Trochę lepsza niż pierwsza część, przynajmniej pod względem zachowania Oli. Dziewczyna nabrała trochę ogłady, nie musimy na każdym kroku otrząsać się z zażenowania jej chciwością, egoizmem i lenistwem.
Świat przedstawiony w powieści jest naprawdę ciekawy i oryginalny, szkoda tylko że mamy tak mało szczegółów dotyczących zasad panujących w tej fantastycznej krainie, ciągle tylko ataki tych martwiaków, w kółko wałkowany ten sam temat. Brak wykorzystania magii w innych aspektach życia, może dlatego, że Ola nie jest zbyt utalentowaną czarownicą...
Akacja to ponownie zlepek pojedynczych epizodów, rzadko wracamy do raz poznanej postaci czy sytuacji. I to jest bardzo dziwne. Nie jest to książka do polecenia ale dobrze było po nią sięgnąć chociażby przez wzgląd na ten świat.

Trochę lepsza niż pierwsza część, przynajmniej pod względem zachowania Oli. Dziewczyna nabrała trochę ogłady, nie musimy na każdym kroku otrząsać się z zażenowania jej chciwością, egoizmem i lenistwem.
Świat przedstawiony w powieści jest naprawdę ciekawy i oryginalny, szkoda tylko że mamy tak mało szczegółów dotyczących zasad panujących w tej fantastycznej krainie, ciągle...

Więcej akcji, więcej humoru. I tylko szkoda, że nie ma kolejnych tomów po polsku.
Czy tylko mi Ola przypomina Stephanie Plum?

Więcej akcji, więcej humoru. I tylko szkoda, że nie ma kolejnych tomów po polsku.
Czy tylko mi Ola przypomina Stephanie Plum?

Bardzo polubiłam, wciąga

Bardzo polubiłam, wciąga

Zwykle druga część bywa gorsza, ale nie w tym przypadku. Czytałam jednym tchem, ciekawa dalszych przygód tego idealnego duetu!

Zwykle druga część bywa gorsza, ale nie w tym przypadku. Czytałam jednym tchem, ciekawa dalszych przygód tego idealnego duetu!

Kwintesencja recenzji wygłoszona ustami przedszkolaka - „Taka poważna okładka, a ty się ciągle śmiejesz”. I tak właśnie jest. Idealna książka na poprawienie humoru. Niemalże na każdej stronie natkniecie się na zdania w stylu:"Nie budźcie we mnie zwierza, gdyż jest to chomik żarłoczny okrutnie" czy też "Czego to ludzie nie zrobią dla pieniędzy - rzekł ironicznie Irga. - Nawet własne życie uratują!". Czytałam, śmiałam się i zastanawiałam dlaczego nikt nie zdecydował się na opublikowanie kolejnego tomu. Przecież autorka się postarała i napisała nawet dwa. A gdyby jakieś wydawnictwo chciało podjąć się tego zadania, powinna przetłumaczyć je pani Ewa Białołęcka, ponieważ robi to genialnie. W dużej mierze, to właśnie jej wyczuciu językowemu zawdzięczamy tak dobrą zabawę podczas lektury. Polecam.

Kwintesencja recenzji wygłoszona ustami przedszkolaka - „Taka poważna okładka, a ty się ciągle śmiejesz”. I tak właśnie jest. Idealna książka na poprawienie humoru. Niemalże na każdej stronie natkniecie się na zdania w stylu:"Nie budźcie we mnie zwierza, gdyż jest to chomik żarłoczny okrutnie" czy też "Czego to ludzie nie zrobią dla pieniędzy - rzekł ironicznie Irga. -...

Na początku miałam wystawić ocenę dobrą, ale przed udostępnieniem oceny przeczytałam sobie kilka recenzji, mając dość mieszane uczucia do tej części.
Było zabawnie, było tak, jak w takich książkach bywa - trochę głupiutko, trochę zwariowanie, trochę przesadzenie. A jednak... Mimo że książka nie sprawiała mi trudności, czytało mi się sprawnie i w miarę przyjemnie, to muszę się zgodzić z paroma osobami, że pewne rzeczy, fragmenty, rozmowy i dowcipy się powtarzają. Gdy nagle przestaje dziać się jedno - wracamy do tego, co było, wliczając w to pościg, chęć zabicia, ukarania, potem nagłe propozycje ożenku i zauroczenia postacią Oli.
Chyba najbardziej zabolało mnie to, co się stało z Irgą. Zarówno jako byciem bohaterem - zniknął arogancki, zawadiacki i czarujący czarnowłosy i choć dalej ma swój urok, to zabrakło w nim tej iskry, przez którą tak go polubiłam. A najgorsze jest to, że odebrała mu ją zupełnie nieadekwatna do tego osoba. Na postać Olgierdy brałam ogromną poprawkę, uznawałam ją po prostu za przerysowaną, ale nic do niej nie miałam, w tej części natomiast momentami miałam jej dość, zaczęła mnie męczyć głupota, brak zdolności do podejmowania decyzji i idiotyczne wdzięczenie się przed każdym możliwym samcem, mimo zaręczenia z wcześniej wymienionym Irgą. No ileż można, nie dość, że nie uczy się na własnych błędach, to uczucia ukochanej osoby traktuje jak byle rzecz, którą można cisnąć w kąt, co akurat Ola lubi robić.
Końcówka mnie... zdruzgotała i do teraz moje serduszko cichutko łka za Irgą. Chyba właśnie to przede wszystkim zaważyło na mojej ocenie, która drastycznie poleciała w dół. O ile do pewnego momentu umizgi Olgierdy znosiłam dzielnie, biorąc je za niewinne, tak ostatnie kilkadziesiąt stron miałam ochotę ją ukatrupić, za to pod sam koniec - najchętniej zrobiłabym jej coś o wiele gorszego.
Z jednej strony mam ochotę sięgnąć po kolejne części, by się przekonać co dalej, wrócić do znajomego towarzystwa, ale... aktualnie chyba zbyt boli mnie cała ta sytuacja. Nie mogę patrzeć na Olgierdę, nie jestem w stanie przekonać się, że zasługuje ona na Irgę.
Po prostu nie, ugh!

Na początku miałam wystawić ocenę dobrą, ale przed udostępnieniem oceny przeczytałam sobie kilka recenzji, mając dość mieszane uczucia do tej części.
Było zabawnie, było tak, jak w takich książkach bywa - trochę głupiutko, trochę zwariowanie, trochę przesadzenie. A jednak... Mimo że książka nie sprawiała mi trudności, czytało mi się sprawnie i w miarę przyjemnie, to muszę...

Nigdy w życiu żadna tak głupia książka mi się tak nie podobała. To nie jest literatura wysokich lotów. Co to to nie. Ale wciąga, pozwala się odprężyć, pośmiać. Opowieść o wybitnej idiotce, odrobinę mniej zapłakanej niż w poprzednim tomie, ale na jej poziom umysłowy ten fakt jakoś bardzo pozytywnie nie wpłynął. I co z tego!

Ola jest kobietą niemożliwą. Osobiście bym z taką nie wytrzymała, więc tym bardziej podziwiam Ottona i Irgę. Jak się w szkole na polskim pisze charakterystykę to bardzo często używa się nieco patetycznego zwrotu "podziwiam go za to i za to", "bohater imponuje mi tym i tym" i tak dalej. Tekst oklepany do granic wytrzymałości, a więc idealny do szkolnego wypracowania. Przeze mnie używany dosyć często, przyznaję się bez bicia, przy pisaniu o bohaterach, których według podstawy programowej albo pani nauczycielki lubić powinnam, a nie lubię. I zawsze się dziwiłam jak postać znana z kart książki może czymś imponować. To się wreszcie dowiedziałam. Czuję się zszokowana. Swoją drogą nie wiem, czy świadczy to o jakiś wyjątkowych zdolnościach pani Rudej do tworzenia bohaterów. Jacyś niezwykle wybitni mi się nie wydają, ale może się nie znam. W każdym razie książkę czytało mi się bardzo dobrze.

Polecam.

Nigdy w życiu żadna tak głupia książka mi się tak nie podobała. To nie jest literatura wysokich lotów. Co to to nie. Ale wciąga, pozwala się odprężyć, pośmiać. Opowieść o wybitnej idiotce, odrobinę mniej zapłakanej niż w poprzednim tomie, ale na jej poziom umysłowy ten fakt jakoś bardzo pozytywnie nie wpłynął. I co z tego!

Ola jest kobietą niemożliwą. Osobiście bym z taką...

tom 2 czyli kontynuacja świetnych przygód
czyta się niezmiernie lekko i szybko
szkoda że następne tomy nie są jeszce przetłumaczone :(

tom 2 czyli kontynuacja świetnych przygód
czyta się niezmiernie lekko i szybko
szkoda że następne tomy nie są jeszce przetłumaczone :(

Drugą część opowieści o perypetiach Olgi przeczytałam siłą rozpędu. Skoro kupiłam trylogię, wypadałoby zapoznać się z wszystkimi częściami cyklu.
Jako że pierwsza część była słaba, miałam znacznie zaniżone standardy, nadzieje i oczekiwania co do drugiej części. Jednakże liczyłam po cichu na to, że Olka dojrzeje (wewnętrznie),nabierze rozumu, przestanie się tak bardzo skupiać się na sobie, po prostu ogarnie się życiowo. Niestety nic bardziej błędnego. Kolejne kilkaset stron wypełnionepo brzegi jej rzępoleniem na Irgę, na miejsce praktyk, na .... tak wymieniać można z godzinę.
Oczywiście, jak zawsze przy boku tej niezguły stoi czarny rycerz w postaci Irgi, jak zawsze ratujący jąz większości opresji. Do tego wierny giermek, w tej roli Otto, i teatrzyk gotowy. Jest to jednak kiepskie przedstawienie, pełne bełkotliwyvh wywodów niewydarzonej czarownicy, czesto okraszone jej złorzeczeniemi pomstowaniem na wszystkich i wszystko co miało być inaczej niż ona sobie tego zażyczy.
Najbardziej jest mi tu szkoda szablonowej postaci Irgi, z którego zrobiono harlekinowego amanta, oraz Otta, który zepchnięty na fabularne pobocze nie może wykazać się należycie.

Drugą część opowieści o perypetiach Olgi przeczytałam siłą rozpędu. Skoro kupiłam trylogię, wypadałoby zapoznać się z wszystkimi częściami cyklu.
Jako że pierwsza część była słaba, miałam znacznie zaniżone standardy, nadzieje i oczekiwania co do drugiej części. Jednakże liczyłam po cichu na to, że Olka dojrzeje (wewnętrznie),nabierze rozumu, przestanie się tak bardzo...

Drugi tom książki mnie nie zawiódł, tak samo fantastyczny, śmieszny i pełen akcji.

Drugi tom książki mnie nie zawiódł, tak samo fantastyczny, śmieszny i pełen akcji.