Kolor magii

Książka zakupiona rok temu przeleżała długie miesiące na kupce <<do pilnego przeczytania>> i dopiero w tym tygodniu awansowała na kupkę <<przeczytaj mnie w końcu albo się ulegnę samospaleniu, ile można czekać>>. Skoro sam nie mogę nigdzie pojechać, to umiliłem sobie czas podróżując ramię w ramię z pierwszym turystą Świata Dysku. Świetna, zaskakująca, zabawna historia, a Rincewind po prostu nie ma sobie równych!

Książka zakupiona rok temu przeleżała długie miesiące na kupce <<do pilnego przeczytania>> i dopiero w tym tygodniu awansowała na kupkę <<przeczytaj mnie w końcu albo się ulegnę samospaleniu, ile można czekać>>. Skoro sam nie mogę nigdzie pojechać, to umiliłem sobie czas podróżując ramię w ramię z pierwszym turystą Świata Dysku. Świetna, zaskakująca, zabawna historia, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spodziewałam się, że słynny Świat Dysku wciągnie mnie, przeżuje i wypluje, a tak się, niestety, nie stało. Jestem trochę zawiedziona. Niemniej, polecam przekonać się na własnej skórze jak będziemy się czuć w tym universum.

Spodziewałam się, że słynny Świat Dysku wciągnie mnie, przeżuje i wypluje, a tak się, niestety, nie stało. Jestem trochę zawiedziona. Niemniej, polecam przekonać się na własnej skórze jak będziemy się czuć w tym universum.

Pokaż mimo to

Cztery nowelki połączone w luźną całość, której brakuje jednak satysfakcjonującego zakończenia. Pratchett strzela nieustannie szalonymi pomysłami i absurdalnym humorem. Przyjemniej lekturze towarzyszą częste wybuchy śmiechu, zwłaszcza kiedy autor dodaje naukowe (lub fantastyczno-naukowe) komentarze do folkloru fantasy.

Cztery nowelki połączone w luźną całość, której brakuje jednak satysfakcjonującego zakończenia. Pratchett strzela nieustannie szalonymi pomysłami i absurdalnym humorem. Przyjemniej lekturze towarzyszą częste wybuchy śmiechu, zwłaszcza kiedy autor dodaje naukowe (lub fantastyczno-naukowe) komentarze do folkloru fantasy.

Pokaż mimo to

powrót do Świata Dysku okazał się trafieniem w dziesiątkę; dużo lepiej się czyta wiedząc kto jest kim; pierwsza część serii jeszcze troszkę toporna, mało przypisów, które są kwintesencją dalszych części; fabuła też troszkę skomplikowana, za dużo świata dysku, jak na pierwszy raz...

powrót do Świata Dysku okazał się trafieniem w dziesiątkę; dużo lepiej się czyta wiedząc kto jest kim; pierwsza część serii jeszcze troszkę toporna, mało przypisów, które są kwintesencją dalszych części; fabuła też troszkę skomplikowana, za dużo świata dysku, jak na pierwszy raz...

Pokaż mimo to

Moje drugie podejście do Pratchetta. Było o wiele lepiej, choć jakiegoś oszałamiającego humoru nie dostrzegłam. Czytało się po prostu dobrze i z przyjemnością.

Moje drugie podejście do Pratchetta. Było o wiele lepiej, choć jakiegoś oszałamiającego humoru nie dostrzegłam. Czytało się po prostu dobrze i z przyjemnością.

Pokaż mimo to

Pomijając ostatnie kila tomów napisanych gdy autor już cierpiał na demencję (może już wcale nie pisał ich sam, nie wiem), cały cykl to świetna zabawa.

Pomijając ostatnie kila tomów napisanych gdy autor już cierpiał na demencję (może już wcale nie pisał ich sam, nie wiem), cały cykl to świetna zabawa.

Pokaż mimo to

Książka w której bochaterowie są jakby wyjęci z filmu dla dzieci telewizji śniadaniowej. Ziew.

Książka w której bochaterowie są jakby wyjęci z filmu dla dzieci telewizji śniadaniowej. Ziew.

Pokaż mimo to

Historia całkiem przyjemna. Dziwny podział na rozdziały (opowiadania?) z prologami. Największym mankamentem tej książki jest według mnie dziwny styl pisania autora. Pojawiają się chaotyczne przeskoki akcji w zupełnie inne miejsca, albo zdania w środku opisów, co do których nie mogłam się zorientować, czego dotyczą. Przez to czytanie było trochę denerwujące, bo niby miałam informacje jak coś wygląda itp., ale trudno mi je było sobie wyobrazić i poukładać w głowie. Bohaterowie jednak byli naprawdę sympatyczni, a te cuda które wymyślił Pratchett... Odkryłam granice swojej wyobraźni, w pozytywnym sensie.

Historia całkiem przyjemna. Dziwny podział na rozdziały (opowiadania?) z prologami. Największym mankamentem tej książki jest według mnie dziwny styl pisania autora. Pojawiają się chaotyczne przeskoki akcji w zupełnie inne miejsca, albo zdania w środku opisów, co do których nie mogłam się zorientować, czego dotyczą. Przez to czytanie było trochę denerwujące, bo niby miałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No jakoś tak kurde nie....

No jakoś tak kurde nie....

Pokaż mimo to

Zaczyna się od pożaru we wszystkich ośmiu kolorach i zbyt wielu kształtach, a potem zaczyna się jeszcze bardziej od historii tej pierwszej iskry. Jeszcze jej nie było, gdy do podwójnego miasta Ankh-Morpork zawitał nieprzewidywalny szaleniec z masą złota, bagażem i pudełkiem robiącym obrazki – pierwszy w Świecie Dysku turysta.

Czy na tym etapie czytelniczym w ogóle umiem oceniać Pratchetta? Zapoznanie z jego twórczością koncentrowało się na jego „środkowej” twórczości i w momencie, gdy wykuto już mu twardszy pomnik niż ze spiżu. Po wielu, wielu latach naszło mnie, by sięgnąć po „Kolor magii”, który kiedyś w ogóle mi nie podszedł. I oto jest: przygodowy kolaż pełen odmiennych pomysłów, gdzie bohaterowie rzucani są w tawerny, drzewa, bezplugawe świątynie, smocze królestwa, oceany i projekty kosmiczne. „Kolor magii” to powieść awanturnicza skupiona na postaciach reagujących na teraz i tutaj, które nie są prowadzone ściśle przez zazębiającą się intrygę, tylko hazard pełen uczynnych zbiegów okoliczności. Owszem, wyraźnie sygnalizowane są istotne elementy, jednak całość jest raczej radosnym poznawaniem świata przedstawionego i zamieszkujących go postaci przed sięgnięciem po „Blask fantastyczny”.

A jest co poznawać. Świat Dysku to potłuczone krzywe zwierciadło, które jednocześnie odbija naszą rzeczywistość i tę tradycyjnego fantasy, zazdroszczę każdemu, kto może się z tym uniwersum zetknąć po raz pierwszy. Choć rozumiem, że w przypadku początku „Koloru magii” może być to kołujące doświadczenie, po którym czytelnik stwierdzi, że chyba aż tak nie warto. I faktycznie, odnalezienie się w Ankh-Morpork może być trudne - przywoływanie półmagicznych koncepcji fizycznych, momentami mało zgrabne fabularne przejścia, masa bohaterów...

„Kolor magii” to świetna, zabawna przygoda, gdzie narracja balansuje między zgorzkniałym pragmatyzmem Rincewinda a optymistycznym zachwytem Dwukwiata (cudowny duet!), sprawiając, że ten cyniczny, prosty świat pełen przemocy i małostkowości jest wciąż światem pięknym, niezwykłym i wartym poznania. Początkowo podczas lektury przeszła mi myśl „dobra książka, humor i pomysły, ale to jeszcze nie to”. Ale po zakończeniu wiem, że to właśnie jest już „to”.

Zaczyna się od pożaru we wszystkich ośmiu kolorach i zbyt wielu kształtach, a potem zaczyna się jeszcze bardziej od historii tej pierwszej iskry. Jeszcze jej nie było, gdy do podwójnego miasta Ankh-Morpork zawitał nieprzewidywalny szaleniec z masą złota, bagażem i pudełkiem robiącym obrazki – pierwszy w Świecie Dysku turysta.

Czy na tym etapie czytelniczym w ogóle umiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to