Dziewczyna z Dzielnicy Cudów

“Dziewczyna z dzielnicy cudów” autorstwa Anety Jadowskiej zdecydowanie nie należy do moich ulubionych książek. Po głębszym zastanowieniu nie uznam jej nawet za książkę która mi się podobała. Przebrnięcie przez nią nie było męką, ale zdecydowanie nie było też przyjemnością. Jest w tym coś z mojej winy, nie lubię czytać z perspektywy postaci kobiecych, ale nie jestem tu jedyną winną osobą.

Książka opowiada o Nikicie, osobie mającej wiele imion i jeszcze więcej tajemnic. Próbuje ona rozwikłać sprawę uprowadzenia piosenkarki z klubu “Pozytywka”. W śledztwie pomaga jej nowy partner wyznaczony przez matkę Nikity. Nazywa się on Robin. Czy ich relacja skończy się na partnerstwie jedynie zawodowym? Czy uda im się w ogóle dogadać?

Całej historii nie mogę odmówić tajemniczości i klimatu, wychodzą one na pozytyw i ze smutkiem muszę stwierdzić, że to jedyny jaki dostrzegam. Język jest jak dla mnie nieprzystępny, fabułę można porównać do mułu- trudno przez niego przejść, ciągle się zapadasz i pojawiają się myśli, czy jest sens z tym walczyć. Samo wspominanie tej książki wywołuje u mnie zniechęcenie i zmęczenie. Z pisaniem o niej jest tak samo.

Mam duży problem z fabułą, tak naprawdę to głównie przez nią oceniam książkę negatywnie. Postaci są dosyć schematyczne i przewidywalne, ale nie jakieś bardzo złe, znam dobre książki, które mają gorzej napisane postaci. Jednak fabuły nic nie ratuje, kolejne strony nie niosą odpowiedzi a jedynie ulgę, że znajdujemy się coraz bliżej końca.

Czy jednak mimo to polecam tę książkę? Oczywiście, powyższa opinia to jedynie moje odczucia, być może właśnie tobie się ona spodoba. Nie jest to historia przez którą nie dałoby się przebrnąć i jeśli tylko macie okazję, to zachęcam was do zapoznania się z opowieścią o Nikicie.

“Dziewczyna z dzielnicy cudów” autorstwa Anety Jadowskiej zdecydowanie nie należy do moich ulubionych książek. Po głębszym zastanowieniu nie uznam jej nawet za książkę która mi się podobała. Przebrnięcie przez nią nie było męką, ale zdecydowanie nie było też przyjemnością. Jest w tym coś z mojej winy, nie lubię czytać z perspektywy postaci kobiecych, ale nie jestem tu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

2/5 ⭐

Może i dałabym więcej gwiazdek, ale nie mogę. To była po prostu męka, żeby to przeczytać. Czytanie szło, jak po grudzie. Nie pamiętam, kiedy tak długo siedziałam nad jakąś książką.
Jeden wielki chaos.
Poprzednia książka tej autorki, która bardzo mi się podobała i w kilka chwil ją pochłonęłam, to "Cud, miód, Malina". Z takim nastawieniem też podchodziłam do "Dziewczyny z Dzielnicy Cudów". Rozczarowałam się bardzo. Póki co odpuszczam inne serie Pani Jadowskiej. Może kiedyś jeszcze dam szansę innym. Na razie będę czytać, co innego.

2/5 ⭐

Może i dałabym więcej gwiazdek, ale nie mogę. To była po prostu męka, żeby to przeczytać. Czytanie szło, jak po grudzie. Nie pamiętam, kiedy tak długo siedziałam nad jakąś książką.
Jeden wielki chaos.
Poprzednia książka tej autorki, która bardzo mi się podobała i w kilka chwil ją pochłonęłam, to "Cud, miód, Malina". Z takim nastawieniem też podchodziłam do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ujdzie. Książka nie jest zła, ale mnie nie porwała - już w trakcie jej czytania kompletnie nie potrafiłam zapamiętać jakichkolwiek wątków tej historii i zdecydowanie nie będę pamiętać o tej książce.
Znudziła mnie i nie zainteresowała. Według mnie jest zbyt przegadana (akcja jest opowiadana przez główną bohaterkę zamiast się dziać), średnio napisana (pełna niezbyt wyszukanych wyrażeń i powtórzeń, slangowych powiedzeń), zabawna na siłę. Nie podobały mi się także pewnie nieścisłości - nawiązania do aktualnej na 2020 rok popkultury, podczas gdy akcja dzieje się w przyszłości - trochę mi to zgrzyta.
Daję tylko 4/10, bo dla mnie niczym się nie wyróżniła. Myślę, że nie trafiła w mój gust, ale może się podobać.

A i jeszcze jedno - przestaję już powoli ufać patronatom Lubimy Czytać - co czytam książkę spod patronatu to gorsza.

Ujdzie. Książka nie jest zła, ale mnie nie porwała - już w trakcie jej czytania kompletnie nie potrafiłam zapamiętać jakichkolwiek wątków tej historii i zdecydowanie nie będę pamiętać o tej książce.
Znudziła mnie i nie zainteresowała. Według mnie jest zbyt przegadana (akcja jest opowiadana przez główną bohaterkę zamiast się dziać), średnio napisana (pełna niezbyt...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie będę oceniać książki przez pryzmat lektora, który czytał słuchanego przeze mnie audiobooka. Byłoby to wielce niesprawiedliwe. Warto jednak napomknąć, że wykonanie Pani Pauliny Raczyło jest słabe. Wedle moich preferencji i spostrzeżeń brakowało wyraźnego akcentowania zdań kończących się kropką, co wydaje się być raczej oczywiste. No, ale największy ból sprawia brak emocji w tonie głosu, monotonność i niekiedy dziecinne zmienianie tonacji.

Po książce K. Bonowicz „Gdzie diabeł mówi dobranoc” miałam chrapkę na polską demonologię ludową a jak wiadomo takich kąsków najlepiej szukać u rodzimych autorów. Domyślałam się, że najpierw powinnam sięgnąć po Heksalogie o Wiedźmie - nie zrobiłam tego. Możecie być spokojni, nie jest to żadna przeszkodą, aby sięgnąć po inne tytuły z tego uniwersum - przynajmniej dla mnie nie było. Znając Dorę Wilk itd. pewnie pałałabym większą sympatią do niektórych postaci, ale nie jest to nic, co uwierałoby mnie jak niewygodne majtki.

Jak na polską fantastykę jest dobrze. Nikt z bohaterów mnie nie irytował, co uważam za duży plus. Nie ma tu pędzącej ślepo akcji, co nie oznacza, że przydałoby się więcej sytuacji jeżących włos na głowie. Historie pobocznych postaci są ładnie wplatane, ale czasem swoją długością potrafią nużyć. Coś, czego mi cholernie brakuje, to romansu. Nie chodzi mi o wątek miłosny grający pierwsze skrzypce, ale o coś iskrzącego w tle. Poza tym nie zauważyłam jakichś absurdalnych pomyłek, które by mnie wytrąciły z równowagi. Najbardziej zaskakujące dla mnie jest to, że całość – włącznie z minusami – tworzy książkę, która zainteresowała mnie do tego stopnia, że z niezwykłą ciekawością sięgnę po kolejne części.

Nie jest to dzieło wybitne, ale ma w sobie coś, co przyciąga. Jest pewien nieodgadniony spokój w tym jakże zniszczonym przez magię mieście. Cały klimat ma ogromny potencjał. Wszystko dzieje się swoim tempem, które początkowo wydawało mi się za wolne a jednak później okazało się być kolejną rzeczą, która szczerze mnie urzekła. Mam nadzieję, naprawdę szczera nadzieję, że wątek Robina nie okaże się niczym absurdalnie głupim, a reszta będzie trzymać poziom. Pamiętajmy jednak, że nadzieja matką głupich i nadzieja umiera ostatnia.

Nie będę oceniać książki przez pryzmat lektora, który czytał słuchanego przeze mnie audiobooka. Byłoby to wielce niesprawiedliwe. Warto jednak napomknąć, że wykonanie Pani Pauliny Raczyło jest słabe. Wedle moich preferencji i spostrzeżeń brakowało wyraźnego akcentowania zdań kończących się kropką, co wydaje się być raczej oczywiste. No, ale największy ból sprawia brak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fantastyka, prosta i dobra na wszystko

Fantastyka, prosta i dobra na wszystko

Pokaż mimo to

Czuję niedosyt.

Niewątpliwym atutem tej książki okazał się świat przedstawiony; mógł być nawet bardziej eksploatowany, ale może to materiał na kolejne części serii. Koncepcja równoległych dzielnic Warszawy, z których każda ma swoje atuty oraz ograniczenia, to naprawdę ciekawe podejście do tła powieści.

Przy samej fabule będę się czepiać, ponieważ tutaj coś nie gra. Czegoś brakuje. Wygląda to dla mnie tak, jakby autorka miała pomysł na świat i na postać, a później szukała, jak by to można połączyć. I to połączenie nie było siłą książki. Cała fabuła była taka... rozwleczona. Złożona z wielu drobnych wydarzeń, jednak zabrakło tam silniejszych akcentów. Mówiąc w skrócie: przez większość opowieści wiele się nie działo. Końcówka była już bardziej intensywna, ale przez to trochę oderwana od całej książki. Przykro, że wszystko w tym utworze zostało ledwie liźnięte, nic nie jest tutaj po prostu mocne. Wiele informacji się powtarza; no dobrze, powtórzenia o czkawce nie działają bardzo źle, można się wtedy trochę wkręcić w rutynę Warsa, ale powtórzenia o przeszłości bohaterki trochę męczyły. Podobnie z częstym wspominaniem Dory Wilk, bohaterki innej serii Jadowskiej (której nie czytałam i ten brak nie przeszkadzał w lekturze). Brzmiało to jak natrętna reklama...

Co do postaci, te również nie były szczególnie wyróżniające się. Były dosyć... typowe, takie, jakie często pojawiają się w popkulturze. Może poboczne były ciekawsze, jednak właściwie nie wiadomo o nich dużo, bo pojawiało się dużo różnych, ale każda tylko na moment, w którym akurat była potrzebna. Ach, i Robin był dla mnie bardzo niespójny; na ostatnich kilku stronach był zupełnie inną postacią, niż przez większość książki.

Podsumowując: nie było źle, ale wybitnie też nie. Całość nie zachęca do sięgnięcia po pozostałe tomy, acz końcówka może mnie do tego przekona.

Czuję niedosyt.

Niewątpliwym atutem tej książki okazał się świat przedstawiony; mógł być nawet bardziej eksploatowany, ale może to materiał na kolejne części serii. Koncepcja równoległych dzielnic Warszawy, z których każda ma swoje atuty oraz ograniczenia, to naprawdę ciekawe podejście do tła powieści.

Przy samej fabule będę się czepiać, ponieważ tutaj coś nie gra....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znakomita ksiazka Anety Jadowskiej wciagnela mnie,zaciekawila.
Nikite bardzo polubilam,przeczytam nastepne przygody Nikity.

Znakomita ksiazka Anety Jadowskiej wciagnela mnie,zaciekawila.
Nikite bardzo polubilam,przeczytam nastepne przygody Nikity.

Pokaż mimo to

To było moje pierwsze spotkanie z Panią Anetą Jadowską. I zdecydowanie należy do udanych!
Na początku może trochę trudno było sobie wyobrazić istnienie tych dwóch miast jednocześnie. Miałam też pewne trudności, by odnaleźć się w opisywanej rzeczywistości - trochę za wartka akcja, za dużo różnych miejsc, zbyt dużo nowych postaci. Ale później, gdy już się przyzwyczaiłam do tej innej rzeczywistości, było coraz lepiej. Jestem zdecydowanie pozytywnie zaskoczona, że polska pisarka stworzyła świat, który nie obiega od światowych standardów.
No i główna bohaterka, która nie jest denerwująca (a to prawdziwy skarb!)
Daję jeszcze jedną gwiazdę za urocze zakończenie, które może nie pasuje do całej reszty książki, ale wprowadza optymistyczny akcent do całej powieści.

To było moje pierwsze spotkanie z Panią Anetą Jadowską. I zdecydowanie należy do udanych!
Na początku może trochę trudno było sobie wyobrazić istnienie tych dwóch miast jednocześnie. Miałam też pewne trudności, by odnaleźć się w opisywanej rzeczywistości - trochę za wartka akcja, za dużo różnych miejsc, zbyt dużo nowych postaci. Ale później, gdy już się przyzwyczaiłam do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawe bo nowe miasto, nowi bohaterowie i ogólnie czytało się dobrze. Szału nie robiła ale lekka lektura na leniwe zimowe popołudnie i relaks.

Ciekawe bo nowe miasto, nowi bohaterowie i ogólnie czytało się dobrze. Szału nie robiła ale lekka lektura na leniwe zimowe popołudnie i relaks.

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemnie czytało się przygody Nikity i oglądało nowy świat.

Bardzo przyjemnie czytało się przygody Nikity i oglądało nowy świat.

Pokaż mimo to