Kolor magii

Bardzo dawno słyszałem o tej serii autorstwa Terry'ego Pratchetta.
Autor zabiera nas do wymyślonego (chociaż według niektórych, nie do końca) świata, w którym nasza planeta jest płaska, a dysk ten podtrzymuje na swoich plecach gigantyczny żółw. W rzeczywistości tej możemy spotkać elfy, smoki, magów, oraz całkiem sporo ciekawych postaci.
W tomie pierwszym Pratchett opisuje losy Rincewinda, oraz Dwukwiata, ich podróż wypełnioną przygodami.
Przyjemna, lekka lektura, pełna błyskotliwych i zabawnych opisów, oraz celnych spostrzeżeń.

Bardzo dawno słyszałem o tej serii autorstwa Terry'ego Pratchetta.
Autor zabiera nas do wymyślonego (chociaż według niektórych, nie do końca) świata, w którym nasza planeta jest płaska, a dysk ten podtrzymuje na swoich plecach gigantyczny żółw. W rzeczywistości tej możemy spotkać elfy, smoki, magów, oraz całkiem sporo ciekawych postaci.
W tomie pierwszym Pratchett opisuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza część z cyklu Świata Dysku Terry'ego Pratchetta.

Gdzieś w galaktyce, leci sobie wielki żółw A'Tuin. Na jego skorupie stoją cztery słonie, a na ich grzbietach znajduje się Dysk z wdzięczną stolicą Ankh - Morpork. (Nie no żartuję, ta stolica to... no sami zobaczycie).

Świat Dysku wykreowany przez śp. Sir Terry'ego jest tak ciekawie wykreowany, że niezależnie od tego, ile książek już przeczytaliśmy, zawsze nas będzie zaskakiwał. Styl pisania autora jest bardzo ciekawy - żartobliwy, ale jednocześnie można by powiedzieć, że cięższy niż byśmy się spodziewali. Ciężko przeczytać ją "na raz".

"-Nie boisz się wysokości?[...]
- Nie - odrzekł - Niby dlaczego? Po upadku z czterdziestu stóp człowiek jest tak samo martwy jak po upadku z tysiąca sążni. Tak uważam"

Piękne, nieprawda?

Na pewno będę czytała dalej, ale stopniowo. Polecam każdemu fanowi fantastyki i nie tylko.

Pierwsza część z cyklu Świata Dysku Terry'ego Pratchetta.

Gdzieś w galaktyce, leci sobie wielki żółw A'Tuin. Na jego skorupie stoją cztery słonie, a na ich grzbietach znajduje się Dysk z wdzięczną stolicą Ankh - Morpork. (Nie no żartuję, ta stolica to... no sami zobaczycie).

Świat Dysku wykreowany przez śp. Sir Terry'ego jest tak ciekawie wykreowany, że niezależnie od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jako niepoprawna fanka Pratchetta oczywiście polecam ;)

Każdy wie, że to klasyk. Wracam już kolejny raz do tych opowieści, za każdym razem bawią i czarują, a Dwukwiat ze swoim niepoprawnym optymizmem i zadziwiającą umiejętnością skupiania się tylko na tym, co pozytywne, ciągle jest dla mnie wzorcem, jak podchodzić do życia :D Po co się stresować czymś, co jest poza twoją kontrolą? Uwielbiam!

Jako niepoprawna fanka Pratchetta oczywiście polecam ;)

Każdy wie, że to klasyk. Wracam już kolejny raz do tych opowieści, za każdym razem bawią i czarują, a Dwukwiat ze swoim niepoprawnym optymizmem i zadziwiającą umiejętnością skupiania się tylko na tym, co pozytywne, ciągle jest dla mnie wzorcem, jak podchodzić do życia :D Po co się stresować czymś, co jest poza twoją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świat dysku Pratchetta to klasyka fantstyki. Jasne, nikt nie będzie się z tym stwierdzeniem kłócił, ale odbiłem się od pierwszej książki z cyklu dość boleśnie.

Fabularnie jest standaryzacja historii z nurtu fantsy, znaczy to mnie j więcej tyle, że mamy drużynę, która jest w drodze. W Kolorze magii głównym bohaterem jest mag Ryncewind, który tak na prawdę nie potrafi czarować. Kiedy do miasteczka przybywa turysta ze złotego imperium - Dwukwiat Ryncywind zostaje oddelegowany do opieki nad przybyszem. Nieporadność bohaterów wpędza ich na ściezkę przygody, która może zakończyć się za krawedzią świata.

To co autorowi udało się niezaprzeczalnie to świat przedstawiony. Wspaniale nakreślona topologia wszechświata, popuszczone wodze wyobraźni przy kreowaniu geografii czy fizyki świata dysku i tona humoru pokazują ogromny talent Pratchetta. Postaci stworzone przez autora to kolejne twory godne pochwały. Na nieco ponad 200 stronach Terry Pratchett wlał w postaci mnóstwo charakteru, osobowości i cech, które normalnie potrzebowałyby kilkuset stron żeby się rozwinąć. Chociaż momentami łapałem się za głowę kiedy akcja zmieniała się o 180 stopni to zaraz po tym przypominałem sobie, że to niejako satyra na Zjednoczone Królestwo. I tutaj dochodzimy do prześmiewczego charakteru 'Koloru magii'. Książka wydana w 1983 roku nałożyła się na czas kiedy premierem Wielkiej Brytanii była MArgaret Thatcher. Znajdziemy tutaj nawiązania do ekonomii, która jest wyśmiewana przez autora, podróżowania w celach turystycznych, co również pokrywa się z pewnym stereotypem angielksiego turysty. Nawiązania do stanu faktycznego w Anglii są tutaj dość subtelne, ale wszystko wskazuje na rozwój i poruszanie coraz to nowych tematów. Tak też Terry Pratchett pod przykrywką podróży maga i jego kompana, któremu towarzyszy żywy kufer stara się pokazac absurdalność brytyjskiej rzeczywistości.
Odbiłem się od książki, ponieważ sama fabuła to jest jeden z najbardziej oklepanych motywów w historii literatury. Nie czułem też 'magnetyzmu', który szeptałby 'czytaj, czytaj'. Podsumowuję książkę z dość dużą rezerwą, zostawiając sobie miejsce na zaskoczenie kolejnymi tomami. Pewnie nieprędko sięgnę po kolejy tom ze świata dysku, ale prędzej czy później do tego dojdzie. Wtedy będę już, mam nadzieję, gotowy na styl Terry'ego Pratchetta i jego satyrę. Po lekturze 'Koloru magii' jest dość usatysfakcjonowany, chociaż bez fajerwerków. No i jak przystało na płaską ziemie, która kończy się krawędzią, książka zakończyła się dość zgrabnym cliffhangerem.

Świat dysku Pratchetta to klasyka fantstyki. Jasne, nikt nie będzie się z tym stwierdzeniem kłócił, ale odbiłem się od pierwszej książki z cyklu dość boleśnie.

Fabularnie jest standaryzacja historii z nurtu fantsy, znaczy to mnie j więcej tyle, że mamy drużynę, która jest w drodze. W Kolorze magii głównym bohaterem jest mag Ryncewind, który tak na prawdę nie potrafi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rewelacyjna pod wieloma względami!
To, ile zostało tutaj przedstawionych niezwykłych stworzeń, wydarzeń, światów, kultur, mocy, przeszło moje wszelkie wymagania!
Autor niechybnie zrealizował swoje wszelkie wyobrażenia o innych, magicznie wzmocnionych światach, dodając im sens i logikę. Czyta się to świetnie, szybko, z uśmiechem na ustach.
Dwójka głównych bohaterów pozostaje jedynie delikatnie przedstawiona czytelnikowi, co jest bardzo ciekawe, autor zupełnie nie skupił się tutaj na ludziach. W centrum gości tytułowa Magia - to z nią mamy się zaznajomić, zaprzyjaźnić, dać się ponieść. Strona po stronie, magia jest tu wszędzie.
Nawet nie staram się wyobrazić sobie co będzie w następnych częściach, zapewne po raz kolejny zostanę cudownie zaskoczona :)

Rewelacyjna pod wieloma względami!
To, ile zostało tutaj przedstawionych niezwykłych stworzeń, wydarzeń, światów, kultur, mocy, przeszło moje wszelkie wymagania!
Autor niechybnie zrealizował swoje wszelkie wyobrażenia o innych, magicznie wzmocnionych światach, dodając im sens i logikę. Czyta się to świetnie, szybko, z uśmiechem na ustach.
Dwójka głównych bohaterów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jestem fanem fantasy, ale po Pratchetta musiałem sięgnąć. I dobrze, bo Świat Dysku to klasyka gatunku i uniwersum tak obszerne, że każdy znajdzie coś dla siebie.

"Kolor magii" wymaga skupienia - dosłownie na każdym kroku coś się dzieje, co jest kluczowe dla całej opowieści. Po mozolnym i nieco chaotycznym początku z każdą stroną akcja się rozwija i zazębia. Dokładniej też poznajemy głównych bohaterów, których nie da się nie polubić.

Nie jestem fanem fantasy, ale po Pratchetta musiałem sięgnąć. I dobrze, bo Świat Dysku to klasyka gatunku i uniwersum tak obszerne, że każdy znajdzie coś dla siebie.

"Kolor magii" wymaga skupienia - dosłownie na każdym kroku coś się dzieje, co jest kluczowe dla całej opowieści. Po mozolnym i nieco chaotycznym początku z każdą stroną akcja się rozwija i zazębia. Dokładniej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza książka Terrego Pratchetta, którą przeczytałam. Zauroczyła mnie swoim humorem oraz fabuła przedstawioną w tym jakże interesującym świecie. Bohaterzy, zwłaszcza Rincewind jest bardzo łatwy do polubienia, historie wciągają i jestem pewna, że nikt nie spocząłby tylko na tej jednej książce i nie sięgnął po kolejne. Nawet nie trzeba polecać, bo każdy fan fantastyki wie, że trzeba przeczytać.

Pierwsza książka Terrego Pratchetta, którą przeczytałam. Zauroczyła mnie swoim humorem oraz fabuła przedstawioną w tym jakże interesującym świecie. Bohaterzy, zwłaszcza Rincewind jest bardzo łatwy do polubienia, historie wciągają i jestem pewna, że nikt nie spocząłby tylko na tej jednej książce i nie sięgnął po kolejne. Nawet nie trzeba polecać, bo każdy fan fantastyki wie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to pierwsza książka tego autora, którą postanowiłam przeczytać. Dlatego zaczynając czytać ją, byłam już zaznajomiona ze stylem pisania autora. Nawet miałam pewne oczekiwania co do tematyki i narracji w książce.
Książka bardzo wyróżnia się stylem języka. Autor bawi się językiem. To czasem sama prowadzona narracja, język, wypowiedzi bohaterów, opisy miejsc, zdarzeń, sytuacji są przebarwione mocną dawką humoru. Nawet jak sama w sobie waga sytuacji, zdarzenia w książce wygląda strasznie lub poważnie, narracja to szybko zmienia, serwując zgoła coś zupełnie odwrotnego, co powinno się czuć podczas takich scen.
Głównych bohaterów bardzo polubiłam. Moim zdaniem doskonały duet. Inni bohaterowie również są niezwykle interesująco wykreowani. Lecz moim ulubionym, co sama jestem zdziwiona, stał się nie kto inny a bagaż. Tak, dokładnie. To on skradł moje serce. Niesamowite to jak na bohatera, który w sumie nie wypowiedział ani jednego słowa przez całą książkę. Ale jego zachowanie, po prostu mnie zawsze, ale to zawsze ogromnie bawiło. Kiedy on wchodził na scenę, zawsze szczerze mimowolnie się śmiałam. Możliwe, że polubiłam go tak bardzo przez jego godną podziwu lojalność wobec swego właściciela. Można powiedzieć, że nawet jego okrutna i straszna natura była wytłumaczalna. Naturalnie śmiesznie wytłumaczalna. Nie atakował innych w pewnym sensie z czystej nienawiści, ale tylko dlatego, że One stały mu na drodze i uniemożliwiały dojście do jego właściciela. I doprowadzały go do jego ostateczności.
Ale osobiście książka mnie tak bardzo nie porwała. Brakowało mi w niej czegoś jeszcze. Czasem może porządku. Tak… Domyślam się, że celem autora był właśnie nieporządek, często występujący ironiczny brak logiki w świecie Dysku, ale mnie on troszeczkę przeszkadzał czasem. I czasem się gubiłam w splocie słów wyjaśniających prawa rządzące światem Dysku.
Pomimo tego nie zamierzam się zrażać do książek tego autora, a w tym do Świata Dysku. Chętnie sięgnę po następną cześć.

Nie jest to pierwsza książka tego autora, którą postanowiłam przeczytać. Dlatego zaczynając czytać ją, byłam już zaznajomiona ze stylem pisania autora. Nawet miałam pewne oczekiwania co do tematyki i narracji w książce.
Książka bardzo wyróżnia się stylem języka. Autor bawi się językiem. To czasem sama prowadzona narracja, język, wypowiedzi bohaterów, opisy miejsc,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek jednej z największych sag fantasy na świecie jakim jest oktaryna, czyli tytułowy kolor magii, to delikatne wprowadzenie w skomplikowaną i poszatkowaną narrację pełną przeskoków czasowych i wysublimowanego brytyjskiego humoru. Powieść to literatura drogi składająca się z 4 przygód dwójki nietypowych bohaterów, niewyuczonego maga i urzędnika włóczęgi wraz z przerażającym i niezwykle wiernym bagażem na ludzkich nogach z niepochamowanym apetytem. Tak, swoisty kuferek śmiało zyskuje miano trzeciego bohatera tej fantastycznej komedii dwójki pechowców, i wielokrotnie wywołuje uśmiech na twarzy czytelnika swoim nieprzewidywalnym zachowaniem. Prachett niczym wyborny komik pod płaszczykiem Nowej Przygody i podróży bohaterów nieustannie naśmiewa się z największej rozrywki mas jaką jest światowa turystyka i wszędobylska ludzka ciekawość, która według miejscowych przyczynia się do utraty kultury narodowej, lub jak to zostaje zaznaczone napędza sakiewki miejscowym magnatom. Tak, ekonomia to drugi główny podtemat z jakiego pisarz będzie stroił sobie liczne żarty. Obrywa również się sztucznie prowadzonym historiom fantasy i sztampowo planowanym rozgrywkom gier RPG jak i mitologii Lovecrafta, jednakże w tym przypadku można odnieść wrażenie iż Prachett nawiązując do opowiadań jak Koszmar z Dunwich czy Dagon (wszakże Bel-Shamharoth to reinkarnacja Yog-Sothotha) stara się bardziej je kultywować niż je wyśmiewać. Na uwagę zasługuje również niezwykle ironiczne i nihilistyczne upersonifikowanie Śmierci, która choć wydaje się zagubiona i znudzona swoją egzystencją potrafi dla zabawy zabijać ludzi jak i owady, a przysłowiową solą w oku (jak i innym Bogom) staje się wytrwałość przy życiu Rincewinda - bohaterskiego maga. Historie są niezwykle pomysłowe i zabawne, a czas nad nimi spędzony jest miłą rozrywką dla każdego czytelnika próbującego odetchnąć od większej, cięższej sagi. Polecam nawet sceptykom.

Początek jednej z największych sag fantasy na świecie jakim jest oktaryna, czyli tytułowy kolor magii, to delikatne wprowadzenie w skomplikowaną i poszatkowaną narrację pełną przeskoków czasowych i wysublimowanego brytyjskiego humoru. Powieść to literatura drogi składająca się z 4 przygód dwójki nietypowych bohaterów, niewyuczonego maga i urzędnika włóczęgi wraz z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hardcore fantasy- świat tak rozbudowany, że nie można nawet na chwilę stracić uwagi przy czytaniu.

Hardcore fantasy- świat tak rozbudowany, że nie można nawet na chwilę stracić uwagi przy czytaniu.

Pokaż mimo to