Czarne Stopy

Znakomita książka, do której chętnie wracam. Tym, którzy uważają że to nuda radzę baranka w ścianę :D Pokolenie transformacji, magii i wylewających się mózgów... "Czarne Stopy" to ciepła opowieść pełna przyjaźni, przygód i historii. Znakomita.

Znakomita książka, do której chętnie wracam. Tym, którzy uważają że to nuda radzę baranka w ścianę :D Pokolenie transformacji, magii i wylewających się mózgów... "Czarne Stopy" to ciepła opowieść pełna przyjaźni, przygód i historii. Znakomita.

Pokaż mimo to

Sporo oceniających narzeka, że nuda. To kwestia gustu; ten lubi taką narrację, tamten inną. Że katujemy nasze dzieci czymś takim. Harry Potter to to nie jest, ale to chyba dobrze. Proszę pokazać mi inną polską powieść o tematyce harcerskiej. Są "Tropiciele" Małgorzaty Karoliny Piekarskiej, ale tam harcerstwo jest tłem akcji. Nie ma drugiej takiej powieści! Może i nie zestarzała się przepięknie, ale bez przesady: jak na 1960 rok jest ciekawa i dość niewinna, jeśli chodzi o agitację polityczną, którą ówczesne książki przeważnie zawierały.

Sporo oceniających narzeka, że nuda. To kwestia gustu; ten lubi taką narrację, tamten inną. Że katujemy nasze dzieci czymś takim. Harry Potter to to nie jest, ale to chyba dobrze. Proszę pokazać mi inną polską powieść o tematyce harcerskiej. Są "Tropiciele" Małgorzaty Karoliny Piekarskiej, ale tam harcerstwo jest tłem akcji. Nie ma drugiej takiej powieści! Może i nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dostałam tą książkę w prezencie. Nie powiem że mi się niezwykle spodobała. Była troszeczkę nudna. Nie rozumiem jednej rzeczy: Dlaczego w połowie książki jest czas teraźniejszy, a w ostatnim rozdziale czas przeszły. Jednak jak kończyłam tą książkę było mi trochę smutno że już koniec. Wiem że jest jeszcze drugi tom tej serii: Nowy ślad Czarnych Stóp. Przeczytam tą część. Może mi się bardziej spodoba.

Dostałam tą książkę w prezencie. Nie powiem że mi się niezwykle spodobała. Była troszeczkę nudna. Nie rozumiem jednej rzeczy: Dlaczego w połowie książki jest czas teraźniejszy, a w ostatnim rozdziale czas przeszły. Jednak jak kończyłam tą książkę było mi trochę smutno że już koniec. Wiem że jest jeszcze drugi tom tej serii: Nowy ślad Czarnych Stóp. Przeczytam tą część. Może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prosta historia pewnego obozu harcerskiego w górach Świętokrzyskich. Świat i bohaterowie są pozytywni i radośni. Fajna książka na oderwanie się od szarości i ciężkości dnia codziennego.

Prosta historia pewnego obozu harcerskiego w górach Świętokrzyskich. Świat i bohaterowie są pozytywni i radośni. Fajna książka na oderwanie się od szarości i ciężkości dnia codziennego.

Pokaż mimo to

Koszmarna nuuuuda. Nie spotkałam się z tak beznadziejna książka chyba nigdy w życiu. I nie jest to kwestia nowoczesności i tego, ze książka nie przystaje do naszych czasów. Ona jest najzwyczajniej w świecie kompletna nuda, która nic ciekawego nie wnosi a dla 5 klaskanie jest drogą przez mękę .

Koszmarna nuuuuda. Nie spotkałam się z tak beznadziejna książka chyba nigdy w życiu. I nie jest to kwestia nowoczesności i tego, ze książka nie przystaje do naszych czasów. Ona jest najzwyczajniej w świecie kompletna nuda, która nic ciekawego nie wnosi a dla 5 klaskanie jest drogą przez mękę .

Pokaż mimo to

Jest to ciekawa książka przygodowa. Przedstawia ciekawe historie na obozie harcerskim. Warto przeczytać. Wydarzenia pełne humoru i nawet wciągające.

Jest to ciekawa książka przygodowa. Przedstawia ciekawe historie na obozie harcerskim. Warto przeczytać. Wydarzenia pełne humoru i nawet wciągające.

Pokaż mimo to

Czy w tej książce występuje mały No-Bo?

Czy w tej książce występuje mały No-Bo?

Pokaż mimo to

Nawet nie wiedziałam, że to Seweryna Szmaglewska, autorka niesamowitej książki o Oświęcimiu „Dymy nad Birkenau” napisała książkę, która była moją ulubioną dawno, dawno temu, kiedy jeszcze chodziłam do szkoły. No, przyznajmy szczerze, czasy to zamierzchłe i niewiele oferujące. Co ciekawe, z tego dawnego czytania zapamiętałam tytuł, natomiast zupełnie nie pamiętałam o czym książka jest. Ale takie są już te nasze „meandry pamięci”. Postanowiłam więc odświeżyć pamięć i przeczytać raz jeszcze. Takiego swojego rodzaju „powrót do przeszłości” sobie zafundowałam (w nawiasie podam, że postanowiłam ten zwyczaj przenieść na inne czytane dawniej książki).
Co do samej książki, powiem szczerze – nieco się męczyłam. Jak widzę książka jest nadal lekturą szkolną, ale nie jestem pewna, czy zdoła zainteresować współczesnego, młodego czytelnika. Mimo wszystko polecam. Harcerstwo to piękna sprawa. Uczy wrażliwości i otwartości na ludzi. Coś czego nie uświadczy się w zdygitalizowanym, współczesnym świecie. Mówi także o wartościach uniwersalnych, jak choćby umiejętność współpracy, pracy w grupie. Pokazuje wrażliwość na drugiego człowieka (scena, kiedy chłopcy spontanicznie pomagali przy stawianiu snopów zboża). Czy ktoś dzisiaj widział, by dzieciaki odłożyły na bok komórki by pomóc w pracy dorosłym? Ja NIE! I z całą świadomością kieruję tę uwagę także do własnych dzieci.
To także świat, którego już nie ma. Ludzie mając ograniczony dostęp do informacji, rzadko mając okazję urozmaicenia swojego jednostajnego życia, chętnie spotykali się razem. Wspólne ogniska, zabawy stanowiły podstawę wspólnoty. Dziś zamykamy się w domu, włączamy telewizor lub komputer. Media społecznościowe zastępują kontakt z żywym człowiekiem. Nie twierdzę, że tamten Świat był idealny, absolutnie nie był. Ale może czasami warto pokazać młodym ludziom alternatywę do tego, co serwuje nam współczesność. Samotny w tłumie ludzi” to powiedzenie coraz bardziej aktualne, stające się wręcz naszym „chlebem powszednim”.
Niesamowicie ujęła mnie scena, kiedy chłopcy z zapałem i smakiem pałaszowali pajdę chleba z masłem. I nikt nie narzekał, że niedobre i ktoś mógłby się lepiej postarać, a w domu to w ogóle lepsze jedzenie podają. I co z tego! Jako społeczeństwo straciliśmy zdolność do cieszenia się z rzeczy małych. Ale to przecież one stanowią o jakości naszego życia. Życzę miłej lektury 😊

Nawet nie wiedziałam, że to Seweryna Szmaglewska, autorka niesamowitej książki o Oświęcimiu „Dymy nad Birkenau” napisała książkę, która była moją ulubioną dawno, dawno temu, kiedy jeszcze chodziłam do szkoły. No, przyznajmy szczerze, czasy to zamierzchłe i niewiele oferujące. Co ciekawe, z tego dawnego czytania zapamiętałam tytuł, natomiast zupełnie nie pamiętałam o czym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oj wspaniałe przygody :-)

Oj wspaniałe przygody :-)

Pokaż mimo to

R

R

Pokaż mimo to