Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczęłam czytać dzisiaj, skończyłam po dziewięciu godzinach...

Bardzo wciągająca akcja, trzymająca przez cały czas w niepewności. Przez cały czas zastanawiamy się co jest fikcją, a co prawdą. Zaskakujące zwroty akcji i ukazanie, jak skomplikowana jest ludzka psychika.

Druga Szansa była takim stanem, w jakim znajduje się umysł człowieka w śpiączce. Może próbować walczyć "z chorobą" - Tapeta i sanitariusze. I wyjść z tego cało, lub uwierzyć w nową tożsamość i umrzeć - jak Iza.
Poza tym - fajnie ukazane autystyczne dziecko, które myślami jest w innym świecie. I myślę, że książka skończyła się happy-endem, bo odnalezienie Adama to jakiś sukces, prawda? :)

Zaczęłam czytać dzisiaj, skończyłam po dziewięciu godzinach...

Bardzo wciągająca akcja, trzymająca przez cały czas w niepewności. Przez cały czas zastanawiamy się co jest fikcją, a co prawdą. Zaskakujące zwroty akcji i ukazanie, jak skomplikowana jest ludzka psychika.

Druga Szansa była takim stanem, w jakim znajduje się umysł człowieka w śpiączce. Może próbować walczyć...

Początek niezbyt ciekawy, momentami ciężko jest zapamiętać kto jest kim. Pierwsza połowa książki ciężka do przebrnięcia, później idzie już z górki.

Początek niezbyt ciekawy, momentami ciężko jest zapamiętać kto jest kim. Pierwsza połowa książki ciężka do przebrnięcia, później idzie już z górki.

Dosłownie połknęłam tę książkę w całości, a jeśli M. coś połyka - znaczy że coś jest dobre. Do kompletu brakowało mi tylko pojawienia się Caraxa i byłby pełen pakiet bohaterów z Cienia i z Gry. Trochę epilogi Gry i Więźnia się nie pokrywają, ale nie o to tutaj przecież chodzi, prawda? :)

Dosłownie połknęłam tę książkę w całości, a jeśli M. coś połyka - znaczy że coś jest dobre. Do kompletu brakowało mi tylko pojawienia się Caraxa i byłby pełen pakiet bohaterów z Cienia i z Gry. Trochę epilogi Gry i Więźnia się nie pokrywają, ale nie o to tutaj przecież chodzi, prawda? :)

Trzeci tom do pięt nie dorasta pierwszemu. Tutaj za dużo się dzieje w jednym momencie, a interesujące wątki są pomijane (pojawiający się i znikający Behemot). Jak na moje, można by to trochę rozwlec, napisać trochę więcej i przyjemniej by się czytało.

Poza tym, kreacja bohaterów... Beleth tutaj wydawał mi się miałki, zbytnio przesłodzony, że jeśli pod koniec "Ja, anielica" zdołałam go polubić, tak tutaj w ogóle mi nie podchodził. O Wiki całkiem dobrze się czyta. Elżbieta - lubię takie wredne baby, czarne do szpiku kości charaktery... Szkoda, że tak mało było o Piotrusiu, jako jedyny się rozwinął, ma chłopak potencjał... Poza tym, co się stało z pozostałymi mieszkańcami Tartaru, gdy Elżbieta uciekła z niego razem z Rozpruwaczem? Hitler był sobie w gabinecie Szatana po ucieczce Wiki i nic więcej. Trochę brakowało mi opisów postaci, które nie były Wiktorią i Belethem.

Ale poza tym - do poczytania w busie i na nudnym wykładzie - idealna.

Trzeci tom do pięt nie dorasta pierwszemu. Tutaj za dużo się dzieje w jednym momencie, a interesujące wątki są pomijane (pojawiający się i znikający Behemot). Jak na moje, można by to trochę rozwlec, napisać trochę więcej i przyjemniej by się czytało.

Poza tym, kreacja bohaterów... Beleth tutaj wydawał mi się miałki, zbytnio przesłodzony, że jeśli pod koniec "Ja, anielica"...

Trzecia książka, która tak mnie wciągnęła, że zarwałam przez nią nockę, a gdy się obudziłam od razu poleciałam czytać. I to wszystko przy tylu zaliczeniach na uczelni w tym tygodniu. Po prostu świetna. Brak mi słów... Obiecałam sobie, że kontynuację przeczytam, gdy zaliczę fizykę, ale chyba się przeliczyłam... ;D

Trzecia książka, która tak mnie wciągnęła, że zarwałam przez nią nockę, a gdy się obudziłam od razu poleciałam czytać. I to wszystko przy tylu zaliczeniach na uczelni w tym tygodniu. Po prostu świetna. Brak mi słów... Obiecałam sobie, że kontynuację przeczytam, gdy zaliczę fizykę, ale chyba się przeliczyłam... ;D