Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobrze się czytało. Wartka akcja, ciekawa intryga, klimat cyberpunka jak najbardziej został tutaj oddany. Postacie nie są płaskie, zapadają w pamięć. Jedynie końcówka była dla mnie zbyt... gładka (żeby nie zaspojlerować). Jak dla mnie byłaby z tego też fajna seria.

Choć nie ocenia się książki po okładce, to wyjątkowo chciałabym pochwalić właśnie okładkę, bo jest super. W pełni oddaje klimat, a wystarczyły tylko 2 kolory, futurystyczny font i kilka prostych elementów, aby dostać piękną, oszczędną kompozycję. Miła odmiana od wielu brzydactw, na jakie trafiamy w księgarniach.

Bardzo dobrze się czytało. Wartka akcja, ciekawa intryga, klimat cyberpunka jak najbardziej został tutaj oddany. Postacie nie są płaskie, zapadają w pamięć. Jedynie końcówka była dla mnie zbyt... gładka (żeby nie zaspojlerować). Jak dla mnie byłaby z tego też fajna seria.

Choć nie ocenia się książki po okładce, to wyjątkowo chciałabym pochwalić właśnie okładkę, bo jest...

Najbardziej znienawidzona lektura szkolna większości osób, która u mnie w szkole akurat została pominięta i tym samym zachęciła mnie do zapoznania się z nią i przekonania o co tyle szumu. Książki słuchałam, a nie czytałam, więc nie jestem w stanie stwierdzić jaką objętość zajmowały opisy przyrody, ale absolutnie mi one nie przeszkadzały i nie nudziły mnie. Historia wydaje mi się banalna, ze szczęśliwym zakończeniem i wiarą w miłość ponad podziałami. Uważam, że to jest książka, którą można docenić dopiero w życiu dorosłym i dlatego nie dziwię się, że niemal każde dziecko w szkole tej powieści nie lubiło. Ja doceniłam ją dlatego, że była niesamowicie odprężająca, bo żyjąc w obecnych czasach, gdzie każdy gdzieś pędzi i jest niemal ciągle zestresowany, ta książka pozwala się na chwilę zatrzymać i wyjść na świeże powietrze we własnej głowie. Szczegółowe opisy przyrody pozwoliły mi stworzyć w umyśle piękne obrazy, które mogłam podziwiać w ślimaczym tempie i przekonać się jak bardzo mój mózg tego potrzebował. Dałam się porwać z nurtem i płynąć spokojnie z sielankową historią bohaterów, dlatego też będę tę książkę bardzo dobrze wspominać.

Najbardziej znienawidzona lektura szkolna większości osób, która u mnie w szkole akurat została pominięta i tym samym zachęciła mnie do zapoznania się z nią i przekonania o co tyle szumu. Książki słuchałam, a nie czytałam, więc nie jestem w stanie stwierdzić jaką objętość zajmowały opisy przyrody, ale absolutnie mi one nie przeszkadzały i nie nudziły mnie. Historia wydaje...

Mam żelazną zasadę, że zawsze muszę przeczytać książkę do końca, nieważne czy mnie nudzi, czy irytuje. Metro 2035 jest jednym z takich przypadków, że właśnie trzeba ją przeczytać do końca, aby zrozumieć, co naprawdę autor miał na myśli i przerwanie jej w połowie skończyłoby historię Artema w kompletnie innej rzeczywistości.

Trafiłam na serię Metro za sprawą gier, a one bazowały głównie na pomyśle z pierwszej części trylogii, więc grając we wszystkie 3 części spodziewałam się, że książki będą nawiązywać do wydarzeń z gier. Teraz już wiem jak bardzo rozbiegły się wizje autora i wizje twórców gier. Przy drugiej części byłam znudzona i poirytowana tą powolną akcją, tym depresyjnym nastrojem i nowymi bohaterami. Miałam wrażenie, że czytam nie kontynuację, ale osobną historię z uniwersum Metra. Sięgając po ostatnią część ucieszyłam się, że znowu Artem jest głównym bohaterem.

Uśmiech jednak szybko zniknął na rzecz najpierw znudzenia, potem irytacji, a na końcu rezygnacji. Nie są to uczucia związane z książką, lecz emocje jakie współodczuwałam razem z Artemem. Glukhovsky stworzył kapitalny klimat, dawno nie czułam się tak zdołowana jedynie czytając o wszechobecnej ciemności, zgniliźnie i obłudzie. Mam wrażenie, że nikt na świecie nie potrafi tak dobrze pisać o bezsilności, depresji i smutku jak Rosjanie. W drugiej połowie książki czułam się jak w 1984 Orwella i do samego końca nie opuszczała mnie złość i rozczarowanie, że my ludzie potrafimy być w takim samym stopniu zarówno dobrzy i szlachetni, jak źli i pozbawieni skrupułów. Tę przykrą prawdę obnaża nam autor i kończymy opowieść z tak bardzo nikłym promykiem nadziei, że nazwałabym to raczej pyrrusowym zwycięstwem. Polecam przeczytać do końca.

Mam żelazną zasadę, że zawsze muszę przeczytać książkę do końca, nieważne czy mnie nudzi, czy irytuje. Metro 2035 jest jednym z takich przypadków, że właśnie trzeba ją przeczytać do końca, aby zrozumieć, co naprawdę autor miał na myśli i przerwanie jej w połowie skończyłoby historię Artema w kompletnie innej rzeczywistości.

Trafiłam na serię Metro za sprawą gier, a one...