Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sushi! czyli... Siła tkwi w prostocie? Dawno, dawno temu, za siedmioma i tak dalej, w krainie zwanej poetycko Nipponem, po kolejnej krótkiej, cichej lecz intensywnej walce woli ze swą małżonką, pewien sympatyczny -nawet jeśli obdarzony wydawałoby się, chronicznym paraliżem mięśni twarzy - rybak, znalazł się w morzu, głodny "wyposażony" jedynie w przysłowiową miskę ryżu. Będąc jak wszyscy mieszkańcy Nipponu człowiekiem opanowanym, dumnym i zdeterminowanym, nie poddał się. Usiadł w swej łodzi, zapalił fajeczkę, zadumał nad pięknem otaczającej go przyrody, czego nie ułatwiało bynajmniej uporczywe burczenie w brzuchu, pomedytował i jak głosi legenda, za sprawą pomyślnego kami (lub jak z cynicznym uśmieszkiem sugerują niektórzy historycy, po prostu z głodu) wpadł na genialny w swej prostocie pomysł. Wziął w garść nieco ryżu, dodał kilka kawałków świeżo złowionej i z natury niejako surowej ryby (szczęśliwy traf chciał, że nie była to Fugu),zawinął całość w kawałek wodorostu i zjadł. Ku swemu zaskoczeniu odkrył, że smakowało całkiem nieźle. Zwłaszcza gdy (to już było później) dodało się porcję, wypalającego kubki smakowe "chrzanu" wasabi. Minęło kilkaset lat, przekąska/potrawa nazwana przez wdzięcznych potomnych imieniem swego twórcy, podbiła cały świat. W czym tkwi sekret jej ogromnego sukcesu? Nie jest to zdecydowanie najbardziej wykwintna potrawa na świecie. Nie znajdziemy jej zapewne w menu czołowych restauracji z przewodnika Michelin. Odpowiedź jest prosta jak ona sama. Wygląda nieźle (co ma znaczenie, w końcu mówimy głównie o hipsterach) jest prosta w przyrządzeniu, i pod warunkiem, że odpowiednio przyrządzona i ze świeżych składników,w higienicznych warunkach o wiele, wiele bardziej zdrowa niż inne "fastfoody" (ryż, wodorosty, ryba, plus wasabi "wypalający" wszelkiego rodzaju pasożyty, bakterie, a nawet co mniej odporne choroby zakaźne). A teraz po tym przydługim wstępie... Zapytacie, co Ty pie...sz? Co to ma wspólnego z książką? Bardzo wiele. Podobnie jak sushi nie jest najbardziej wykwintną zapewne potrawą świata, tak książka raczej nie wejdzie nigdy do tzw. kanonu literatury światowej. Jej autor nie ma ambicji by być drugim Dostojewskim (i słusznie bo nawet gdyby faktycznie się tak nazywał, byłoby to trudne i zapewne zakończyło tragicznie) i słusznie moim zdaniem. Nie znaczy to bynajmniej, że jest to książka słaba. O nie. Wręcz przeciwnie. Tak jak za sushi nie przepadam, o tyle książka spodobała mi się, i to z co najmniej kilku powodów : Po 1 - jest przyzwoicie co najmniej napisana - co nie jest regułą w dzisiejszych czasach, wbrew pozorom (Nesbo, Mrozy i inne "gady") Po 2 - jest to książka o (między innymi) książce/książkach, przyjemna w czytaniu i do czytania zachęcająca. Po 3 - pomimo tego, że nie tu ani skandynawskich detektywów, ani nawet żadnej zagadki kryminalnej i/lub sensacyjnej, mordów, gwałtów i ludobójstwa, względnie mniej lub bardziej obfitych i mocno opisowych scen łóżkowych - autorowi udało się ją w dzisiejszych czasach wydać i sprzedać - co uważam za niemal szokujące, w jak najbardziej pozytywnym sensie. Po 4 - jest sympatyczna i/lub pozytywna, ale zarazem nie jakoś tam naiwna, banalna itp. + jak mam wrażenie szczera - w sensie, czuć sympatię autora do opisywanych postaci, związek między nim, a tym o czym piszę, to czego zaś nie czuć, że książka pisana była żeby zarobić, bo zbliżał się termin. Wręcz przeciwnie, odnoszę wrażenie, że o ile za honorarium jakie otrzymał, nie obraził się, pana Pajares, pisał ją dla przyjemności i z przyjemnością. Po 5 - jest to książka z rodzaju tych, które spokojnie można polecić znajomemu czy jeszcze lepiej znajomej. Dla wszystkich, ze sporą szansą, że większości ludzi przypadnie do gustu. Reasumując... Porcja może nie jakoś nadmiernie ambitnej, ale co najmniej solidnej i co ważniejsze przyjemnej literatury. Dla odprężenia po Fiodorze, czy innym Hemingwayu. Może nieco na wyrost, ale ze względu na powyższe, a zwłaszcza "Po 3..." dam 8/10.