny zgiełk” - po roku pamiętam doskonale.
Nie żałuję czasu spędzonego z książką, to było urocze kilka godzin, ale nic z tego nie wynikło i niewiele mi w głowie zostało.

O czym ta książka?
O mroku, który dopada ludzką duszę i spowija ją tak, że ów człowiek zabija. Z zazdrości, zemsty, aby się dowartościować lub z pobudek ekonomicznych. Wnikamy we wnętrze bohaterów, poznajemy ich najskrytsze myśli, powody, które nimi kierowały. Bo to książka nie o tym jak się zabija, ale czemu. Nie kryminał, a powiastki psychologiczne z mordem w tle. a...

Jestem fanem Jaume Cabre. Uwielbiam jego styl i sposób narracji. Ten zbiór „kryminalnych” opowiadań mniej mi się podobał niż „Podróż zimowa”, ale dalej jest to proza najwyższych lotów.

Jestem fanem Jaume Cabre. Uwielbiam jego styl i sposób narracji. Ten zbiór „kryminalnych” opowiadań mniej mi się podobał niż „Podróż zimowa”, ale dalej jest to proza najwyższych lotów.

Uwielbiam Cabre, jego styl pisania i prowadzenia narracji - również w opowiadaniach, gdzie dodatkowo rozgryzam, które są ze sobą powiązane - uwielbiam :)

Uwielbiam Cabre, jego styl pisania i prowadzenia narracji - również w opowiadaniach, gdzie dodatkowo rozgryzam, które są ze sobą powiązane - uwielbiam :)

Opowiadania, ale nie takie oderwane od siebie. Są raczej jak zagada. Przeplatanka, która zmusza do myślenia. Lubię jak coś co przeczytam zostaje ze mną na dłużej. A nie ulatnia się jak tani romans. Czyta się szybko, gdyż wciąga. Polecam zwłaszcza „Ręce Mauka”- wygoglujcie sobie odrazu malarza - stworzy to szerszy obraz opowiadania. Miłej lektury kochani … :)

Opowiadania, ale nie takie oderwane od siebie. Są raczej jak zagada. Przeplatanka, która zmusza do myślenia. Lubię jak coś co przeczytam zostaje ze mną na dłużej. A nie ulatnia się jak tani romans. Czyta się szybko, gdyż wciąga. Polecam zwłaszcza „Ręce Mauka”- wygoglujcie sobie odrazu malarza - stworzy to szerszy obraz opowiadania. Miłej lektury kochani … :)